پس از سپرى شدن برزخ، «قیامت» فرامى رسد. قیامت با نفخه صور آغاز مى گردد که در آن، همه موجودات مدهوش مى شوند و مى میرند؛ این منزل اول قیامت است. پس از آن نفخه دوم دمیده مى شود که همه موجودات، هستى دوباره مى یابند و به محضر ربوبى وارد مى شوند و این منزل دوم است و پس از آن صحنه قیامت و محشر برپا مى شود.ما در این تحلیل فقط به سرنوشت انسان ها در نفخه صور توجه مى کنیم. اما در حقیقت نفخه صور بساط دنیا را بر مى چیند و آیات فراوانى در این موضع وارد شده است. که براى نمونه ر.ک: ابراهیم (24)، آیه 22؛ انبیاء (21)، آیه 104؛ حاقه (69)، آیه 14؛ نازعات (79)، 6؛ مزمل (73)، آیه 14؛ حج (22)، آیه 2؛ تکویر: 3؛ قارعة (101)، آیه 5؛ قیامة (75)، آیه 8؛ تکویر (81)، آیات 1 – 4؛ انفظار (82)، آیه 2؛ نمل (27)، آیه 88. در حقیقت نفخه صور اول قرآن از نفخه اول با تعبیرى چون صیحه (یس (36)، آیه 53) و زجره (نازعات (79)، آیه 14) و صاخة (عبس (80)، آیه 33) و نقر (مدثر (74)، آیه 8) نیز یاد کرده است. براى این است که همه موجودات، جنبه خلقى خود را از دست بدهند و آمادگى ورود به صحنه قیامت را پیدا کنند و این نفخه مرگ واقعى و همگانى است که مقدمه برپایى قیامت است. به این دلیل مخلَصین – که در محضر خداوند متعال فانى هستند – از پیامد این نفخه آسوده اند. با نفخه دوم همه موجودات، هستى دوباره مى یابند و در صحنه محشر و قیامت و در محضر ربوبى حاضر مى شوند. قرآن درباره این دو نفخه مى فرماید: (وَ نُفِخَ فِى الصُّورِ فَصَعِقَ مَنْ فِى السَّماواتِ وَ مَنْ فِى الْأَرْضِ إِلاَّ مَنْ شاءَ اللَّهُ ثُمَّ نُفِخَ فِیهِ أُخْرى فَإِذا هُمْ قِیامٌ یَنْظُرُونَ)؛ «و در صور دمیده مى شود، پس همه کسانى که در آسمان ها و زمینند، مى میرند؛ مگر کسانى که خدا بخواهد [این نفخه اول است و]؛ سپس بار دیگر در صور دمیده مى شود، ناگهان همگى به پا مى خیزند و در انتظار هستند».زمر (39)، آیه 68. تفصیل این آیات را در سوره «یس» مى خوانیم: (وَ یَقُولُونَ مَتى هذَا الْوَعْدُ إِنْ کُنْتُمْ صادِقِینَ ما یَنْظُرُونَ إِلاَّ صَیْحَةً واحِدَةً تَأْخُذُهُمْ وَ هُمْ یَخِصِّمُونَ فَلا یَسْتَطِیعُونَ تَوْصِیَةً وَ لا إِلى أَهْلِهِمْ یَرْجِعُونَ وَ نُفِخَ فِى الصُّورِ فَإِذا هُمْ مِنَ الْأَجْداثِ إِلى رَبِّهِمْ یَنْسِلُونَ قالُوا یا وَیْلَنا مَنْ بَعَثَنا مِنْ مَرْقَدِنا هذا ما وَعَدَ الرَّحْمنُ وَ صَدَقَ الْمُرْسَلُونَ إِنْ کانَتْ إِلاَّ صَیْحَةً واحِدَةً فَإِذا هُمْ جَمِیعٌ لَدَیْنا مُحْضَرُونَ فَالْیَوْمَ لا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَیْئاً وَ لا تُجْزَوْنَ إِلاَّ ما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ)؛یس (36)، آیات 47 – 54. «آنها [کفار با استهزا و با حالت انکار] مى گویند: اگر راست مى گویید این وعده [قیامت ] کى خواهد رسید. جز این انتظار نمى کشند که صیحه عظیم (نفخه اول) آنها را فرا گیرد؛ در حالى که مشغول جدال در امور دنیوى اند. [چنان غافلگیر شوند که حتى ] نتوانند وصیتى کنند یا به سوى خانواده خود باز گردند. [براى بار دوم ] در صور دمیده مى شود، ناگهان آنها از قبرها، شتابان به سوى پرودگارشان مى روند [آنها که در دنیا به انکار و استهزا زندگى مى گذرانند، با صحنه وحشتناکى مواجه مى شوند ]مى گویند: واى برما! چه کسى ما را از خوابگاهمان بر انگیخت؟ [آن گاه خود پاسخ مى دهند: آرى ] این همان است که خداوند رحمان وعده داده و فرستادگان او راست گفتند. یگانه صیحه اى بیش نیست، ناگهان همگى نزد ما احضار مى شوند. امروز به هیچ کس ذره اى ستم نمى شود و جز آنچه عمل مى کردید جزا داده نمى شوید».