کتاب آسمانى زردشتیان اوستا نام دارد که به معناى اساس و بنیان و متن است. این کتاب به خط و زبان اوستایى نوشته شده است که به ایران باستان تعلق دارد و با زبان پهلوى و سانسکریت هم ریشه است. به عقیده بسیارى از محققان ، خط اوستایى در دوره ساسانیان (226 – 641 م .) پدید آمد و اوستا که قبلا در سینه ها بود، به آن خط کتابت شد و به قولى این کار پس از ظهور اسلام صورت گرفته است . زردشتیان و پژوهشگران بر این مساله اتفاق دارند که اوستا در اصل بسیار بزرگتر بوده است که به عقیده برخى روى 12000 پوست گاو نوشته بود. اوستاى کنونى داراى 83000 کلمه است و احتمالا اصل آن داراى 345700 کلمه (یعنى چهار برابر) بوده است . اوستاى اصلى به 21 نسک (کتاب یا بخش ) تقسیم مى شد و اوستاى کنونى نیز 21 نسک است . اوستا 5 بخش دارد:1. یسنا (یعنى جشن و پرستش )؛ قسمتى از این بخش گاتها نامیده مى شود (به معناى سرود). این بخش که مشتمل بر ادعیه و معارف دینى و معروفترین قسمت اوستاست ، به خود زردشت نسبت داده مى شود، (1)در حالى که سایر قسمتهاى اوستا را به پیشوایان دین زردشت نسبت مى دهند؛2. ویسپرد (یعنى همه سروران ) مشتمل بر نیایش؛
3. وندیداد (یعنى قانون ضد دیو) درباره حلال و حرام و نجس و پاک؛
4. یشتها (یعنى نیایش سرود و تسبیح )؛
5. خرده اوستا (یعنى اوستاى کوچک ) درباره اعیاد و مراسم مذهبى و تعیین سرودهاى آنها زردشتیان ، علاوه بر اوستا، تفسیرى به نام زنداوستا و کتب مقدس دیگرى به زبان پهلوى دارند.