ازشرايط وجوب امر به معروف و نهى از منكر آن است كه خطرى در كار نباشد،ولى در آيه21 آل عمران از كسانى كه براى نهى از منكر تا پاى جان ايستاده اند، ستايش شده است،علّت چيست؟ (إِنَّ الَّذِينَ يَكْفُرُونَ بَِايَتِ اللَّهِ وَيَقْتُلُونَ الْنَّبِيِّينَ بِغَيْرِ حَقٍّ وَىَقْتُلُونَ الَّذِينَ يَاءمُرُونَ بِالْقِسْطِ مِنَ الْنَّاسِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ اءَلِيمٍ) (آل عمران /21).
اوّلا: شرايط افراد و نوع معروف ومنكر تفاوت مى كند؛گاهى منكر،حكومت يزيد است كه امام حسين عليه السّلام براى نهى از آن به كربلا مى رود وشهيد مى شود،مى فرمايد:هدف من از اين حركت و قيام،امر به معروف و نهى از منكر است،امّا گاهى منكر در اين حدّ نيست، بلكه گناهى است كه بايد ميان خطر ومفسده گناه و از دست دادن مال وجان وآبرو مقايسه و با توجّه به اهميّت و اولويّت عمل كرد.
ثانيا: شايد مراد از كسانى كه در اين آيه مورد ستايش قرار گرفته اند آنهايى باشند كه خود پيش بينى شهادت نمى كردند، ولى ستمكاران آنان را به شهادت رساندند.
منبع:
تفسير نور ج2 ص35