جمله مورد سوال از امیر مؤمنان علی علیه السلام است که در منابع متعدد از جمله در نهج البلاغه خطبه 114 آمده است که متن حدیث از این قرار است:
وَ کُلُّ شَیْ ءٍ مِنَ الدُّنْیَا سَمَاعُهُ أَعْظَمُ مِنْ عِیَانِهِ وَ کُلُّ شَیْ ءٍ مِنَ الْآخِرَةِ عِیَانُهُ أَعْظَمُ مِنْ سَمَاعِه .
مقصصود از حدیث این است که امور دنیوی شنیدن و وصفش بالاتر از واقعیتش است نعمتهای آن وقتی توصیف می شود خیلی لذت بخش است و انسان حریص به رسیدن آن است اما وقتی فرد به آن میرسد و آن لذت را درک میکند از اهمیتش کاسته می شود از باب مثال انسان تا وقتی مال ندارد تصور داشتن مال دنیا برایش لذت بخش است و خیلی مشتاق آن است اما وقتی به آن می رسد چندان لذتی ندارد و از اهمیتش کاسته می شود و یا وقتی گرسنه است و به فکر غذا می افتد و یا برایش توصیف می شود خیلی مایل است به آن اما وقتی می خورد آن قدر برایش اهمیت ندارد، مشکلات دنیا نیز همین گونه است وقتی انسان فکرش را می کند خیلی برایش هولناک است اما وقتی فرد در آن می افتد آن قدر هم که فکر می کند وحشتناک نیست به همین جهت امیرمومنان در جای دیگر می فرماید هر گاه از چیزی ترسیدی و در نظرت بزرگ بود خودت را در آن قرار بده چون ترست بزرگتر از واقعیت آن است ، و اما امور اخروی عکس دنیا است نعمت های آن را که میشنوی تصور کوتاهی از آن داری اما وقتی وارد عالم آخرت می شوی و به آن می رسی بسیار بزرگ تر از آن چیزی است که تصور می کرده ای به همین جهت دیدنش بزرگتر از شنیدنش است چون تصور ما از جهان آخرت کوتاه است وبا مقیاسهای مادی است در حالی که عالم آخرت ورای عالم ماده است و بسیار بزرگتر و وسیع تر از آن است .