چرا يكي از نامهاي روز قيامت «نشر» است؟

يكي از نامهاي قيامت، روز «نشر» است؛ زيرا نامه ‏هاي رفتار انسان در آن روز باز و گشوده مي ‏شود: («وإذا الصُّحف نُشِرت»)[1] نامهٴ اعمال انسان در اين جهان در لفافه و پيچيده است، اما در معاد منتشر مي ‏شود. در دنيا كسي از آن خبر ندارد و حتّي برخي اعمال گذشته انسان براي خودش نيز مستور است. از اين‏رو با ديدن آن در معاد با شگفتي خواهد گفت: چه نامه ‏اي؟ هر خُرد و كلاني را در آن شمرده و به حساب آورده‏ اند حتّي شوخي و جدّي به نگارش آمده و گناهان كوچك و بزرگ در آن ثبت شده است. به او فرمان مي‏ رسد نامه اعمالت را بخوان: («و كلّ إنسان ألزمناه طائره في عنقه و نخرج له يوم القيمة كتاباً يلقيهُ منشوراً ٭ إقرأْ كتابك كفي بنفسكَ اليوم عليك حسيباً») [2] ما مقدّرات و فرآيند كردار نيك و بد هر انساني را طوق گردن او ساختيم و روز قيامت كتابي براي او بيرون آوريم، در حالي كه آن نامه چنان باز باشد كه همهٴ اوراق آن را يك مرتبه ملاحظه كند. تو خود كتاب اعمالت را بخوان كه تو خود تنها براي حساب رسي خويش كافي هستي.
قرآن مي‏ فرمايد: آنان كه نامه ‏هايشان به دست راست‏شان داده شود نامه ‏هاي خود را مي ‏خوانند و به ديگران نيز مي ‏گويند؛ بياييد نامه ‏هاي مرا بخوانيد.[3] امّا كساني كه نامهٴ اعمالشان به دست چپ و از پشت سر به آنان واگذار گردد، مي گويند؛ اي كاش اين كتاب به دست من داده نمي ‏شد.[4] 

پي نوشت:

[1] تكوير، 10. [2] اسراء، 13-14. [3] اسراء، 71. حاقه، 19. [4] حاقه، 25.

تفسير موضوعي، ج 4، ص369.