چرا پنگوئن‌ها نمی‌توانند در قطب شمال زندگی کنند؟

شاید عجیب باشد که بدانیم در قطب شمال هیچ پنگوئنی وجود نداشته و در مقابل در سراسر قطب جنوب هیچ خبری از خرس های قطبی نیست. به طور طبیعی زیستگاه خرس‌های قطبی در شمالی ترین مدارهای کره زمین و زیستگاه پنگوئن‌ها در طیف وسیعی از نیم کره جنوبی و به طور خاص، قطب جنوب است.

ممکن است این سوال در ذهن هر کس مطرح شود که ویژگی‌های طبیعی و جغرافیایی قطب شمال و جنوب بسیار شبیه به یکدیگر هستند پس چرا این دو اقلیم نمی توانند میزبان این جانوران به طور همزمان باشند؟

در پاسخ به این سوال باید گفت که اگرچه پنگوئن ها قادر به شنا در مسافت های طولانی هستند، اما آنها بیشتر پرندگان ساحلی محسوب می شوند که زندگیشان به دریا وابسته است و بنابراین خیلی دور از اقیانوس و سواحل قطبی فعالیت نمی کنند. آنها در سواحل و زیستگاه های دریایی به راحتی به طعمه دسترسی دارند، در حالی که حضور شکارچیانی همچون پستانداران گوشتخوار قطبی در نزدیکی آن ها مانع از این می شوند که خیلی دور از محل زندگی خود بچرخند.

در قطب شمال، شکارچیانی مانند خرس‌های قطبی و روباه‌های قطبی بقای پنگوئن ها را محدود می‌کنند و این جانوران از نظر فیزیکی توانایی رقابت مستقیم و غیر مستقیم با این شکارچیان تیزچنگال را ندارند. علاوه بر این، مهاجرت از طریق آبهای گرمتر برای رسیدن به نیمکره شمالی برای پنگوئن ها تقریباً غیرممکن است و می تواند کشنده باشد و شاید این موضوع، اصلی ترین دلیل عدم مهاجرت آن ها از جنوبی ترین بخش های کره زمین به شمالی ترین مدارهای سیاره ما باشد.

از سوی دیگر با وجود اینکه پنگوئن‌ها از نظر جانور شناسی در رده پرندگان قرار می‌گیرند، اما از آنجا که قابلیت پرواز ندارند، دامنه حرکتی و مهاجرتشان برخلاف بسیاری از گونه‌های دیگر پرندگان کم است.

بررسی‌های جانورشناسی نشان می‌دهد این جانوران به همین ترتیب حدود چهل میلیون سال در مناطق اطراف قطب جنوب باقی مانده‌اند. این موضوع در مورد خرس‌های قطبی نیز صدق کرده و این جانوران قادر به عبور از مناطق گرمسیری و مهاجرت به قطب جنوب نیستند و چه بسا اگر این کار برایشان امکان پذیر بود، شاهد حضورشان در قطب جنوب نیز بودیم.