بسم الله الرحمن الرحیم
برادر یا خواهر گرامی
سلام علیکم
بحث در دو حیطه قابل تصور است:
1- حین توبه
2- پس از گذشت زمانی از توبه
اگر حین توبه هنوز به انجام گناهی که کرده شادمان است و از انجام آن احساس رضایت می کند؛ خیر او در واقع پشیمان نشده و توبه او واقعی نیست. زیرا اصل معنای توبه، ندامت و پشیمانی از گناه است.
اما اگر پس از مدتی که از توبه گذشته با یاد گناه شاد است و احساس رضایت می کند تا زمانی که آن کار را تکرار نکرده گناهی نیز برایش نوشته نمی شود و ظاهرا توبه اش باطل نشده ولی این امر حاکی از نکته‌ای خطرناک است و آن این که:
شوق به آن گناه هنوز [مانند آتش زیر خاکستر] در نهاد او، زنده و روشن است و زمینه‌ی انجام آن فراهم است و این امر می تواند مجددا انجام گناه را در پی داشته باشد و این شوق مجددا او را به سمت آن گناه سوق دهد.
از این رو باید با این احساس لذت [که البته لذتی توهّمی است و نه واقعی] به شدت مبارزه کرد و آن را از درون افکار و نهاد خود بیرون ساخت زیرا این احساس لذت و رضایت، گویای این مطلب است که انسان هنوز متوجه قبح و زشتی عمل خطای خود نشده است که این امر خود بسیار خطرناک است.
بدیهی است اگر شخص متوجه آثار و تبعات مخرب گناه بر روح و روان و دنیا و آخرت خویش باشد و به آنها آگاهی کامل داشته باشد، هرگز از یاد گناه احساس شعف و لذت نخواهد برد.
درست مانند کسی که نمی داند سم مهلک و خوشمزه ای که خورده، در درون بدن او چه آسیب هایی وارد ساخته و چه کرده است؟ ولی همین که به او بنمایانند که این سم تا فلا ن زمان فلان اثر تخریبی را بر حیات و زندگانی او خواهد داشت، دیگر هرگز از یا د لذت نوشیدن آن سم، احساس رضایت به او دست نمی‌دهد.
پس برای شناخت گناه و آثار زیان بار آن باید تلاش کنید تا از این احساس خطرناک و مخرب رهایی یابید.
موفق باشید / التماس دعا همین حالا/ صلوات/