“محبت” از ریشۀ “حب” به معنای دوستی است. محبت خداوند به بندگان به معنای متفاهم عرفی نیست؛ زیرا لازمۀ این معنای عرفی انفعال نفسانی است که خداوند از آن پاک و منزه است، بلکه حب خداوند به بندگان، ناشی از حب او به ذات خویش است. خداوند افعال خویش را دوست میدارد و چون مخلوقاتش، نتیجۀ فعل او هستند، آنها را نیز دوست دارد.
راههای رسیدن به محبت الاهی، چنانکه در قرآن کریم در اوصاف محبوبانش بیان کرده است، راههایی؛ مانند صبر، تقوا، توبه، احسان، پاکی، جهاد و مبارزه و … است که انسان میتواند با پیمودن این راهها و متصف شدن به این اوصاف، مورد محبت خدای متعال قرار گیرد.