به نظر می رسد منظور از »القول« در این آیه، قرآن است و ما در جای خود گفته ایم که یکی از اسما و عناوینی که بر قرآن اطلاق شده، عنوان »القول« است که این نیز از شواهد آن و موارد آن خواهد بود و بر فرض آن که منظور از »القول« اعم باشد و شامل هر کلامی بشود، معنای آیه و فرمان خدا به پیغمبر که در این آیه آمده است، این خواهد بود که »مژده دهد به آنان که هر کلامی را بشنوند و بهترین آن ها را به کار بندند.«بنا بر این، یکی از پیش شرط ها یا پیش فرض ها در فرد مورد نظر آیه شریفه، داشتن قدرت تشخیص است تا بتواند از میان سخنانی که می شنود، بهترین آن ها را شناسایی و سپس پیروی کند. پس اگر کسی قدرت تشخیص حق و باطل را نداشته باشد، مشمول این آیه نیست و این آیه، هیچ گاه وی را تشویق به شنیدن همه گفته ها نمی کند. مورد خطاب آیه کسی است که این حد از درک و تشخیص را دارد و می تواند سخنان و کلمات خوب و بد را تشخیص دهد تا بتواند خوب ها را جدا کند و به کار بندد و، به ویژه با توجه به آیات دیگری که سفارش می کنند به گوش ندادن به سخنان باطل و هشدار می دهند که اگر به سخنان باطل گوش دهید، سر از نفاق در می آورید و هم نشین کفار در جهنم می شوید. با این وصف، چگونه می توان از آیه بالا استفاده کرد که هر کس باید هر سخنی را بشنود؟!
اخلاق در قرآن, ج3،آیت الله مصباح یزدی (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 10308/400002)