توجه شما به خودسازی و کسب رضای الهی حاکی از روح لطیف و با صفای شما است، این نعمت الهی را قدر بدانید و در تقویت اوصاف پسندیده خود کوشش کنید.
دوست گرامی، انسان زمانی دچار رکود معنوی می شود که عبادت خود را مکفی دانسته و از آن راضی باشد. در واقع یکی از نعمات الهی در حق بندگان، همین عدم رضایت از عبادات و ابهام در چگونگی تأثیر آنها است، چرا که سبب می شود تا تکبر و غرور نسبت به عبادت انسان را رها ساخته، و متواضعانه در پیشگاه الهی رفتار نماید. انسان هر اندازه هم که به عبادت و بندگی خداوند همّت گمارد، باز بندگی اش محدود به زمان و مکان بوده، و هرگز با عباداتی محدود نمی توان معبود نا محدود را پرستش نمود. به زبانی دیگر؛ انسان همیشه بدهکار خداوند است و هیچگاه نمی تواند این دین را ادا کند.
باید توجه داشت اولیای خاص خداوند و بندگان مقرّب و برجسته او در عین حال که تمام سعی و کوشش خود را در انجام اعمال خیر و نیک و عمل به وظایف شرعی و الهی خود دارند ولی همواره از خداوند ترسان و بیمناکند و می ترسند عمل آنها مورد قبول خداوند قرار نگیرد. این حال ویژه آنها است و از معرفت عمیق و جامع آنها سرچشمه می گیرد و به معنای کوتاهی در انجام وظیفه و یا بدگمانی به خداوند و سوء ظن به او و یا تردید در عدالت او نمی باشد، بلکه وقتی انسان عظمت خداوند متعال را بشناسد و نسبت به قدرت و علم و وجود بی کران و غیرمتناهی او شناخت پیدا کرد و از طرفی به کوچکی وحقارت و ضعف و نادانی خود پی برد، اعمال خود را ناقص و ناچیز می داند و به همین جهت اولیای خداوند و پیشوایان معصوم(ع) به ما آموخته اند که هرگز دلگرم و دلخوش به اعمال خود نباشید و بر آنها تکیه نکنید، بلکه به فضل و لطف و رحمت الهی امیدوار باشید.
  اگر خداوند بخواهد با عدالت خود اعمال ما را بررسی کند و مورد سنجش قرار دهد، امیدی برای قبولی عمل برای کسی باقی نمی ماند، ولی با توجه به فضل و لطف خداوند و تکیه بر آن جای امیدواری برای قبولی اعمال همواره وجود دارد .
هرچند علم به اینکه آیا خداوند از ما راضی است یا نه؟ بسیار مشکل است، اما معیارهایی وجود دارد که با احراز آنها می توان به وضعیت و جایگاه اعمال خود نزد خداوند پی برد. معیار کلی این است که اعمال فرد مؤمن بر طبق معیارهای برگرفته از قرآن و سنت معصومین(ع) باشد و اعتبار هر عملی که از انسان سر می زند در هماهنگی با این معیار است. اگر فردی معیارهای لازم برای اعمال را بشناسد و در هماهنگی اعمال خود با آن معیارها بکوشد، باید امیدوار باشد عملش درست و مورد رضای خداوند است و در مسیر کمال و سعادت قرار دارد.
«نشانه های راه درست»
از نگاه آموزه های اخلاقی اسلام، مورد رضایت اللهی واقع شدن و قبولی اعمال انسان برآیند رعایت دو چیز است:
1. حسن فعلی: به معنای صحیح انجام شدن عمل است به گونه ای که خود عمل صلاحیت نزدیک ساختن انسان به خداوند را داشته باشد، زیرا عمل باطل شرعی به هر مقدار که با انگیزه تقرب انجام شود، توان نزدیک ساختن و بالا بردن انسان را ندارد.
2.  حسن فاعلی: به معنای اینکه عمل به اقتضای ایمان و با انگیزه الهی و قصد قربت انجام شود. قرآن مى فرماید: مَن عَملَ صالحا من ذَکرٍ أَوْ أُنثى و هو مؤمن فلنحیینّه حیاةً طیّبة: هر کسى کار شایسته کند چه مرد و چه زن، در صورتى که مؤمن باشد، قطعا او را با زندگى پاکیزه اى حیات مى بخشیم، (سوره نحل، آیه 97) . یعنى در رسیدن به حیات طیّب فقط دو چیز نقش دارند: یکى، (حُسن فعلى) به نام عمل صالح یا انجام صحیح اعمال و دیگرى (حُسن فاعلى) به نام مؤمن بودن یعنی نیت داشتن و برای خدا انجام دادن کار. بنابراین نیت و انگیزه عمل مهمترین رکن قبولی و درستی اعمال است که در نهایت به رضایت اللهی ختم می شود. 
اگر اعمال و عباداتتان از این دو شرط برخوردار است، امیدوار باشید که رضایت الهی را جلب نموده اید و خوب بنده ای برای خداوند بوده اید. البته نشانه های دیگری نیز برای اینکه به درستی اعمالتان پی ببرید وجود دارد که در ادامه به آنها اشاره ای خواهیم کرد.
رضایت خداوند تعالی مراتبی دارد که رتبه های آن وابسته به عبودیت و درجات بندگی بندگان نسبت به خدای سبحان می باشد، هر درجه ای از عبودیت رضایت متناسب با آن درجه را به همراه دارد. در واقع بهترین معیار و ملاک در کسب رضایت الهی یک چیز بیشتر نیست، آن هم انجام وظایف شرعی : هر آن کس در این وادی کماً و کیفاً بیشتر موفق شد بیشتر تحصیل رضای الهی نموده است. زیرا با هر چه دقیق تر انجام دادن وظایف شرعی، بیشتر دستورات خدای سبحان را لباس عمل پوشانده ایم و هر چه بیشتر دستورات خداوند عملی گردد، بیشتر رضایت خدای سبحان تحصیل شده است .
مراد از وظایف شرعی اساسی ترین و مهم ترین آن است یعنی انجام واجبات و ترک محرمات. در همین باب است این حدیث شریف : عن ابی حمزه الثمالی قال : قال علی بن الحسین (ع ): (من عمل بما افترض الله علیهم , فهو ـ من ـ  خیر الناس ؛ امام سجاد(ع ) می فرمایند هر کس به آنچه که خدا بر او واجب کرده عمل نماید, او از بهترین مردم می باشد. بحارالانوار, ج 71, ص 195 ( . و واضح است کسی که با انجام واجبات و ترک محرمات بهترین مردم شده باشد از منظر خدای سبحان و ائمه هدی (ع) پسندیده ترین مردم است. چرا که به وظایف بندگی اش به نحو احسن عمل نموده است.
«نشانه های درستی و پذیرش اعمال»
عملی که مورد قبول خداوند واقع می شود دارای نشانه های دیگری نیز می باشد مثل: 1. هرگاه انسان موفق به عمل نیکی شود، انجام این عمل خود زمینه ساز انجام اعمال خیر و نیک دیگری می گردد که در اصطلاح به آن توفیق می گویند، یعنی هر عمل خیری توفیق اعمال خیر دیگری را نصیب انسان می کند. پس اگر عمل خیری انجام می دهید نشان مقبول واقع شدن اعمال گذشته می باشد.
2. حالت خوش معنوی و احساس صفا و معنویت و رقّت قلب همراه با رغبت و میل به عبادت و دعا و کشش درونی و باطنی به سوی کارهای خیر و صالح از نشانه های دیگر قبولی اعمال و کسب رضا و خشنودی الهی است.
همانطور که خداوند می فرماید انسان برای این که بتواند بنده خوبی برای خداوند باشد باید به اعتقاداتی صحیح پایبند باشد و به ارتقاء آنها بپردازد. (إنّ اکرمکم عندالله اتقاکم – همانا بهترین شما نزد خداوند، با تقواترین شماست. حجرات 13). برای رسیدن به این مهم، لازم است که ایمان و دین خود را در ابعاد شناختی، رفتاری ، عاطفی و انگیزشی تقویت نماید.