پیامبر اکرم صلى الله علیه وآله در پاسخ چنین سوالی فرمود: آدم خدا را به حق محمد و على و فاطمه و حسن و حسین سوگند داد که توبه اش را بپذیرد، و خدا توبه اش را پذیرفت. ( بحارالانوار، ج 24، ص 183، ح 20، از العمده ابن بطریق العلى.)
واما متن حدیث :
« عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ لَمَّا خَلَقَ اللَّهُ تَعَالَى آدَمَ وَ نَفَخَ فِیهِ مِنْ رُوحِهِ عَطَسَ فَأَلْهَمَهُ اللَّهُ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ فَقَالَ لَهُ رَبُّهُ یَرْحَمُکَ رَبُّکَ فَلَمَّا أَسْجَدَ لَهُ الْمَلَائِکَةَ تَدَاخَلَهُ الْعُجْبُ فَقَالَ یَا رَبِّ خَلَقْتَ خَلْقاً أَحَبَّ إِلَیْکَ مِنِّی فَلَمْ یُجِبْ ثُمَّ قَالَ الثَّانِیَةَ فَلَمْ یُجِبْ ثُمَّ قَالَ الثَّالِثَةَ فَلَمْ یُجِبْ ثُمَّ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ نَعَمْ وَ لَوْلَاهُمْ مَا خَلَقْتُکَ فَقَالَ یَا رَبِّ فَأَرِنِیهِمْ فَأَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى مَلَائِکَةِ الْحُجُبِ أَنِ ارْفَعُوا الْحُجُبَ فَلَمَّا رُفِعَتْ إِذاً آدَمُ بِخَمْسَةِ أَشْبَاحٍ قُدَّامَ الْعَرْشِ فَقَالَ یَا رَبِّ مَنْ هَؤُلَاءِ قَالَ یَا آدَمُ هَذَا مُحَمَّدٌ نَبِیِّی وَ هَذَا عَلِیٌّ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ابْنُ عَمِّ نَبِیِّی وَ وَصِیُّهُ وَ هَذِهِ فَاطِمَةُ ابْنَةُ نَبِیِّی وَ هَذَانِ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ ابْنَا عَلِیٍّ وَ وَلَدَا نَبِیِّی ثُمَّ قَالَ یَا آدَمُ هُمْ وُلْدُکَ فَفَرِحَ بِذَلِکَ فَلَمَّا اقْتَرَفَ الْخَطِیئَةَ قَالَ رَبِّ أَسْأَلُکَ بِمُحَمَّدٍ وَ عَلِیٍّ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ لَمَّا غَفَرْتَ لِی فَغَفَرَ اللَّهُ لَهُ بِهَذَا فَهَذَا الَّذِی قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ کَلِماتٍ فَتابَ عَلَیْهِ فَلَمَّا هَبَطَ إِلَى الْأَرْضِ صَاغَ خَاتَماً فَنَقَشَ عَلَیْهِ- مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَ عَلِیٌّ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ وَ یُکَنَّى آدَمُ بِأَبِی مُحَمَّدٍ ع » ( بحار الأنوار، ج 26 ،ص326 )
ترجمه:
ابن عباس گفت وقتى خدا آدم را آفرید و از روح خود در او دمید عطسه اى زد. خداوند به او الهام کرد «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ» را. پس خداوند به او فرمود: « یَرْحَمُکَ رَبُّکَ ». وقتى ملائکه را به سجده او مامور نمود آدم به خود بالید و گفت خدایا آیا مخلوقى محبوبتر از من در نزد خود آفریده اى؟ جوابى به او نداد. براى مرتبه ی دوم پرسید، باز جواب نداد. مرتبه ی سوم نیز پرسید جواب نداد. سپس خداوند به او فرمود: آرى اگر آن ها نبودند تو را هم خلق نمی کردم. گفت خدایا ایشان را به من نشان بده. خداوند به ملائکه ی حجب دستور داد پرده ها را بردارند وقتى پرده ها برداشته شد ناگاه آدم(ع) پنج شبح جلو عرش دید؛ پرسید اینها کیانند پروردگارا؟ خطاب رسید: ای آدم! این محمّد پیامبر من است و این على امیر المؤمنین پسر عموى پیامبرم و وصى او و این فاطمه دختر پیامبر من این دو حسن و حسین دو فرزندان على و پسران پیامبرم هستند. بعد فرمود: ای آدم اینها فرزندان تواند. آدم از این سخن مسرور شد. وقتى مرتکب خطا شد گفت خدایا از تو درخواست می کنم بحق محمّد و على و فاطمه و حسن و حسین از خطایم درگذرى! خداوند به واسطه ی این دعا او را آمرزید. این است معنى آن آیه که خداوند فرموده: « فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ کَلِماتٍ فَتابَ عَلَیْهِ » چون هبوط به زمین کرد انگشترى ساخت و بر نگین آن نوشت محمّد رسول اللَّه و على امیر المؤمنین. آدم کنیه اش ابو محمّد بود.»