چرا یاران معصومان(ع) برای عرض ارادت به آن حضرات از عبارت «پدر و مادرم به فدایت» استفاده ‌کرده و نمی‌گفتند: «همسرم به فدایت» و یا «پسران و دخترانم به فدایتان»؟!

اینکه در بیشتر متون، فداکردن پدر و مادر مشاهده می‌شود شاید به این دلیل باشد؛ شخصی که حاضر است پدر و مادر خود را فدای پیشوایان معصوم دین کند، در فدا کردن دیگر نزدیکان خود دریغ نخواهد کرد. با این وجود در برخی زیارات، به فدا کردن سایر بستگان هم اشاره شده است:
در زیارت جامعه که خطاب به همه ائمه اطهار(ع) است می‌خوانیم: «بِأَبِی‏ أَنْتُمْ وَ أُمِّی وَ أَهْلِی وَ مَالِی وَ أُسْرَتِی‏…».[1]
پدر، مادر، خانواده، ثروت و تمام بستگانم فدایتان باد!
همچنین در زیارتی دیگر چنین آمده است: «أَتَیْتُکَ بِأَبِی‏ أَنْتَ‏ وَ أُمِّی‏ وَ نَفْسِی وَ مَالِی وَ وُلْدِی‏…».[2]
نزدت آمدم! پدرم، مادرم، خودم، ثروتم و فرزندانم فدایت!