برای پاسخ به این سؤال ژرف و مهم ابتدا باید معنای آفرینش روشن شود، آفرینش و خلقت به معنای ایجاد، هستی بخشی و فیض رسانی است و تمامی دین پژوهان و بلکه تمامی خردورزان بر این باورند که ایجاد به حقیقتی تعلق می گیرد که قابلیت پذیرش هستی را دارد و قابلیت هر شیء نیز از معدات گوناگونی شکل می گیرد.

به عنوان مثال: خدا یک گل را هنگامی می آفریند که مقدمات آفرینش آن آماده باشد مثلا خاک نرم، آب کافی و نور به اندازه فراهم باشد و خود دانه گل نیز فاسد نباشد و در کنار نکته یاد شده باید توجه داشت که فیض وجود برای این که به شیئی تعلق بگیرد باید از وسائط و مراتب وجودی مختلفی عبور کند و این وسائط آن فیض زلال را به وزان خود تغییر داده و متبدل می سازد.

به عنوان مثال؛ آب باران هنگام بارش زلال زلال است و هنگامی که در حوض پاک فرود می آید به همان زلالی باقی می ماند ولی هرگاه در جوی آلوده کنار خیابان فرود می آید به همان اندازه آلوده شده و از زلالی می افتد.

با این مقدمه کوتاه که باید نازک بینانه به آن توجه کرد پاسخ این سؤال روشن می شود چرا که خدای زیبا فیض زیبا فرو می فرستد و اراده خداوندی تنها خواستار آفرینش زیبا رویان است اما این فیض اولا به نطفه ای تعلق می گیرد که قابلیت انسان شدن را داشته باشد و تا محیط پدیداری آماده نباشد نطفه منعقد نمی شود و لذا از پدر و مادر عقیم فرزندی شکل نمی گیرد با این که فیض ایجاد از آفریدگار کریم فرود می آید (نتیجه مقدمه اول) و ثانیا اگر نطفه ای قابلیت انسان شدن را پیدا کرد دانال ها و جدول های فیض موجب تغییر فیض زیبای خداوندی می شوند و لذا هم روایات پیشوایان معصوم(ع) در باب نکاح، کتاب های روایی و هم پزشکی امروزی اسباب زیبارویی، سلامتی و… را مشخص کرده اند. از این رو هر اندازه پدر و مادر به ویژه مادر به این دستورالعمل ها عمل کنند به همان مقدار فرزند زیباروی تر و تندرست تر خواهد بود و اگر پدر و مادر به ویژه مادر در این زمینه کاهلی کردند و فیض زیبا را آلوده ساخته و از جمال آن کاستند، فرزند نیز به همان مقدار از زیبایی محروم گشته و به همان اندازه زشت می شود و این زشتی را نمی توان به آفریدگار جمیل نسبت داد و لذا بحث از عدل خداوندی در این جا معنا ندارد.

البته این بحث را بزرگان فلسفه و کلام و عرفان به گونه های مختلفی طرح و بررسی کرده اند که شما می توانید به کتاب های شهید مطهری مانند عدل الهی رجوع کنید.