خانه » همه » مذهبی » چرا خداوند متعال این‌قدر با بنی اسرائیل مدارا می‌کرد؟

چرا خداوند متعال این‌قدر با بنی اسرائیل مدارا می‌کرد؟

اساساً، یکی از سنت‌های الهی در ترغیب هرچه بیشتر مردم، به سوی هدایت و سعادت، مدارا، نرمش و ملاطفت با آنها است؛ چراکه مدارا و ملاطفت یکی از مؤثرترین ابزار جذب افراد است. خداوند به حضرت موسی و هارون سفارش می‌کند: «وقتی به سراغ فرعون می‌روید با او به نرمی و ملایمت سخن بگویید، شاید فرعون بترسد و یا هدایت شود».[1]  از این رو، خدای متعال با تمام بندگان خود مدارا می‌کند. مدارا کردن در حقیقت همان عفو و گذشت نسبت به نافرمانی‌های بندگان است، و عفو و گذشت خداوند شامل تمامی بندگان و تمام امت‌ها شده و خواهد شد؛ لذا این اختصاص به امت‌های گذشته و یا قوم بنی اسرائیل ندارد. داستان بنی اسرائیل می‌تواند نمونه‌ای از مدارا و نرمش خداوند نسبت به مردم لجوج و سرسخت -در برابر دعوت الهی به سوی هدایت و رستگاری- باشد. و گرنه، خداوند با قوم نوح نیز به مدت 950 سال مدارا کرد تا شاید به خود آیند و به پیامبرش ایمان آورند.

در عین حال شاید بنی اسرائیل به دلیل آن‌که از فرزندان پیامبران بودند و پیامبران بسیاری نیز از میان آنان برخاسته‌اند، این همه مورد ملاطفت خدا قرار گرفتند. به بیان دیگر، شاید برخورداری از نوعی امتیاز باشد. قرآن کریم در باره آنان می‌فرماید: «ما به بنى اسرائیل کتاب و علم داورى و نبوت عطا کردیم و از چیزهاى پاکیزه و خوش روزیشان کردیم. و بر جهانیان برتریشان دادیم».[2]

البته شایان توجه است که این برتری به معنای تبعیض و بی‌عدالتی نیست؛ چراکه برخی از پیامبران نیز بر برخی دیگر برتری دارند: «بعضى از این پیامبران را بر بعضى دیگر برترى دادیم. خدا با بعضى سخن گفت و بعضى را درجاتى برتر داد…».[3] و ساحس قدس الهی منزه از آن است که در حق بندگانش ظلم و بی‌عدالتی کند: «… وَ أَنَّ اللَّهَ لَیْسَ بِظَلاَّمٍ لِلْعَبیدِ»؛[4] و خداوند، به بندگان (خود)، ستم نمى‏کند.

 


[1]. طه، 44، «فَقُولا لَهُ قَوْلاً لَیناً لَعَلَّهُ یتَذَکَّرُ أَوْ یخْشی».

[2]. جاثیه، 16، «وَ لَقَدْ آتَیْنا بَنی‏ إِسْرائیلَ الْکِتابَ وَ الْحُکْمَ وَ النُّبُوَّةَ وَ رَزَقْناهُمْ مِنَ الطَّیِّباتِ وَ فَضَّلْناهُمْ عَلَى الْعالَمینَ».

[3]. بقره، 253، «تِلْکَ الرُّسُلُ فَضَّلْنا بَعْضَهُمْ عَلى‏ بَعْضٍ مِنْهُمْ مَنْ کَلَّمَ اللَّهُ وَ رَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجاتٍ…».

[4]. آل عمران، ۱۸۲؛ انفال، ۵۱.

 

دیدگاهتان را ثبت کنید

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد