با سلام و آرزوی موفقیت برای شما پرسشگر محترممتقابلا ما نیز ایام شهادت حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) را به حضور شما تسلیت عرض می نماییم. 1) این عمل بهرحال گوش دادن به قرآن است و خود قرآن نور است، اما قاریان دیگر نیز وجود دارند و می توان به قرائت ایشان انس نیز پیدا کرد.
2) اگر خوف این وجود دارد که با گوش دادن به صوت وهابیون، گرایش و رغبت به ایشان ایجاد شود، بهتر است سراغ قرائاتی رفت که این خوف در موردشان وجود ندارد. مخصوصا اگر در مورد شخص خاصی فساد عقیده یا عملش واضح و روشن شده باشد. بنابراین در این مورد خاص، به خود مراجعه نمایید.
3) گاهی این سوالات وسوسه شیطان است ، چرا که ممکن است شخص به واسطه ی گوش دادن به قرائات زیبا، بیشتر سراغ قرآن کریم برود بنابراین مثل اعمال نیک دیگر، شخص دچار وسوسه های شیطانی شود و با سوال های گوناگون و شبهه های جدید وی را در انجام عمل نیک خود دچار تردید شود.
4) گاهی در مورد شخصیت افراد و اعتقادات ایشان سو گیری هایی انجام می شود. این حالت در مورد قاریان مطرح بین المللی نیز ممکن است رخ بدهد. بنابراین تا منبع مورد اعتمادی درباره اعتقادات افراد نیافته ایم نمی توانیم نظر بدهیم.
5) توجه نمایید ما دین خود را از قاریان نمی گیریم بلکه، قرآن و سنت حضرات معصومین علیهم السلام و عقل ملاک تشخیص است. لذا اشتباه قاری در اعتقاداتش یا هر چیز دیگری نباید منجر به تسری آن به خود قرآن شود. قاری صرفا شخصی است که قرائت قرآن را با قواعد و اصولش انجام می دهد. اگر نیت صحیح داشته باشد مأجور خواهد بود و البته این از توفیقات بسیار ارزشمندی است که نصیب هر کسی نمی شود. اما اگر نیت صحیح نداشته باشد مسلما این قرائت برای او فایده ای نخواهد داشت. توجه شما را به واقعه ای تاریخ در مورد قاری گمراه جلب می کنیم:
یک چهارم از شب گذشته بود که امیر مومنان علی(علیه السلام) از مسجد کوفه بیرون آمد و به سوی منزل رهسپار گردید. کمیل بن زیاد که از اصحاب خاص و مخلص آن حضرت بود، همراه آن حضرت حرکت می کرد، در راه به در خانه مردی رسیدند، صدای قرآن از خانه وی شنیدند. او نیمه شب برخاسته بود و قرآن می خواند، علی(علیه السلام) و کمیل شنیدند او این آیه را با صدای دلنشین و پرسوز می خواند: «امّن هو قانت آناء اللّیل ساجداً و قائماً یحذر الاخره و یرجو رحمه ربّه…؛ آیا کسی که در دل شب به اطاعت خدا و سجده و قیام به سر برد و از آخرت ترسان و به رحمت خدا امیدوار است، با کسی که با گناه و کفر زندگی می کند یکسان می باشد؟!» (زمر/ 9) کمیل در دل خود آهی کشید. صدای دلنشین قرآن، آن هم در دل شب و از لبان یک انسان شب زنده دار، او را به نشاط آورد، ولی چیزی نگفت. امام به کمیل توجه کرد و فرمود: «صدای دلنشین این شخص تو را نفریبد، این قاری قرآن، از اهل جهنم است که به زودی راز این مطلب را به تو خبر خواهم داد».کمیل در حیرت و تعجب فرو رفت، از این رو که امام (علیه السلام) از فکر و نیّت او آگاه گشته و گواهی می دهد که آن قاری قرآن از اهل دوزخ است!! مدتی از این جریان گذشت، تا این که ماجرای خوارج نهروان پیش آمد و آنها بر ضد علی (علیه السلام) اعلام جنگ کردند و در سرزمین نهروان، جنگ خونینی بین سپاه علی (علیه السلام) با سپاه خوارج درگرفت و همه خوارج ـ جز 9 نفر فراری ـ کشته شدند. کمیل در جبهه همراه علی (علیه السلام) بود، علی (علیه السلام)در حالی که از شمشیرش خون می چکید، به کمیل رو کرد و فرمود: با من بیا سپس هر دو نفر به اتفاق هم کنار کشته ها و سرهای بریده که به زمین افتاده بود رفتند، علی (علیه السلام) سرشمشیرش را بر سر کشته ها می نهاد، تا این که نوک شمشیر را بر سر همان قاری قرآن نهاد و فرمود: ای کمیل امّن هو قانت آناء اللّیل… این سر همان شخصی است که نیمه شب این آیه قرآن را می خواند و تو را مجذوب ساخته بود. کمیل امام (علیه السلام) را بوسید و از آرزوی جاهلانه خود استغفار کرد.( سفینه البحار، ج2، ص492ـ493)
6) گوش دادن به قرائت های صحیح مقدمه انس بیشتر و در نتیجه تدبر و فهم بهتر آیات الهی است.
7) در مورد شخص الغامدی اطلاعات مفیدی در سایت پرسمان در لینک زیر، قرار داده شده است:
http://www.vahabiat.porsemani.ir/content/%D8%A7%D8%AD%D9%85%D8%AF-%D8%A7%D9%84%D8%BA%D8%A7%D9%85%D8%AF%DB%8C%D8%B9%DA%A9%D8%B3