در رابطه با این که سادات عذاب نمى شوند روایتى نرسیده است؛ بلکه در روایت آمده است: «خداوند جهنم را براى معصیت کاران آفریده اگر چه آن شخص عاصى سید قرشى باشد (ولو کان سیداً قرشیاً) قرآن نیز درباره قیامت مى فرماید: فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَ لا یَتَساءَلُونَ – هنگامى که در صور دمیده مى شود و قیامت برپا مى شود، ملاک آن روز نسب نیست»، (مؤمنون، آیه 10) و امام سجاد(ع) نیز در جواب جابربن عبداللَّه انصارى به این آیه استدلال فرمود؛ زیرا جابر دید حضرت خیلى در عبادت خودش را خسته کرده است، عرض کرد: اى پسر رسول خدا! شما فرزند پیامبرید و نیازى به این قدر عبادت ندارید؟ حضرت این آیه را تلاوت کردند و به کنایه به جابر فرمودند که آنچه در قیامت به حال انسان مفید است تنها اعمال او مى باشد هرچند ممکن است نقایص مختصر با شفاعت و امثال آن رفع شود. البته روایات دیگرى هم در زمینه مضاعف بودن توبیخ و سرزنش سادات گنهکار وجود دارد که ممکن است به دلیل رعایت نکردن شأن سیادت خود باشد .
مضافا اینکه داشتن امکانات و بهره مندی از فضیلتی خاص، سبب نمی شود تا گناهکار عقاب نشود. آنچه انسان را از عقاب باز داشته و مستحق پاداش می نماید، اعمال نیک و میزان فرمانبرداری او از دستورات الهی است. فضیلتها و ویژگیهایی چون سید بودن و انتساب به اهل بیت (ع) در صورتی سبب سعادت و کمال انسان می شود که در مسیر طاعت و بندگی بکار گرفته شوند وگرنه همین فضائل اسبابی می شود برای سقوط هرچه بیشتر به درّه های شقاوت.
سادات نیز هرچند ظاهرا از امتیاز قرابت با اهل بیت (ع) بهره مندند اما آنچه که سبب سعادت آنها می شود، اعمال آنهاست نه داشتن قرابت. قرابت تنها می تواند مسیر دستیابی به سعادت و رسیدن به آن را آسانتر کند و به تنهایی سبب سعادت نمی شود. مانند نردبانی که هم می توان به وسیله آن به بالای پشت بام رفت و یا به ته چاه.
بنابر آنچه گفته شد، سادات گناه کار نیز به واسطه قرابت با اهل بیت (ع) از امتیاز برخوردارند، اما این امتیاز زمانی کارگشا و سبب هدایت است که با اعمال نیک عجین باشد. (إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقاکُمْ – گرامى ترین شما نزد خداوند با تقواترین شماست . حجرات 13).