«فَسَتَذْکُرُونَ مَا أَقُولُ لَکُمْ وَ أُفَوِّضُ أَمْرِى إِلىَ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِیرُ بِالْعِبَادِ»(سوره غافر، آیه 44)ترجمه: و به زودى آنچه را به شما مى‌ گویم به خاطر خواهید آورد! من کار خود را به خدا واگذارم که خداوند نسبت به بندگانش بیناست!».بله آیه مذکور بیانگر، مفهوم توکل و واگذاری امور به خدای متعال است، با این تفاوت که تفویض امر، مقامی بالاتر از توکل است، همان‌طور که تسلیم،‌ مقامی بالاتر و دقیق‌تر از تفویض است.
توضیح بیشتر:
راغب کلمه” تفویض” را به معناى رد دانسته و بنا به گفته وى تفویض امر به خدا، برگرداندن و واگذارى امر است به او؛ در نتیجه تفویض با توکل و تسلیم قریب المعنى مى‌ شود، چیزى که هست اعتبارها مختلف است.
و اگر آن را تفویض مى‌ گویند به این اعتبار است که بنده خدا آنچه را که به ظاهر منسوب به خودش است، به خدا برمى ‌گرداند و حال عبد در چنین وضعى حال کسى است که برکنار باشد و هیچ امرى راجع به او نباشد و اگر توکلش مى ‌خوانند به این اعتبار است که بنده خدا پروردگار خود را وکیل خود مى ‌گیرد، تا هر تصرفى را که خواست در امور او بکند و اگر تسلیمش مى ‌‌نامند، به این اعتبار است که بنده خدا رام و منقاد محض است در برابر هر اراده‌ اى که خداى سبحان در باره ‌اش بکند و هر کارى که از او بخواهد، بدون اینکه هیچ امرى را به خود نسبت دهد، اطاعت مى‌ کند؛ پس تفویض و توکل و تسلیم مقامات سه گانه‌ اى هستند از مراحل عبودیت، از همه پایین تر و سطحى ‌تر، توکل است و از آن دقیق تر و بالاتر تفویض و از آنهم دقیق تر و مهم تر تسلیم است.
(ترجمه تفسیر المیزان، ج 17، ص 507)