كلمه “محراب”، به معناي جائي است كه مخصوص عبادت باشد، حال چه در مسجد باشد و چه در خانه. اما در آيه 37 سوره آل عمران، “محراب” محل ويژه اى است كه در معبد براى امام آن معبد يا افراد خاصى در نظر گرفته مى شود، و براى نامگذارى آن به اين اسم جهاتى ذكر كرده اند كه از همه بهتر، سه جهت زير است:
نخست اين كه از ماده “حرب” به معنى جنگ گرفته شده است چون مؤمنان، در اين محل به مبارزه با شيطان و هوس هاى سركش بر مى خيزند، ديگر اينكه “محراب” اصولا به معنى بالاى مجلس است و چون محل محراب را در بالاى معبد قرار مى دهند به اين نام ناميده شده است.
در ضمن بايد توجه داشت كه وضع محراب در ميان بنى اسرائيل چنان كه گفته اند با وضع محراب هاى مسلمانان تفاوت داشت؛ آنها محراب را از سطح زمين بالاتر مى ساختند به طورى كه چند پله مى خورد و اطراف آن مانند ديوارهاى اطاق، آن را محفوظ مى كرد به طورى كه افرادى كه در داخل محراب بودند، از بيرون كمتر ديده مى شدند.
سوم اينكه: محراب به معنى تمام معبد است كه جايگاه مبارزه با هواى نفس و شيطان بوده است.
* تصوير فوق، مربوط به محراب مسجد كوفه است.
منبع:
تفسير نمونه، ج 2، ص 539.