در تفاسیر به این موضوع از دو زاویه ظاهری و معنوی نظر کرده اند.
از لحاظ معنوی چون یهودیان امتی کاملاً مادی بودند و مسیحیان نیز امتی کاملاً معنوی، خدای متعال اسلام را به عنوان آئینی میانه نازل کرد و برای آنها الگو قرار داد. پس از این لحاظ مشرق و یا مغرب بودن مسیحیان و یهودیان به معنی افراط و تفریط آنهاست.
اما از لحاظ ظاهری، در تفسیر نمونه چنین آمده است که: «بیشتر ملل مسیحی در کشورهای عربی زندگی می کردند و برای ایستادن به سوی محل تولد عیسی که در بیت المقدس بود، ناچار بودند به سمت مشرق باِیستند و به این ترتیب جهت مشرق قبله آنان محسوب می شد. ولی یهود که بیشتر در شامات و بابل و مانند آن به سر می بردند، رو به سوی بیت المقدس که برای آنان تقریباً در سمت غرب بود می ایستادند و به این ترتیب نقطه غرب قبله آنان بود. اما کعبه که نسبت به مسلمانان آن روز (مسلمانان مدینه) در سمت جنوب و میان مشرق و مغرب قرار داشت، یک خط میانه محسوب می شد.