با اهدای سلام به پرسشگر محترم؛

گشاده رویی یا هر فعل دیگری که انسان می خواهد انجام دهد مقدمات و مقتضیاتی دارد که در صورت التزام به آن نتیجه حاصل می گردد؛ وجود انسان سه ساحت دارد، ساحت بینش ها و شناخت هایش، ساحت گرایش ها و علاقه هایش، ساحت رفتارها و اعمال ظاهری اش. هر کدام از این ابعاد وجودی اگر سهم خود را در مقدمه سازی برای بروز یک فعل رعایت نمایند آن فعل محقق می گردد،

1. مقدمه بینشی

کسی که می خواهد خوشرو باشد باید نسبت به مردم نگاه خود را اصلاح کند. یعنی آن ها را بندگان خدا بداند. انسان باید نسبت به بندگان مولایش خوش رفتار باشد زیرا ایشان بندگان کسی هستند که او را آفریده و روزی می دهد. بداند که خداوند او را می بیند و دائماً رفتار او را با بندگانش زیر نظر دارد. به تعبیر روایت: الخلق عیال الله.

2. مقدمه گرایشی

کسی که می خواهد نسبت به مردم خوشرو و متبسم باشد باید اولاً مومن باشد. زیرا کسی که مضطرب و نگران است نمی تواند خوش رفتار باشد و اضطراب و تشویق خاطرِ انسان را تنها ایمان و ذکر خدا از بین می برد. ((ألا بذکر الله تطمئن القلوب))مهم ترین عامل همین است؛ قطعاً.

همچنین مطالعه روایاتی که دستور به خوشرویی داده و آن را صدقه و ثواب می داند می تواند به انجام این عمل کمک کند. زیرا ساختار انسان طوری طراحی شده که به کمال و رشد گرایش دارد و اگر در یک عمل رشد و کمال و فایده خود را ببیند به انجام آن رغبت می کند. مطالعه روایات یا کتب روانشناسی که به این عمل پرداخته و فواید انجام آن را برای خود انسان و دیگران ذکر کرده اند می تواند از این نظر بسیار مفید باشد.

3. مقدمه رفتاری

خوشرو بودن غیر از بینش و گرایش به تمرین و تکرار عملی هم نیاز دارد. با تمرین یک عمل کم کم آن عمل برای انسان ملکه می شود و به تعبیر خودمان عادت می شود. وقتی عادت شد دیگر التزام به آن سختی گذشته را نخواهد داشت.

4. آخرین مورد هم این است که دعا کند و از خدا بخواهد که او را در انجام این عمل نیک موفق بدارد.

خداوند همه ما را در طاعت و عبادتش موفق بدارد.