الف) صرف وجود این روحیه در صورتی که بروز عملی نداشته باشد گناه نیست؛ اما ابراز آن دارای اشکال و درجات مختلفی است. برخی از مراتب آن گناه بزرگی است و بعضی از درجات آن چه بسا شخص را به حد کفر برساند.

ب ) برای رهایی از این حالت، باید انسان روحیه تسلیم و رضا را در خود تقویت کند و آن را به صورت ملکه راسخه نفسانی درآورد. حصول این حالت نیز، جز از طریق جهادی جدی در دو عرصه علم و عمل نیست؛ یعنی: اولاً؛ جهت نظری و فکری انسان باید به خوبی حکمت الهی را درک کند و بداند که از ناحیه پروردگار جز خیر به او نمی رسد و آنچه به نظرش نامطلوب می آید، در باطن خود خیراتی نهفته دارد. ثانیاً؛ با تمرین همواره نفس خود را عادت دهد که از هر امر مشکلی با گشاده رویی استقبال کند و سختی ها و ناملایمات را به کام خود همچون عسل شیرین سازد.

برای آگاهی بیشتر به صفحات 767 – 773 کتاب معراج السعاده مراجعه نمایید.