ما در دوران غیبت هستیم و طبیعت غیبت اقتضا می کند که امام را نبینیم. اگر قرار بود همه انسان های خوب و بی گناه امام را ببینند، دیگر غیبت معنا نداشت. حتی اگر یک درصد مردم هم بنا بود امام را ببینند، غیبتی وجود نداشت. بنابراین طبع غیبت اقتضا می کند که امام دیده نشود.

اگر کسی بخواهد امام را استثناء ببیند، می تواند اقداماتی کند. مثلا 40 شب چهارشنبه مسجد سهله برود و نماز بخواند و اعمال دیگری را انجام دهد. منتها شرطی دارد اینکه این اعمال را گناه فاسد نکرده باشد. چشم آلوده شایستگی دیدن امام را ندارد، دعا و توسل پیدا کردن در صورتی اثر پیدا می کند که مانعی در مقابلش نباشد که این دعا را حبس کند.

چنانکه در همان زمان اگر بنا بود کسی از طریق دعا و توسل خدمت امام خود برسد، در فضای معنوی است و کسانی توفیق پیدا می کند که امام اجازه دهد و اهل گناه نباشد. اگر جایی گناه بود و در ضدیت با امام بود، این بحث معنا ندارد. باید در محضر امام با پاکی وارد شد.

بنابراین اگر کسی بخواهد امام را زیارت کند، شرطش این است که شایستگی های لازم را پیدا کند و اقدامات دیگر را انجام دهد.