بهائى گرى فرقه اى منشعب از بابى گرى است. بنیانگذار آن میرزا حسینعلى نورى معروف به بهاءاللَّه است. او در سال 1233 در تهران به دنیا آمد و در شمار نخستین گروندگان باب و مبلّغان او قرار گرفت. پس از اعدام باب میرزا یحیى (معروف به صبح ازل) ادعاى جانشینى باب را کرد و چون در آن زمان بیش از نوزده سال نداشت برادرش میرزا حسینعلى (بهاءاللَّه) زمام کارها را در دست گرفت. در سال 1268 بابیان به ناصرالدین شاه تیراندازى کردند و چون شواهدى بر نقش حسینعلى در این کار وجود داشت، در پى دستگیرى و اعدام او برآمدند. او به سفارت روس پناه برد، سفیر و دولت روس از او حمایت کردند و به این وسیله از مرگ نجات یافت. او سپس به بغداد رفت و در نامه اى به سفیر روس از وى و دولت روس قدردانى کرد. در بغداد کنسول دولت انگلیس و نماینده دولت فرانسه با او ملاقات کرد و حمایت دولت هاى خود را به او ابلاغ کرده و تابعیت انگلستان وفرانسه را به او پیشنهاد نمودند. میرزا یحیى (صبح ازل) نیز مخفیانه به بغداد رفت. در این هنگام بغداد، کربلا و نجف مرکز اصلى فعالیت بابیان شد و در پى اختلاف بر سر ادعاى «موعود بیان» یا «من یُظهِرُهُ اللَّه» آدمکشى هاى شدیدى بین بابیان رواج یافت. نزاع بین حسینعلى و میرزایحیى بر سر این ادعا موجب افتراق بابیان به دو فرقه بهائیه (پیروان حسینعلى) و ازلیه (پیروان میرزایحیى) شد. گفته شده است که در پى این منازعات میرزا یحیى برادرش بهاءاللَّه را مسموم کرد و بر اثر آن بهاءاللَّه تا پایان عمر به رعشه دست مبتلا بود. میرزا حسینعلى پس از اعلام «من یُظهِرُهُ اللهى» خویش ادعاى الوهیت و ربوبیت نمود. او خود را «خداى خدایان، آفریدگار جهان، خداى تنهاى زندانى، معبود حقیقى»، «رب مایُرى و مالا یُرى» نامید. پیروانش نیز پس از مرگ وى قبر او را قبله خویش گرفتند. او افزون بر ادعاى ربوبیت، شریعت جدید آورد و کتاب «اقدس» را نگاشت. بهائیان آن را «ناسخ جمیع صحائف» مى دانند. او کتاب هاى دیگرى نیز نوشته است که پر از اغلاط املایى و انشائى است. مهمترین کتاب او «ایقان» است که به خاطر وجود اغلاط بسیار در زمان حیاتش مورد تصحیح و تجدید نظر قرار گرفت. فرقه هاى بابى و بهائى بعد از اعدام سید على محمد، بابیت به سه فرقه تقسیم شد و بعد از مرگ بهاءاللَّه، نزاعى بین دو برادر (عباس افندى و محمد على) به وجود آمد و به تبع آن دو فرقه دیگر افزوده شد، در نتیجه مجموعاً پنج فرقه شدند: 1. ازلیه (به رهبرى میرزا یحیى نورى، صبح ازل)2. بهائیه (به رهبرى میرزا حسین على، بهاءاللَّه )،3. بابیه خالص (فقط رهبرى سید على محمد باب را قبول دارند )،4. بابیه بهائیه عباسیه (قبول رهبرى عبدالبهاء عباس افندى )5. ناقضون (اتباع میرزا محمد على، برادر عبدالبهاء )المدخل الى دراسة الادیان والمذاهب، ج 3، ص 312، العمید عبدالرزاق محمد اسود. عقاید بهائیت چندى از عقاید و احکام بهائیت عبارت است از: 1. با ظهور سید على محمد باب اسلام پایان گرفته و اینک دین جدید ظهور کرده و مردم باید همگى بهایى شوندشخصیت و اندیشه هاى کاشف الغطاء کتاب «الایات البینات» به کوشش احمد بهشتى، ص 109، کانون نشر اندیشه اسلامى.  2. پنهان کردن دین (تقیه) ضرورى است. 3. روزه نوزده روز است، قبل از عید شروع و به عید نوروز ختم مى شود. 4. نماز جماعت باطل است مگر در نماز میت. 5. قبله مرقد بهاءاللَّه در شهر عکا است. 6. حج براى مردان واجب است و بر زنان واجب نیست. «حج» در خانه اى که بهاء در آن اقامت داشته، یا در خانه اى که سیدعلى محمد باب در شیراز در آن سکنى داشته است به جا آورده مى شود. 7. اعیاد عبارت است از: – عید ولادت باب، اول محرم. – عید ولایت بهاء، دوم محرم. – عید اعلان دعوت باب، پنجم جمادى. – عید نوروزالمدخل الى دراسة الادیان والمذاهب، العمید عبدالرزاق محمد  اسود، ج 3، صص 308 – 311، انتشارات الدار العربیة للموسوعات. ، 8. نماز پنج تکبیر دارد و در دو وقت خوانده مى شود: یکى هنگام تولد و دیگرى هنگام مرگ. عبادتگاه ها طبق وصیت بهاء باید از نه مناره و یک گنبد تشکیل بشود. این عبادتگاه ها در فرانکفورتِ آلمان، سیدنى در استرالیا، کامپالا در اوگاندا، لیمیت در  شیکاگو، پاناماسیتى در پاناما و دهلى نو در هندوستان است شخصیت و  اندیشه هاى کاشف الغطاء، ص 111 و 139، احمد بهشتى. . همچنین در فروع تعالیم بهائیت به احکامى برمى خوریم که بعضى از آنها عبارت است از: – ازدواج با محارم غیر از زن پدر، حلال مى باشد. (یعنى با حکم بر حرمت  ازدواج با زن پدر، ازدواج با خواهر و دختر و عمه و خاله و دیگران حلال  مى گردد! ) – معاملات ربوى آزاد و حلال است.- تمام اشیاء حتى خون، سگ، خوک، بول و… پاک است. – حجاب زنان ملغى مى باشد. – دخالت در سیاست ممنوع مى باشد. در بررسى عقاید، احکام و تاریخ بهائیت به روشنى معلوم مى گردد که استعمار براساس برنامه و طرح از پیش تعیین شده اى، به مرور و در مراحل مختلف، به منسوخ اعلام نمودن دین اسلام و نفى و انکار نبوت، امامت، معاد و تعالیم و قوانین و احکام مقدس و نورانى قرآن پرداخته است. آنان ابتدا ادعاى نیابت خاص حضرت حجت(عج )، پس از آن ادعاى مهدویت، سپس ادعاى نبوت و در آخر ادعاى الوهیت و نسخ اسلام مى نمایند! در پى آن به هدم و نابودى آثار اسلام فرمان مى دهند و به ساختن کعبه جدید! در شیراز اهتمام مى ورزند و با آداب و ادعیه و ذکر و زیارتنامه هاى استعمار ساخته به طواف بر گرد آن مى پردازند! و مطابق با خواست و اهداف استعمار، به رفع حجاب و پوشش زنان فرمان مى دهند و  چون همواره از تعالیم و آموزه هاى سیاسى اسلام و تشیع رنج برده اند، از اصل ورود و دخالت در سیاست را ممنوع اعلام مى نمایند! بدین ترتیب همه زمینه ها آماده و مهیا مى شود تا مبانى و ارکان اعتقادى و ارزش هاى اخلاقى و پایبندى هاى معنوى متزلزل شوند و وحدت و یکپارچگى مسلمانان به تفرقه و تشتت تبدیل گردد و از قدرت بى نظیر مذهب تشیع و مراکز علم و فقاهت و مراجع و فقها و علماى بیدار و آگاه که مدافعان راستین اسلام و سنگرهاى مستحکم دفاع از هویت دینى و استقلال و شرف و اعتلا و اقتدار مسلمانان مى باشند، کاسته شود و راه هاى تاخت و تاز و سلطه استعمار خارجى صاف و همواره گردد. بهائیت در نهایت یکى از بارزترین جریانات حامى صهیونیزم و استعمار غرب و برنده مسابقه خدمت به آمریکا، انگلیس و اسرائیل شد و از همین رو همواره مورد پشتیبانى آنها قرار گرفته است. این جریان براى نابودى ایران با هر دولتى همراه شد تا آنجا که عباس افندى جانشین حسینعلى بهاء در جنگ جهانى اول جمال پاشا فرمانده ارتش عثمانى را براى حمله به ایران تشویق نمود. سرانجام این خیانت ها و خوش خدمتى به قشون بریتانیا دریافت لقب «سر» و «نایت هود» از دربار لندن است . جهت آگاهى بیشتر از رابطه بهائیت و استعمار بنگرید: .الف. بهائیت آن گونه که هست، جام جم، ش 29، 6 شهریور 1386، ویژه تاریخ معاصر (ایام).ب. فرهنگ پویا (فصلنامه)، ش 7، اسفند 1386. کتاب هاى بهائى ها عبارتند: 1. الاتقان ؛ 2. اشراقات والبشارات والطرزات ؛ 3.  مجموعه الواح مبارکه، که وصایاى بهاء به پسران خود مى باشد ؛ 4. کتاب شیخ ؛5. الدرر البهیة ؛ 6. الحجج البهیة ؛ 7. الفرائد ؛ 8. فصل الخطاب 9. اقدس.برخى نیز برآنند که این کتاب ها را به بهاء نسبت داده اند ولى او ننوشته است  بلکه پیروان او نوشته و به او نسبت داده اندالمدخل الى دراسة الادیان والمذاهب، ص 311 و 312. .براى آگاهى بیشتر ر.ک : الف. احمد بهشتى، الایات البینات، (شخصیت و اندیشه هاى کاشف الغطاء)، آیت اللَّه العظمى جعفر کاشف الغطاء، نشر اندیشه هاى اسلامى ؛ ب. نورالدین چهاردهى، بهائیت چگونه پدید آمد، انتشارات فتحى ؛پ. محمد محمدى اشتهاردى، ارمغان استعمار، انتشارات نسل جوانت. رضا برنجکار، آشنایى با فرق و مذاهب اسلامى، صص 181 – 194 ؛ ث. ابوتراب هدائى، بهائیت دین نیست ؛ ج. تاریخ باب و بهاء، ترجمه حسن فرید گلپایگانى ؛ چ. جمعى از نویسندگان، قائم، پیامبر، خدا، کدامیک؟ ح. فضل اللَّه مهتدى، خاطرات صبحى خ. یوسف فضایى، بابى گرى و بهایى گرى؛ در کتاب شخصیت و اندیشه هاى کاشف الغطاء از دو کتاب دیگر نیز یاد شده است که عبارتند از: 1. هفت وادى، 2. هیکل.د. کینیاز دالگورکى، باب و بهاء در ایران