از آن جا که ارتباط با ائمه اطهار(ع) یا حتی عبادات، ممکن است موجب ریا و سمعه شود و به ابزاری برای جلب توجه دیگران به انسان تبدیل شود و غفلت از خداوند و سقوط از مراتب انسانیت را در پی داشته باشد و آدمی را از اوج عبودیت به دره هولناک غفلت ساقط نماید و به دام تفاخر و خودپسندی و غرور گرفتار سازد و بهتر است این گونه امور مخفی نگه داشته شود. ارتباط با خداوند و ائمه(ع) برای کمال و تعالی روح انسانی است که در خلوت بهتر صورت می پذیرد و از آسیب ریا، خودپسندی، غرور و غفلت بیشتر انسان را حفظ می نماید.