مقصود این است که فردی را که خداوند در این حد به او عمر دهد در عذر به روی او بسته است و دیگر جایی برای عذر خواهی او وجود ندارد به تعبیری خداوند به قدری عمر به او داده است که بتواند از گناهان ومعاصی بازگردد و دیگر بعد از آن عذری از وی پذیرفته نمی شود به ویژه آن که در سنین پیری و بعداز چهل سالگی شهوات نفسانی فرد رو به افول است و زمینه تذکر در او نسبت به یک جوان بیشتر وجود دارد .
در روایتی نیز در مورد سن چهل سالگی این گونه آمده است :
عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ الْعَبْدَ لَفِی فُسْحَةٍ مِنْ أَمْرِهِ مَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ أَرْبَعِینَ سَنَةً فَإِذَا بَلَغَ أَرْبَعِینَ سَنَةً أَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى مَلَکَیْهِ قَدْ عَمَّرْتُ عَبْدِی هَذَا عُمُراً فَغَلِّظَا وَ شَدِّدَا وَ تَحَفَّظَا وَ اکْتُبَا عَلَیْهِ قَلِیلَ عَمَلِهِ وَ کَثِیرَهُ وَ صَغِیرَهُ وَ کَبِیرَهُ.(الکافی (ط – الإسلامیة)، ج 8، ص: 108)
ابو بصیر گوید: امام صادق علیه السّلام فرمود: همانا بنده در آزادى و گسترشى است از کار خود تا بچهل سالگى، و چون بچهل سالگى رسید خداى عز و جل به دو فرشته اى که بر او موکل هستند وحى کند من ببنده خود این عمر را دادم، از این پس بر او سخت گیرید و کاملا مراقبش باشید و هر کار کم و زیاد و خرد و کلانش را بنویسید.