بنی امیه از آغاز تا انجام دشمن پیامبر بودند ، در سال هشتم هجری تسلیم شدند ولی دشمنی آنان پایان نیافت . پس از پیامبر توانستند امور مسلمانان را به دست بگیرند ولی با این حال نتوانستند آنگونه که دلشان می خواست عمل کنند چون افرادی مانند علی علیه السلام ، امام حسن ع و امام حسین ع در میان مردم بودند و دل مردم متمایل به اینها بود . در جنگ نظامی بر امام حسن ع و امام حسین پیروز شدند ولکن این پیروزی ظاهری آنها را قانع نمی کرد ، برای همین تلاش کردند تا شخصیت آنها را بشکنند . یکی از راههای شکستن شخصیت آنها پخش اتهامهایی مانند شهوترانی و ازدواجهای بی حد بود در حالی که بیش از چهار زن نمی توان گرفت .
برای آگاهی کامل نسبت به این موضوع و موضوعات دیگر به کتاب ” صلح حسن ” نوشته راضی آل یاسین و ترجمه آیه الله خامنه ای مراجعه کنید . این کتاب قبل از انقلاب اسلامی نوشته شده و در همان زمان ها توسط آیه الله خامنه ای ترجمه شده است . کتاب بسیار خوبی در باره امام حسن مجتبی علیه السلام است .
با این حال توجه شما را به این مطالب جلب می کنیم :
یکی از موضوعات ساختگی، که برخی از مورّخان اسلامی، آگاهانه یا نا آگاهانه به نقل آن پرداخته اند، موضوع ازدواجها و طلاقهای متعدد حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام است. بسیار جای تأسف است که اینان بدون بررسی صحّت و یا عدم صحّت این گونه قضایا، آنها را در کتابهای خود آورده اند.با بررسی تاریخ پی خواهیم برد که ادعای ازدواجهای متعدد امام حسن، تهمتی بیش نیست و از واقعیت به دور است؛ چرا که اوّلاً: این روایات هرگز با شأن و منزلت و مقام امام حسن مجتبی علیه السلام سازگار نیست. ثانیاً: بیشتر این نقلهای تاریخی از سه مورّخ سنی مذهب نقل شده است که آن سه نیز کتابهای خود را زیر سایه دولتهای غاصب و ظالم بنی عباس نوشته اند. ثالثاً: این تهمت از سوی منصور عباسی برای خنثی سازی شورش سادات حسنی طرح ریزی شده است.به هر حال آنچه از نقلهاى مختلف در تاریخ به دست مى آید ، این است که آن حضرت در طول زندگی خود حداکثر 8 الى 10 همسر که تعدادى از آنها به صورت کنیز بوده اند داشته است و نیز برخی از این همسران را بعد از فوت همسر دیگر اختیار کرده بودند؛ ولى متأسفانه در کتابهاى تاریخى بعضى از مورخین 250 و بعضى 300 و حتى تا 400 همسر براى ایشان ذکر مى‌کنند که تهمتی بیش نیست. چنانچه تاریخ را مطالعه کنیم و صفات ممتاز اخلاقى و شخصیت برجسته حضرت مجتبى(علیه السلام) را بشناسیم ، براى ما قابل قبول نخواهد بود که شخصى با چنین روح بزرگ و خدایى ، علاقه و توجه خارج از حد متعارف به مسأله ازدواج و زناشویى از خود نشان دهد. شاهد زنده این موضوع، تعداد فرزندان آن حضرت است که طبق نوشته مورخان، اگر آن حضرت همسران زیادى اختیار کرده بود لازمه اش این بود که فرزندان زیادى هم داشته باشند در صورتى که شیخ مفید و علاّمه مجلسى تعداد فرزندان آن حضرت را جمعاً 15 نفر مى دانند. آیا با توجه به این تعداد فرزندان، دروغ بودن نسبت صدها همسر به امام حسن مجتبى(علیه السلام) روشن به نظر نمى رسد؟از این همه تضاد و تناقض گویى در اقوال روشن میشود که این قبیل اخبار دروغین ساخته و پرداخته عباسیان مخصوصاً در زمان منصور دوانیقى بوده است، زیرا در سال 137 هجرى قمرى، منصور دوانیقى روى کار آمد. او در راستاى سیاستهاى ضداسلامى و ضدمردمى و خاموش کردن نهضت هاى علویان و به خصوص سادات حسنى از هیچ تهمت و جعلى در مورد خاندان اهل بیت به خصوص امام حسن(علیه السلام) دریغ نداشت. به طورى که بعد از قیام سادات حسنى به رهبرى محمّد بن عبد اللّه بن حسن بن على بن أبی طالب در سال 145. ق که تا مرز نابودى خلافت منصور دوانیقى پیش رفت، این خلیفه بى رحم فرمان داد که عبد اللّه بن حسن، پدر محمّد و بسیارى از یاران او را دستگیر نموده و زندانى نمایند. آنگاه منصور خطابه اى در برابر عدّه اى از اهل خراسان ایراد نمود که گواه این مطلب است :به خدا سوگند پولهایى را که به حسن(علیه السلام) عرضه شده بود پذیرفت و معاویه او را فریب داد و وعده کرد که تو را جانشین خودم خواهم نمود ، لیکن او را برکنار کرد و از موقعیتى که داشت به زیر کشید. حسن بن على(علیه السلام) آنگاه به شهر خود مدینه بازگشت روى به زنان آورد، امروز با یکى ازدواج مى کرد و فرداى آن روز، یکى را طلاق مى داد و با این شیوه به سر برد تا در بستر خویش بمرد…. (حقایق پنهان ، ص 330-335 ).
این حرکت شیطانى منصور و تبلیغات مسموم بنى عباس سبب شد که مزدوران قلم به دست و دوستان ناآگاه و غیرملتفت به مصالح اسلام ، تعداد همسران را از 8 تا 400 نفر شمارند ؛ امّا آنگاه که سخن از نام و نشان آنان به میان مى آید تعداد انگشت شمارى را معرفى میکنند .براى اطلاع بیشتر مى توانید به کتابهاى زیر مراجعه نمایید: بحارالانوار، جلد 100 و مروج الذهب، ج 3، ص 306 و حیاة الامام الحسن بن على ، جعفر مرتضى عاملی و ارشاد شیخ مفید و مناقب ابن شهر آشوب، ج 4.