خواهر گرامی. شما متاسفانه گرفتار سوء ظن به خدا شده اید و این حس از گناهان کبیره است. مگر می شود خدا ما را نبیند، خدا در تمام سلول های بدن ما جاری است، در تمام سلول های عالم هم هست و همه سلول ها مثل چشم هستند برای خدا. از درون دلهای ما آگاه است، منتهی به کسی می دهد و به کسی نمی دهد، این دادن نعمت و ندادن نعمت هر دو امتحان بندگان است. شما در معرض امتحانی بزرگ هستید، شما انسان مومنی هستید و باید مواظب شیطان باشید تا باورتان را تضعیف نکند. اصرار در دعا کردن خوب است اما مومن و بنده خدا تسلیم خدا است و اصراری در اجابت دعا ندارد. به آنچه خدا می دهد و می پسندد راضی است. دعا کردن لازم است اما کافی نیست، شاید درست تلاش نکرده اید شاید برنامه ریزی نداشته اید.

استادی می گفت انسان به خدا نمی رسد مگر اینکه سه طمع را از خویش بردارد،‌ طمع از خدا، طمع از خلق و طمع از خودش. دعا کردن شما از روی طمع است. دعا می کنید که به خواسته های خودتان برسید،‌ در صورتی که دعا مخ عبادت است، دعا برای فانی شدن در خدا است. هدف زندگی هم بندگی و تسلیم شدن در برابر خدا است. برای رسیدن به ارامش انسان باید تسلیم خدا باشد و از خودش چیزی نخواهد. دعا بکند اما نتیجه را به خدا بسپارد. توکل و تسلیم و رضا که از مقامات بلند عرفانی است از طریق بندگی ایجاد می شود. اصرار زیاد برای گرفتن حاجت انسان را ناامید می کند چون ممکن است آن خواسته به صلاح او نباشد و به هر دلیلی خداوند مصلحت بنده اش نداند، یا زمینه ها و علل دیگر تحقق آن موجود نباشد. دعا هم تنها زمینه ساز اجابت است،‌ نه اینکه علت کامل و تامه اجابت باشد. علت های دیگری هم هست که باید تحقق یابد تا آن خواسته اجابت شود. اجمالا شما نگرشتان به دعا خوب نیست و توصیه می کنیم به سایت گزینه دعا و نیایش بروید و مطلب اصلاح نگرش در مورد دعا و اجابت را مطالعه کنید. موفق باشید.