قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۸/۰۷/۰۳
–
۸۵۱ بازدید
نحوه رندگی نوح ( ع) چگونه بود؟
نوح علیه السلام نخستین پیامبر بعد از حضرت شیث و ادریس است . او به کار نجاری اشتغال داشت و در چهل سالگی از سوی خداوند به رسالت مبعوث گردید. وی مسن ترین انبیا و یکی از پیامبران اولوالعزم است و قرآن کریم او را «ناصحِ امین» ، «عبدشَکُور» و «عبد غَفّار»معرفی می کند. داستان نوح در انجیل، کتاب پیدایش تورات یهودیان و در سوره های: هود(ع) و نوح(ع) و … قران کریم آمده است.بنا بر آیات قران مدت زمان تبلیغ و ارشاد حضرت نوح(علیه السلام) پیش از طوفان، 950 سال بوده است. این پیامبر اولى العزم براساس بعضى از روایات پس از طوفان نیز سیصد تا سیصدوپنجاه سال زندگى کرده است.آنچه در مورد حضرت نوح قابل قبول است همین موارد و توصیفاتی است که در قران کریم آمده است. بقیه موارد همچون فاصله زمانی آن حضرت از زمان ظهور اسلام و یا اینکه چه بازه زمانی از زمان حضور حضرت آدم تا زندگی نوح می گذشته است، همگی مورد مناقشه هستند. بنا براین بیان دوره ای خاص با توجه به نوع اطلاعات تاریخی غیر ممکن می باشد.
وَ لَقَدْ اَرْسَلْنا نُوحَاً اِلى قَوْمِهِ فَلَبِثَ فیهِم اَلْفَ سنة الاّ خَمسینَ عاماً فَاَخَذَهُمُ الطُوفانُ وَ هُمْ ظالِمُونَ(عنکبوت/3)
(بحارالانوار، ج 11، ص 285 ـ 288.)
در سایت اهل البیت چنی آمده است :
وجه تسمیه نوح علیه السلام
حضرت امام صادق علیه السلام فرمودند: اسم حضرت نوح عبدالغفار بوده و جهت آن که آن حضرت را نوح نامیدند این بود که: زیاد بر حال خود گریه و نوحه می کرد.[۱]مردى شامى از امیرالمؤمنین علیه السلام پرسید که اسم نوح چه بود؟ آن حضرت فرمود: اسم نوح (سکن) بود و به این علت نوح نامیده شد که او نهصد و پنجاه سال با نوحه و بى تابى قوم خود را به سوى دین حق دعوت مى کرد.[۲]نسب حضرت نوح علیه السلام
نوح علیه السلام بن لامک بن متوشلخ بن أخنوخ – و هو إدریس علیه السلام – بن یارد بن مهلائیل بن قینان بن أنوش بن شیث بن آدم.[۳]حضرت نوح علیه السلام در قرآن
نام حضرت نوح علیه السلام 43 بار در قرآن کریم آمده است و یک سوره به نام او اختصاص داده شده است و حدود 114 آیه از آیات قصص قرآنى درباره شخصیت نوح و دعوت او می باشد. آیات زیر آیاتی هستند که نام حضرت نوح علیه السلام یا داستانی مرتبط با آن حضرت در آنها ذکر شده است: سوره نساء، آیه 163 • سوره اعراف، آیه 69 • سوره توبه، آیه 70 • سوره یونس، آیه 71 • سوره هود، آیه 36 • سوره هود، آیه 89 • سوره ابراهیم، آیه 9 • سوره اسراء، آیه 3 •سوره مریم، آیه 58 •سوره حج، آیه 42 • سوره شعراء، آیه 105 •سوره عنکبوت، آیه 14 • سوره احزاب، آیه 7 • سوره صافات، آیه 79 • سوره ص، آیه 12 • سوره ق، آیه 12 • سوره غافر، آیه 5 • سوره نوح، آیه 26 • سوره نجم، آیه 52 • سوره قمر، آیه 9 • سوره تحریم، آیه 10
چند نمونه از آیاتی که نام حضرت نوح علیه السلام در آنها آمده است:
«وَلَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحاً إِلى قَوْمِهِ فَلَبِثَ فِیهِمْ أَلْفَ سَنَةٍ إِلّا خَمْسِینَ عاماً»: و به راستى، نوح را به سوى قومش فرستادیم پس در میان آنان 950 سال درنگ کرد…
(سوره عنکبوت«وَأُوحِیَ إِلَى نُوحٍ أَنَّهُ لَن یُؤْمِنَ مِن قَوْمِکَ إِلاَّ مَن قَدْ آمَنَ فَلاَ تَبْتَئِسْ بِمَا کَانُواْ یَفْعَلُونَ»: به نوح وحی شد که: «جز آنها که (تاکنون) ایمان آورده‌اند، دیگر هیچ کس از قوم تو ایمان نخواهد آورد! پس از کارهایی که می کردند، غمگین مباش! (سوره هود«سَلَامٌ عَلَى نُوحٍ فِی الْعَالَمِینَ»: سلام بر نوح در میان جهانیان باد! (سوره صافات«وَقَالَ نُوحٌ رَّبِّ لَا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْکَافِرِینَ دَیَّارًا»: نوح گفت: پروردگارا! هیچ یک از کافران را بر روی زمین باقی مگذار! (سوره نوحبعثت و رسالت نوح علیه السلام
بشر بعد از حضرت آدم علیه السلام به صورت یک امت ساده و بسیط زندگى مى کرد و فطرت انسانیت خود را راهنماى زندگى خود داشت، تا آن که رفته رفته روحاستکبار در او پیدا شد و گسترده گشت و در آخر، کارش به استعباد یکدیگر انجامید، بعضى بعض دیگر را تحت فرمان خود گرفتند و زیردستان ما فوق خود را رب خود پنداشتند و همین پندار بذرى بود که کاشته شد، بذرى که هر زمان و در هر جا که کاشته شود و سپس جوانه بزند و سبز شود و رشد کند، چیزى به جز دین و ثنیت و اختلاف شدید طبقاتى یعنى استخدام ضعفا بوسیله اقویا و برده گرفتن و دوشیدن افراد ذلیل بوسیله قدرتمندان را به بار نمى آورد، آرى همه اختلاف ها و کشمکش ها و خونریزی هاى بشر از آنجا آغاز گردید.
در زمان نوح علیه السلام فساد در زمین شایع گشت و مردم از دین توحید و از سنت عدالت اجتماعى روی گردان شده و به پرستش بت ها روى آوردند و خداى سبحان نام چند بت آن روز را که عبارت بودند از “ود”، “سواع”، “یغوث”، “یعوق” و “نسر” در سوره نوح علیه السلام ذکر کرده.
فاصله طبقاتى روز به روز بیشتر شد و آنهایى که از نظر مال و اولاد قوى تر بودند حقوق ضعفاء را پایمال کردند و جباران، زیردستان را به ضعف بیشتر کشانیده و طبق دلخواه خود بر آنان حکومت کردند. (با استفاده از سوره اعراف، سوره هود و سوره نوح)
در این زمان بود که خداى تعالى نوح علیه السلام را مبعوث کرده و او را با کتاب و شریعتى به سوى آنان گسیل داشت تا از راه بشارت و انذار، به دین توحید و ترک خدایان دروغین دعوتشان نموده مساوات را در بینشان برقرار سازد. (سوره بقره، آیه 21)
دین و شریعت نوح علیه السلام
حضرت نوح علیه السلام نخستین پیامبر اولوالعزم است که دارای شریعت و کتاب مستقل بوده است. به طورى که از تمامى آیات مربوط به داستان نوح علیه السلام برمى آید. آن جناب همواره قوم خود را به توحید خداى سبحان و ترک شرک دعوت مى کرد، و به طورى که از دوسوره نوح و سوره یونس، و سوره آل عمران آیه 19 برمى آید آنان را به اسلام مى خواند، و به طورى که از سوره هود آیه 28 استفاده مى شود از آنان مى خواسته تا امر به معروف و نهى از منکر کنند و نیز همان طور که از آیه 103 سوره نساء و آیه 8 سوره شورى برمى آید، نمازخواندن را نیز از آنان مى خواسته و بطورى که از آیه 151 و 152 سوره انعام برمى آید رعایت مساوات وعدالت را نیز از آنان مى خواسته و دعوتشان مى کرده به این که به فواحش و منکرات نزدیک نشوند، راستگو باشند و به عهد خود وفا کنند و به طورى که از آیه 41 سوره هود برمى آید آن جناب اولین کسى بوده که مردم را دعوت مى کرده به این که کارهاى مهم خود را با نام خداى تعالى آغاز کنند.
تحمل زحمات طاقت فرساى نوح علیه السلام در کار دعوت
از آیات سوره نوح و سوره قمر و سوره مومنون برمى آید که آن جناب قوم خود را دائما دعوت مى کرده به این که به خداى تعالى و آیات او ایمان بیاورند و در این دعوت منتهاى جد و جهد را به خرج مى داده و شب و روز و آشکارا و پنهان وادارشان مى کرده به این که حق را بپذیرند، ولى قومش جز به عناد و تکبر خود نمى افزودند، هر قدر او دعوت خود را بیشتر مى کرده آنان سرکشى و کفرشان را بیشتر مى کردند و به جز اهل و اولادش وعده اندکى که از غیر آنان ایمان نیاوردند، به طورى که دیگر از ایمان آوردن سایرین به کلى مایوس گردید در آن هنگام به درگاه پروردگار خود شکایت برده و از او طلب نصرت کرد.
مدت زیستن نوح علیه السلام در میان قومش
از آیات سوره عنکبوت برمى آید که آن جناب نهصد و پنجاه سال مشغول دعوت قوم خود بوده، ولى قوم او را جز به استهزاء و مسخره کردن و نسبت جنون به او دادن عکس العملى از خود نشان ندادند، آنها وى را متهم مى کردند به این که منظورش این است که به آقایى و سرورى بر ما دست یابد، تا آن که در آخر از پروردگار خود یارى طلبید.
و از آیات سوره هود استفاده مى شود که بعد از این استنصار، خداى تعالى به وى وحى کرد که از قومش به جز آن چند نفرى که ایمان آورده اند احدى ایمان نمى آورد و آن جناب را درباره قومش تسلیت گفت و دلگرمى داد و به طورى که از آیات سوره نوح استفاده مى شود، نوح علیه السلام قوم خود را به هلاکت و نابودى نفرین کرد و از خداى تعالى خواست تا زمین را از لوث وجود همه آنان پاک کرده و احدى از آنان را زنده نگذارد و بطورى که از آیات سوره هود برمى آید خداى تعالى به آن جناب وحى کرد که زیر نظر ما و طبق وحى ما کشتى را بساز.
کشتى سازى نوح علیه السلام
از آیات سوره هود برمى آید که خداى تعالى به آن جناب دستور داد تا کشتى را با تایید و تسدید او بسازد و آن جناب شروع به ساختن آن کرد که مردم دسته دسته از محل کار آن جناب گذشته و او را مسخره مى کردند، چون کشتى آب مى خواهد و کشتى سازى باید در لب دریا باشد و آن جناب این کار را در بیابانى بدون آب انجام مى داد و همین باعث مى شد که مردم او را مسخره کنند و آن جناب در پاسخشان مى فرمود اگر امروز شما ما را مسخره مى کنید بزودى خواهید دید که ما شما را مسخره مى کنیم و بزودى خواهید فهمید که کسى که دچار عذاب گردد خوار و ذلیل و بیچاره مى شود و عذابى که مى آید عذابى است مقیم و غیرقابل زوال و نیز از دو سوره هود و سوره مومنون برمى آید که خداى عزوجل براى نزول آن عذاب، علامتى قرار داده بود و آن این بوده که آب از تنورى بالا مى زند.
نزول عذاب بر قوم نوح و آمدن طوفان
نوح علیه السلام همچنان که از سوره هود و مؤمنون استفاده مى شود مشغول ساختن کشتى بود تا این که آن را به اتمام رسانید و امر خداى تعالى مبنى بر نزول عذاب صادر شد و آن تنور شروع به جوشیدن کرد، در این هنگام خداوند متعال به آن جناب وحى فرستاد که از هر حیوان یک جفت نر و ماده سوار کشتى کند و نیز اهل خود را به جز افرادى که مقدر شده بود، هلاک شوند یعنى همسرش که خیانت کار بود و فرزندش که از سوارشدن امتناع ورزیده بود و نیز همه آنهایى که ایمان آورده بودند، سوار کند.
و از سوره قمر برمى آید همین که آنها را سوار کرد خداى تعالى درهاى آسمان را به آبى ریزان باز کرد و زمین را به صورت چشمه هایى جوشان بشکافت، آب بالا و پایین براى تحقق دادن امرى که مقدر شده بود دست به دست هم دادند و نیز از سوره هود استفاده مى شود که رفته رفته آب زمین را فراگرفت و بالا آمد و کشتى را از زمین کند، کشتى در موجى چون کوه هاى بلند سیر مى کرد و طوفان همه مردم روى زمین را فراگرفت و همه را در حالى که ستمگر بودند، هلاک کرد و خداى تعالى به آن جناب دستور داده بود همین که در کشتى مستقر شدند خدا را در برابر این نعمت که از شر قوم ستمکار نجاتشان داد حمد بگویند و در پیاده شدن از او برکت بخواهند و نوح علیه السلام گفت: «الْحَمْدُلِلَّهِ الَّذِی نَجَّانا مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ» (سوره مؤمنون، آیه 28) و نیز گفت: «رَبِّ أَنْزِلْنِی مُنْزَلًا مُبارَکاً وَ أَنْتَ خَیْرُ الْمُنْزِلِینَ». (سوره مؤمنون، آیه 29)
پایان یافتن داستان و پیاده شدن نوح و همراهانش به زمین
بعد از آن که طوفان به دلیل آیه 77 سوره صافات عالم گیر شده و مردم روى زمین همه غرق شدند، خداى تعالى به زمین فرمان داد تا آب خود را ببلعد و به آسمان نیز فرمان داد تا از باریدن بایستد، آب از ظاهر زمین کاسته شد و کشتى بر بالاى کوه جودى قرار گرفت و فرمان«…وَ قِیلَ بُعْداً لِلْقَوْمِ الظَّالِمِینَ»(سوره هود/آیه 44)؛ دورى باد بر علیه ستمکاران» صادر شد، آنگاه خداى تعالى به نوح وحى کرد که: اى نوح! از کشتى پایین آى و با سلامى از ناحیه ما و برکاتى بر تو و امت هایى که با تواند پیاده شو که بعد از این طوفان، دیگر هیچ گاه دچار طوفانى عالم گیر نخواهند شد چیزى که هست بعضى از این نجات یافتگان، امت هایى هستند که خدا در دنیا از متاع هاى زندگى دنیا برخوردارشان مى کند و سپس عذابى دردناک آنان را فرامى گیرد، پس نوح و همراهان او از کشتى خارج شده و در زمین قرار گرفتند و خدا را بهتوحید و اسلام پرستیدند و زمین را به ارث دست به دست به ذریه هاى خود سپردند و خداى سبحان تنها ذریه نوح را باقى گذاشت. (با استفاده از سوره هود وسوره صافات)
داستان پسر غرق شده نوح
نوح علیه السلام هنگامى که سوار کشتى مى شد دید که یکى از پسرانش سوار نشده و علتش این بوده که به وعده پدرش مبنى بر این که هر کس از سوار شدن تخلف کند غرق خواهد شد ایمان نداشته، وقتى چشم نوح به او افتاد که در کنارى ایستاده، صدا زد که اى پسرم بیا با ما سوار شو و با کافران مباش.
پسر دعوت پدر را این طور رد کرد که من بزودى به یکى از کوه ها پناه مى برم تا مرا از خطر آب حفظ کند. نوح علیه السلام گفت: امروز هیچ چیزى نمى تواند احدى را از عذاب الهى حفظ کند مگر کسى را که خدا به او رحم کرده باشد که منظورش همان کسانى است که سوار کشتى بودند – پسر نوح به این پاسخ پدر توجهى نکرد و چیزى نگذشت که موج، بین پدر و پسر حائل شده و پسر جزء غرق شدگان گردید.
نوح علیه السلام هیچ احتمال نمى داد که پسر در باطن دلش کفر پنهان کرده باشد و تاکنون اگر اظهار اسلام مى کرده از باب نفاق بوده باشد، برخلاف همسرش که نوح از کفر او خبر داشته و بطور قطع اگر پسرش را نیز مانند همسرش کافر مى دانسته هرگز تقاضاى نجات او را نمى کرده، براى این که این خود نوح علیه السلام بود که از خداى عزوجل درخواست کرد تا دیارى از کفار را زنده نگذارد و بنا بر حکایت قرآن کریم گفته بود: «رَبِّ لاتَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْکافِرِینَ دَیَّاراً إِنَّکَ إِنْ تَذَرْهُمْ یُضِلُّوا عِبادَکَ وَ لایَلِدُوا إِلَّا فاجِراً کَفَّاراً»: پروردگارا این قوم کافر را هلاک کن و دیارى از ایشان را بر روى زمین باقى مگذار، که اگر ایشان را باقى بگذارى بندگان پاک و باایمانت را گمراه مى کنند و فرزندى هم جز بدکار و کافر از آنان به ظهور نمى رسد. (سوره نوح، آیه 26 و 27)
و نیز خود او بوده که به حکایت قرآن در دعایش گفته بود: «فَافْتَحْ بَیْنِی وَ بَیْنَهُمْ فَتْحاً وَ نَجِّنِی وَ مَنْ مَعِیَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ»: بارالها! بین من و قوم، حکم فرما و به ما گشایشى عطا کن و من و مؤمنانى که با من همراهند از شر قوم نجات ده. (سوره شعراء، آیه 118) و چگونه ممکن است خود او با آگاهى از کفر باطنى پسرش مع ذلک نجات او را از خدا بخواهد؟ با این که قبلا فرمان خداى تعالى را شنیده بود که فرمود: «وَ لاتُخاطِبْنِی فِی الَّذِینَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ». (سوره هود، آیه 37)
نوح علیه السلام با حائل شدن موج بین او و فرزندش و در حالى که بى خبر از کفر باطنى پسرش بود دچار اندوهى شدید شد و پروردگار خود را چنین نداء کرد که: “رَبِّ إِنَّ ابْنِی مِنْ أَهْلِی وَ إِنَّ وَعْدَکَ الْحَقُّ” پروردگارا این پسر من از اهل من است و وعده تو، به این که اهل مرا نجات دهى حق است و تو احکم الحاکمینى یعنىحکمت از حکم هر حاکم دیگرى متقن تر است، و تو در قضایى که مى رانى جور و ستم نمى کنى و حکمت ناشى از جهل به مصالح واقعى نیست، بنابراین لطف کن و به من خبر ده که واقعیت فرزند من چیست و با این که او اهل من است چرا مستوجب عقاب شده است؟
در این جا عنایت الهى شامل حال نوح شد، و نگذاشت به طور صریح درخواست نجات فرزند خود را کند، – و یا به عبارت دیگر درخواستى کند که به واقعیت آن علمى ندارد – خداى تعالى در پاسخش به وى وحى فرستاد که اى نوح پسر تو اهل تو نیست، او عمل غیرصالحى است، پس زنهار که مبادا با من درباره نجات او روبرو شوى و درخواست نجات او را بکنى، که اگر چنین درخواستى کنى درخواستى کرده اى که به واقعیت آن آگاهى ندارى و من تو را پند مى دهم که مبادا از جاهلان باشى.
بعد از این وحى، نوح علیه السلام از واقع امر آگاه شد و به پروردگارش ملتجى گشت که: پروردگارا من پناه مى برم به تو از این که از تو چیزى بخواهم که علمى به واقعیت آن ندارم، و از تو درخواست مى کنم که عنایت شامل حالم بشود و با مغفرتت مرا بپوشانى، و با رحمتت بر من عطوفت کنى، که اگر غیر این کنى از زیانکاران خواهم شد.[۴]حضرت نوح علیه السلام در روایاتپیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: مَثَل اهل بیت من، مثل کشتی نوح است که هر کس سوارش شد نجات یافت و هر کس که از آن بازماند غرق گشت.[۵]و به سند معتبر از حضرت امام باقر علیه السلام منقول است که: در مسجد کوفه هزار و هفتاد پیغمبرنماز کرده اند و در آن هست عصاى موسى و درخت کدو و انگشتر سلیمان و از آن جوشید تنور نوح و کشتى نوح در آنجا تراشیده شد و آن بهترین جاهاى بابل است.[۶]و به سند معتبر از امام رضا علیه السلام منقول است که: چون نوح در کشتى سوار شد حق تعالى بسوى او وحى فرمود: اى نوح! اگر بترسى از غرق شدن هزار مرتبه لا اله الا الله بگو پس نجات از من بطلب تا نجات دهم تو را و هر که با تو ایمان آورده است، پس چون نوح و هر که با او بود در کشتى درست نشستند و بادبان ها را بلند کردند باد تندى بر کشتى وزید و نوح از غرق شدن ترسید و باد پیشى گرفت و نتوانست که هزار مرتبه لا اله الا اللّه بگوید، پس به زبان سریانى گفت: «هلولیا الفا الفا یا ماریا اتقن»، پس اضطراب کشتى تخفیف یافت و کشتى به راه افتاد.
پس نوح گفت: آن سخنى که خدا مرا به آن از غرق نجات بخشید سزاوار است که از من جدا نشود، پس در انگشترش نقش کرد «لا اله الا اللّه الف مرة یا رب اصلحنی» که ترجمه آن کلام سریانى است به عربى، و به لغت فارسى معنى اش این است: «لا اله الا الله مى گویم هزار مرتبه، پروردگارا! مرا به اصلاح آور».[۷]به سندهاى موثق و غیر آن از حضرت امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلام منقول است: در تفسیر آن آیه که حق تعالى فرموده است که در وصف نوح علیه السلام إِنَّهُ کانَ عَبْداً شَکُوراً که ترجمه اش این است که: «به تحقیق که بود نوح بنده اى بسیار شکرکننده»، فرمودند: براى این آن حضرت راعبد شکور نامیدند که در صبح و شام این دعا را مى خواند: «اللهم انی اشهدک انه ما اصبح او امسى بی من نعمة او عافیة فی دین او دنیا فمنک وحدک لاشریک لک، لک الحمد بها علی ولک الشکر بها علی حتى ترضى و بعد الرضا».[۸]امام صادق علیه السلام فرموند: حضرت نوح بعد از فرود آمدن از کشتی، پنجاه سال – به نقلی پانصد سال – عمر کرد و در اواخر عمر، جبرئیل به او نازل شد و گفت: «ای نوح نبوت خود را به پایان رساندی و ایام عمرت سپری شد اسم اکبر و میراث علم و آثار علم نبوت را که همراه تو است به پسرت «سام» واگذار کن زیرا من زمین را بدون حجت و عالِم آگاه و مطیع که پس از تو الگوی نجات مردم تا عصر پیامبر بعد باشد قرار نمی دهم. سنت من این است که برای هر قومی، هادی و راهنمایی برگزینم تا سعادتمندان را به سوی حق هدایت کند و کامل کننده حجت برای متمردان تیره بخت باشد.
حضرت نوح علیه السلام این فرمان را اجرا کرد، و «سام» را وصی خود قرار داد. همچنین فرزندان و پیروانش را به آمدن پیامبری به نام حضرت هود علیه السلام بشارت داد و وصیت کرد وقتی هود علیه السلام ظهور کرد از او پیروی کنید، و نیز وصیت نمود هر سال یک بار وصیتنامه را بگشایند و بخوانند و همان روز را روز عید خود قرار دهند.[۹]امام صادق علیه السلام فرموند: هنگامی که عزرائیلنزد نوح علیه السلام برای قبض روح آمد نوح در برابر تابش آفتاب بود، عزرائیل سلام کرد، نوح علیه السلام جواب سلام او را داد و پرسید: برای چه به این جا آمده ای؟ عزرائیل گفت: آمده ام روح تو را قبض کنم.
نوح علیه السلام فرمود: اجازه بده از آفتاب به سایه بروم، عزرائیل اجازه داد و نوح علیه السلام به سایه رفت، سپس نوح این سخن عبرت آمیز را به عزرائیل گفت: ای فرشته مرگ آن چه در دنیا زندگی نمودم، به قدری زود گذشت که همانند آمدن من از آفتاب به سایه بود، اکنون مأموریت خود را در مورد قبض روح من انجام بده. عزرائیل نیز روح حضرت نوح را قبض کرد.[۱۰]اخلاق و فضائل و ویژگی های حضرت نوح علیه السلام
حضرت نوح علیه السلام اولین پیغمبر اولواالعزم و از بزرگان انبیاء علیهم السلام است، که خداى عزوجل او و سایر انبیاء اولواالعزم را بر تمامى بشر مبعوث کرده و با کتاب و شریعت فرستاده است، بنابراین، کتاب او اولین کتاب آسمانى است که مشتمل بر شرایع الهى است وشریعت او نیز اولین شریعت خدایى مى باشد.
و آن جناب پدر دوم نسل حاضربشر است، چون تمامى افراد بشر امروز از طرف پدر و مادر به آن جناب منتهى مى شوند و همه ذریه آن حضرتند که قرآن کریم درباره اش فرمود: «وَ جَعَلْنا ذُرِّیَّتَهُ هُمُ الْباقِینَ»: و نژاد و اولاد او را در روى زمین باقى گذاشتیم. (سوره صافات، آیه 77) و آن جناب پدر بزرگ همه انبیاء است، غیر حضرت آدم وحضرت ادریس علیهم السلام، و خداى تعالى در این باب فرموده: «وَ تَرَکْنا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ» و در میان آیندگان براى او نام نیکویى قرار دادیم. (سوره صافات، آیه 78)
و آن جناب اولین پیغمبرى بوده که باب تشریع احکام و کتاب و شریعت را گشوده و فتح نمود و علاوه بر طریقوحى، با منطق عقل و طریق احتجاج با مردم صحبت کرد، بنابراین آن جناب ریشه و منشا دین توحید در عالم است و بر تمامى افراد موحد عالم که تاکنون آمده و تاقیامت خواهند آمد منت داشته و همه مرهون اویند و به همین جهت است که خداى عزوجل او را به سلامى عام اختصاص داده و هیچ کس دیگر را در آن سلام شریک وى نساخت و فرمود: «سَلامٌ عَلى نُوحٍ فِی الْعالَمِینَ»: سلام بر نوح در همه ادوار عالم بشریت تا روز قیامت. (سوره صافات، آیه 79)
و باز به همین جهت است که خداى عزوجل او را از همه عالمیان برگزید و از نیکوکارانش شمرد. (سوره انعام، آیه 84 و سوره صافات، آیه 80) و او را عبدى شکور خواند. (سوره اسراء آیه 3»، و او را از بندگان مؤمن خود دانست. (سوره صافات، آیه 81)، و او را عبدى صالحخواند. (سوره تحریم، آیه 10)
و آخرین دعایى که خداى تعالى از آن جناب نقل فرموده این است که به درگاه پروردگارش عرضه داشت: «رَبِّ اغْفِرْلِی وَلِوالِدَیَّ وَلِمَنْ دَخَلَ بَیْتِیَ مُؤْمِناً وَلِلْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِناتِ وَ لاتَزِدِ الظَّالِمِینَ إِلَّا تَباراً»: بارالها! مرا و پدر و مادرم را و عموم کسانى که با داشتن ایمان به خانه من درمى آیند و عموم مؤمنین و مؤمنات را بیامرز و درباره ستمگران به جز تبار و هلاکت میفزا.(سوره نوح، آیه 28)[۱۱]پانویس
پرش به بالا↑ علل الشرائع (ترجمه مسترحمى)، ص70.پرش به بالا↑ قصص الأنبیاء (قصص قرآن)(فاطمه مشایخ)، ص112.پرش به بالا↑ أنساب الأشراف (احمد بن یحیى بلاذرى )، ج1، ص3.پرش به بالا↑ ترجمه المیزان (موسوى همدانى سید محمدباقر)، ج10، ص371.پرش به بالا↑ بحارالأنوار (علامه مجلسى)، ج23، ص120.پرش به بالا↑ نهج الفصاحة (ابوالقاسم پاینده)، ص714.پرش به بالا↑ حیوة القلوب (علامه مجلسى)، ج1، ص246.پرش به بالا↑ حیوة القلوب (علامه مجلسى)، ج1، ص250.پرش به بالا↑ بحارالانوار (علامه مجلسى)، ج11، ص288ـ289.پرش به بالا↑ امالى شیخ صدوق (ترجمه کمره اى) ص: 511.پرش به بالا↑ ترجمه المیزان (موسوى همدانى سید محمدباقر)، ج10، ص376.
وَ لَقَدْ اَرْسَلْنا نُوحَاً اِلى قَوْمِهِ فَلَبِثَ فیهِم اَلْفَ سنة الاّ خَمسینَ عاماً فَاَخَذَهُمُ الطُوفانُ وَ هُمْ ظالِمُونَ(عنکبوت/3)
(بحارالانوار، ج 11، ص 285 ـ 288.)
در سایت اهل البیت چنی آمده است :
وجه تسمیه نوح علیه السلام
حضرت امام صادق علیه السلام فرمودند: اسم حضرت نوح عبدالغفار بوده و جهت آن که آن حضرت را نوح نامیدند این بود که: زیاد بر حال خود گریه و نوحه می کرد.[۱]مردى شامى از امیرالمؤمنین علیه السلام پرسید که اسم نوح چه بود؟ آن حضرت فرمود: اسم نوح (سکن) بود و به این علت نوح نامیده شد که او نهصد و پنجاه سال با نوحه و بى تابى قوم خود را به سوى دین حق دعوت مى کرد.[۲]نسب حضرت نوح علیه السلام
نوح علیه السلام بن لامک بن متوشلخ بن أخنوخ – و هو إدریس علیه السلام – بن یارد بن مهلائیل بن قینان بن أنوش بن شیث بن آدم.[۳]حضرت نوح علیه السلام در قرآن
نام حضرت نوح علیه السلام 43 بار در قرآن کریم آمده است و یک سوره به نام او اختصاص داده شده است و حدود 114 آیه از آیات قصص قرآنى درباره شخصیت نوح و دعوت او می باشد. آیات زیر آیاتی هستند که نام حضرت نوح علیه السلام یا داستانی مرتبط با آن حضرت در آنها ذکر شده است: سوره نساء، آیه 163 • سوره اعراف، آیه 69 • سوره توبه، آیه 70 • سوره یونس، آیه 71 • سوره هود، آیه 36 • سوره هود، آیه 89 • سوره ابراهیم، آیه 9 • سوره اسراء، آیه 3 •سوره مریم، آیه 58 •سوره حج، آیه 42 • سوره شعراء، آیه 105 •سوره عنکبوت، آیه 14 • سوره احزاب، آیه 7 • سوره صافات، آیه 79 • سوره ص، آیه 12 • سوره ق، آیه 12 • سوره غافر، آیه 5 • سوره نوح، آیه 26 • سوره نجم، آیه 52 • سوره قمر، آیه 9 • سوره تحریم، آیه 10
چند نمونه از آیاتی که نام حضرت نوح علیه السلام در آنها آمده است:
«وَلَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحاً إِلى قَوْمِهِ فَلَبِثَ فِیهِمْ أَلْفَ سَنَةٍ إِلّا خَمْسِینَ عاماً»: و به راستى، نوح را به سوى قومش فرستادیم پس در میان آنان 950 سال درنگ کرد…
(سوره عنکبوت«وَأُوحِیَ إِلَى نُوحٍ أَنَّهُ لَن یُؤْمِنَ مِن قَوْمِکَ إِلاَّ مَن قَدْ آمَنَ فَلاَ تَبْتَئِسْ بِمَا کَانُواْ یَفْعَلُونَ»: به نوح وحی شد که: «جز آنها که (تاکنون) ایمان آورده‌اند، دیگر هیچ کس از قوم تو ایمان نخواهد آورد! پس از کارهایی که می کردند، غمگین مباش! (سوره هود«سَلَامٌ عَلَى نُوحٍ فِی الْعَالَمِینَ»: سلام بر نوح در میان جهانیان باد! (سوره صافات«وَقَالَ نُوحٌ رَّبِّ لَا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْکَافِرِینَ دَیَّارًا»: نوح گفت: پروردگارا! هیچ یک از کافران را بر روی زمین باقی مگذار! (سوره نوحبعثت و رسالت نوح علیه السلام
بشر بعد از حضرت آدم علیه السلام به صورت یک امت ساده و بسیط زندگى مى کرد و فطرت انسانیت خود را راهنماى زندگى خود داشت، تا آن که رفته رفته روحاستکبار در او پیدا شد و گسترده گشت و در آخر، کارش به استعباد یکدیگر انجامید، بعضى بعض دیگر را تحت فرمان خود گرفتند و زیردستان ما فوق خود را رب خود پنداشتند و همین پندار بذرى بود که کاشته شد، بذرى که هر زمان و در هر جا که کاشته شود و سپس جوانه بزند و سبز شود و رشد کند، چیزى به جز دین و ثنیت و اختلاف شدید طبقاتى یعنى استخدام ضعفا بوسیله اقویا و برده گرفتن و دوشیدن افراد ذلیل بوسیله قدرتمندان را به بار نمى آورد، آرى همه اختلاف ها و کشمکش ها و خونریزی هاى بشر از آنجا آغاز گردید.
در زمان نوح علیه السلام فساد در زمین شایع گشت و مردم از دین توحید و از سنت عدالت اجتماعى روی گردان شده و به پرستش بت ها روى آوردند و خداى سبحان نام چند بت آن روز را که عبارت بودند از “ود”، “سواع”، “یغوث”، “یعوق” و “نسر” در سوره نوح علیه السلام ذکر کرده.
فاصله طبقاتى روز به روز بیشتر شد و آنهایى که از نظر مال و اولاد قوى تر بودند حقوق ضعفاء را پایمال کردند و جباران، زیردستان را به ضعف بیشتر کشانیده و طبق دلخواه خود بر آنان حکومت کردند. (با استفاده از سوره اعراف، سوره هود و سوره نوح)
در این زمان بود که خداى تعالى نوح علیه السلام را مبعوث کرده و او را با کتاب و شریعتى به سوى آنان گسیل داشت تا از راه بشارت و انذار، به دین توحید و ترک خدایان دروغین دعوتشان نموده مساوات را در بینشان برقرار سازد. (سوره بقره، آیه 21)
دین و شریعت نوح علیه السلام
حضرت نوح علیه السلام نخستین پیامبر اولوالعزم است که دارای شریعت و کتاب مستقل بوده است. به طورى که از تمامى آیات مربوط به داستان نوح علیه السلام برمى آید. آن جناب همواره قوم خود را به توحید خداى سبحان و ترک شرک دعوت مى کرد، و به طورى که از دوسوره نوح و سوره یونس، و سوره آل عمران آیه 19 برمى آید آنان را به اسلام مى خواند، و به طورى که از سوره هود آیه 28 استفاده مى شود از آنان مى خواسته تا امر به معروف و نهى از منکر کنند و نیز همان طور که از آیه 103 سوره نساء و آیه 8 سوره شورى برمى آید، نمازخواندن را نیز از آنان مى خواسته و بطورى که از آیه 151 و 152 سوره انعام برمى آید رعایت مساوات وعدالت را نیز از آنان مى خواسته و دعوتشان مى کرده به این که به فواحش و منکرات نزدیک نشوند، راستگو باشند و به عهد خود وفا کنند و به طورى که از آیه 41 سوره هود برمى آید آن جناب اولین کسى بوده که مردم را دعوت مى کرده به این که کارهاى مهم خود را با نام خداى تعالى آغاز کنند.
تحمل زحمات طاقت فرساى نوح علیه السلام در کار دعوت
از آیات سوره نوح و سوره قمر و سوره مومنون برمى آید که آن جناب قوم خود را دائما دعوت مى کرده به این که به خداى تعالى و آیات او ایمان بیاورند و در این دعوت منتهاى جد و جهد را به خرج مى داده و شب و روز و آشکارا و پنهان وادارشان مى کرده به این که حق را بپذیرند، ولى قومش جز به عناد و تکبر خود نمى افزودند، هر قدر او دعوت خود را بیشتر مى کرده آنان سرکشى و کفرشان را بیشتر مى کردند و به جز اهل و اولادش وعده اندکى که از غیر آنان ایمان نیاوردند، به طورى که دیگر از ایمان آوردن سایرین به کلى مایوس گردید در آن هنگام به درگاه پروردگار خود شکایت برده و از او طلب نصرت کرد.
مدت زیستن نوح علیه السلام در میان قومش
از آیات سوره عنکبوت برمى آید که آن جناب نهصد و پنجاه سال مشغول دعوت قوم خود بوده، ولى قوم او را جز به استهزاء و مسخره کردن و نسبت جنون به او دادن عکس العملى از خود نشان ندادند، آنها وى را متهم مى کردند به این که منظورش این است که به آقایى و سرورى بر ما دست یابد، تا آن که در آخر از پروردگار خود یارى طلبید.
و از آیات سوره هود استفاده مى شود که بعد از این استنصار، خداى تعالى به وى وحى کرد که از قومش به جز آن چند نفرى که ایمان آورده اند احدى ایمان نمى آورد و آن جناب را درباره قومش تسلیت گفت و دلگرمى داد و به طورى که از آیات سوره نوح استفاده مى شود، نوح علیه السلام قوم خود را به هلاکت و نابودى نفرین کرد و از خداى تعالى خواست تا زمین را از لوث وجود همه آنان پاک کرده و احدى از آنان را زنده نگذارد و بطورى که از آیات سوره هود برمى آید خداى تعالى به آن جناب وحى کرد که زیر نظر ما و طبق وحى ما کشتى را بساز.
کشتى سازى نوح علیه السلام
از آیات سوره هود برمى آید که خداى تعالى به آن جناب دستور داد تا کشتى را با تایید و تسدید او بسازد و آن جناب شروع به ساختن آن کرد که مردم دسته دسته از محل کار آن جناب گذشته و او را مسخره مى کردند، چون کشتى آب مى خواهد و کشتى سازى باید در لب دریا باشد و آن جناب این کار را در بیابانى بدون آب انجام مى داد و همین باعث مى شد که مردم او را مسخره کنند و آن جناب در پاسخشان مى فرمود اگر امروز شما ما را مسخره مى کنید بزودى خواهید دید که ما شما را مسخره مى کنیم و بزودى خواهید فهمید که کسى که دچار عذاب گردد خوار و ذلیل و بیچاره مى شود و عذابى که مى آید عذابى است مقیم و غیرقابل زوال و نیز از دو سوره هود و سوره مومنون برمى آید که خداى عزوجل براى نزول آن عذاب، علامتى قرار داده بود و آن این بوده که آب از تنورى بالا مى زند.
نزول عذاب بر قوم نوح و آمدن طوفان
نوح علیه السلام همچنان که از سوره هود و مؤمنون استفاده مى شود مشغول ساختن کشتى بود تا این که آن را به اتمام رسانید و امر خداى تعالى مبنى بر نزول عذاب صادر شد و آن تنور شروع به جوشیدن کرد، در این هنگام خداوند متعال به آن جناب وحى فرستاد که از هر حیوان یک جفت نر و ماده سوار کشتى کند و نیز اهل خود را به جز افرادى که مقدر شده بود، هلاک شوند یعنى همسرش که خیانت کار بود و فرزندش که از سوارشدن امتناع ورزیده بود و نیز همه آنهایى که ایمان آورده بودند، سوار کند.
و از سوره قمر برمى آید همین که آنها را سوار کرد خداى تعالى درهاى آسمان را به آبى ریزان باز کرد و زمین را به صورت چشمه هایى جوشان بشکافت، آب بالا و پایین براى تحقق دادن امرى که مقدر شده بود دست به دست هم دادند و نیز از سوره هود استفاده مى شود که رفته رفته آب زمین را فراگرفت و بالا آمد و کشتى را از زمین کند، کشتى در موجى چون کوه هاى بلند سیر مى کرد و طوفان همه مردم روى زمین را فراگرفت و همه را در حالى که ستمگر بودند، هلاک کرد و خداى تعالى به آن جناب دستور داده بود همین که در کشتى مستقر شدند خدا را در برابر این نعمت که از شر قوم ستمکار نجاتشان داد حمد بگویند و در پیاده شدن از او برکت بخواهند و نوح علیه السلام گفت: «الْحَمْدُلِلَّهِ الَّذِی نَجَّانا مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ» (سوره مؤمنون، آیه 28) و نیز گفت: «رَبِّ أَنْزِلْنِی مُنْزَلًا مُبارَکاً وَ أَنْتَ خَیْرُ الْمُنْزِلِینَ». (سوره مؤمنون، آیه 29)
پایان یافتن داستان و پیاده شدن نوح و همراهانش به زمین
بعد از آن که طوفان به دلیل آیه 77 سوره صافات عالم گیر شده و مردم روى زمین همه غرق شدند، خداى تعالى به زمین فرمان داد تا آب خود را ببلعد و به آسمان نیز فرمان داد تا از باریدن بایستد، آب از ظاهر زمین کاسته شد و کشتى بر بالاى کوه جودى قرار گرفت و فرمان«…وَ قِیلَ بُعْداً لِلْقَوْمِ الظَّالِمِینَ»(سوره هود/آیه 44)؛ دورى باد بر علیه ستمکاران» صادر شد، آنگاه خداى تعالى به نوح وحى کرد که: اى نوح! از کشتى پایین آى و با سلامى از ناحیه ما و برکاتى بر تو و امت هایى که با تواند پیاده شو که بعد از این طوفان، دیگر هیچ گاه دچار طوفانى عالم گیر نخواهند شد چیزى که هست بعضى از این نجات یافتگان، امت هایى هستند که خدا در دنیا از متاع هاى زندگى دنیا برخوردارشان مى کند و سپس عذابى دردناک آنان را فرامى گیرد، پس نوح و همراهان او از کشتى خارج شده و در زمین قرار گرفتند و خدا را بهتوحید و اسلام پرستیدند و زمین را به ارث دست به دست به ذریه هاى خود سپردند و خداى سبحان تنها ذریه نوح را باقى گذاشت. (با استفاده از سوره هود وسوره صافات)
داستان پسر غرق شده نوح
نوح علیه السلام هنگامى که سوار کشتى مى شد دید که یکى از پسرانش سوار نشده و علتش این بوده که به وعده پدرش مبنى بر این که هر کس از سوار شدن تخلف کند غرق خواهد شد ایمان نداشته، وقتى چشم نوح به او افتاد که در کنارى ایستاده، صدا زد که اى پسرم بیا با ما سوار شو و با کافران مباش.
پسر دعوت پدر را این طور رد کرد که من بزودى به یکى از کوه ها پناه مى برم تا مرا از خطر آب حفظ کند. نوح علیه السلام گفت: امروز هیچ چیزى نمى تواند احدى را از عذاب الهى حفظ کند مگر کسى را که خدا به او رحم کرده باشد که منظورش همان کسانى است که سوار کشتى بودند – پسر نوح به این پاسخ پدر توجهى نکرد و چیزى نگذشت که موج، بین پدر و پسر حائل شده و پسر جزء غرق شدگان گردید.
نوح علیه السلام هیچ احتمال نمى داد که پسر در باطن دلش کفر پنهان کرده باشد و تاکنون اگر اظهار اسلام مى کرده از باب نفاق بوده باشد، برخلاف همسرش که نوح از کفر او خبر داشته و بطور قطع اگر پسرش را نیز مانند همسرش کافر مى دانسته هرگز تقاضاى نجات او را نمى کرده، براى این که این خود نوح علیه السلام بود که از خداى عزوجل درخواست کرد تا دیارى از کفار را زنده نگذارد و بنا بر حکایت قرآن کریم گفته بود: «رَبِّ لاتَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْکافِرِینَ دَیَّاراً إِنَّکَ إِنْ تَذَرْهُمْ یُضِلُّوا عِبادَکَ وَ لایَلِدُوا إِلَّا فاجِراً کَفَّاراً»: پروردگارا این قوم کافر را هلاک کن و دیارى از ایشان را بر روى زمین باقى مگذار، که اگر ایشان را باقى بگذارى بندگان پاک و باایمانت را گمراه مى کنند و فرزندى هم جز بدکار و کافر از آنان به ظهور نمى رسد. (سوره نوح، آیه 26 و 27)
و نیز خود او بوده که به حکایت قرآن در دعایش گفته بود: «فَافْتَحْ بَیْنِی وَ بَیْنَهُمْ فَتْحاً وَ نَجِّنِی وَ مَنْ مَعِیَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ»: بارالها! بین من و قوم، حکم فرما و به ما گشایشى عطا کن و من و مؤمنانى که با من همراهند از شر قوم نجات ده. (سوره شعراء، آیه 118) و چگونه ممکن است خود او با آگاهى از کفر باطنى پسرش مع ذلک نجات او را از خدا بخواهد؟ با این که قبلا فرمان خداى تعالى را شنیده بود که فرمود: «وَ لاتُخاطِبْنِی فِی الَّذِینَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ». (سوره هود، آیه 37)
نوح علیه السلام با حائل شدن موج بین او و فرزندش و در حالى که بى خبر از کفر باطنى پسرش بود دچار اندوهى شدید شد و پروردگار خود را چنین نداء کرد که: “رَبِّ إِنَّ ابْنِی مِنْ أَهْلِی وَ إِنَّ وَعْدَکَ الْحَقُّ” پروردگارا این پسر من از اهل من است و وعده تو، به این که اهل مرا نجات دهى حق است و تو احکم الحاکمینى یعنىحکمت از حکم هر حاکم دیگرى متقن تر است، و تو در قضایى که مى رانى جور و ستم نمى کنى و حکمت ناشى از جهل به مصالح واقعى نیست، بنابراین لطف کن و به من خبر ده که واقعیت فرزند من چیست و با این که او اهل من است چرا مستوجب عقاب شده است؟
در این جا عنایت الهى شامل حال نوح شد، و نگذاشت به طور صریح درخواست نجات فرزند خود را کند، – و یا به عبارت دیگر درخواستى کند که به واقعیت آن علمى ندارد – خداى تعالى در پاسخش به وى وحى فرستاد که اى نوح پسر تو اهل تو نیست، او عمل غیرصالحى است، پس زنهار که مبادا با من درباره نجات او روبرو شوى و درخواست نجات او را بکنى، که اگر چنین درخواستى کنى درخواستى کرده اى که به واقعیت آن آگاهى ندارى و من تو را پند مى دهم که مبادا از جاهلان باشى.
بعد از این وحى، نوح علیه السلام از واقع امر آگاه شد و به پروردگارش ملتجى گشت که: پروردگارا من پناه مى برم به تو از این که از تو چیزى بخواهم که علمى به واقعیت آن ندارم، و از تو درخواست مى کنم که عنایت شامل حالم بشود و با مغفرتت مرا بپوشانى، و با رحمتت بر من عطوفت کنى، که اگر غیر این کنى از زیانکاران خواهم شد.[۴]حضرت نوح علیه السلام در روایاتپیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: مَثَل اهل بیت من، مثل کشتی نوح است که هر کس سوارش شد نجات یافت و هر کس که از آن بازماند غرق گشت.[۵]و به سند معتبر از حضرت امام باقر علیه السلام منقول است که: در مسجد کوفه هزار و هفتاد پیغمبرنماز کرده اند و در آن هست عصاى موسى و درخت کدو و انگشتر سلیمان و از آن جوشید تنور نوح و کشتى نوح در آنجا تراشیده شد و آن بهترین جاهاى بابل است.[۶]و به سند معتبر از امام رضا علیه السلام منقول است که: چون نوح در کشتى سوار شد حق تعالى بسوى او وحى فرمود: اى نوح! اگر بترسى از غرق شدن هزار مرتبه لا اله الا الله بگو پس نجات از من بطلب تا نجات دهم تو را و هر که با تو ایمان آورده است، پس چون نوح و هر که با او بود در کشتى درست نشستند و بادبان ها را بلند کردند باد تندى بر کشتى وزید و نوح از غرق شدن ترسید و باد پیشى گرفت و نتوانست که هزار مرتبه لا اله الا اللّه بگوید، پس به زبان سریانى گفت: «هلولیا الفا الفا یا ماریا اتقن»، پس اضطراب کشتى تخفیف یافت و کشتى به راه افتاد.
پس نوح گفت: آن سخنى که خدا مرا به آن از غرق نجات بخشید سزاوار است که از من جدا نشود، پس در انگشترش نقش کرد «لا اله الا اللّه الف مرة یا رب اصلحنی» که ترجمه آن کلام سریانى است به عربى، و به لغت فارسى معنى اش این است: «لا اله الا الله مى گویم هزار مرتبه، پروردگارا! مرا به اصلاح آور».[۷]به سندهاى موثق و غیر آن از حضرت امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلام منقول است: در تفسیر آن آیه که حق تعالى فرموده است که در وصف نوح علیه السلام إِنَّهُ کانَ عَبْداً شَکُوراً که ترجمه اش این است که: «به تحقیق که بود نوح بنده اى بسیار شکرکننده»، فرمودند: براى این آن حضرت راعبد شکور نامیدند که در صبح و شام این دعا را مى خواند: «اللهم انی اشهدک انه ما اصبح او امسى بی من نعمة او عافیة فی دین او دنیا فمنک وحدک لاشریک لک، لک الحمد بها علی ولک الشکر بها علی حتى ترضى و بعد الرضا».[۸]امام صادق علیه السلام فرموند: حضرت نوح بعد از فرود آمدن از کشتی، پنجاه سال – به نقلی پانصد سال – عمر کرد و در اواخر عمر، جبرئیل به او نازل شد و گفت: «ای نوح نبوت خود را به پایان رساندی و ایام عمرت سپری شد اسم اکبر و میراث علم و آثار علم نبوت را که همراه تو است به پسرت «سام» واگذار کن زیرا من زمین را بدون حجت و عالِم آگاه و مطیع که پس از تو الگوی نجات مردم تا عصر پیامبر بعد باشد قرار نمی دهم. سنت من این است که برای هر قومی، هادی و راهنمایی برگزینم تا سعادتمندان را به سوی حق هدایت کند و کامل کننده حجت برای متمردان تیره بخت باشد.
حضرت نوح علیه السلام این فرمان را اجرا کرد، و «سام» را وصی خود قرار داد. همچنین فرزندان و پیروانش را به آمدن پیامبری به نام حضرت هود علیه السلام بشارت داد و وصیت کرد وقتی هود علیه السلام ظهور کرد از او پیروی کنید، و نیز وصیت نمود هر سال یک بار وصیتنامه را بگشایند و بخوانند و همان روز را روز عید خود قرار دهند.[۹]امام صادق علیه السلام فرموند: هنگامی که عزرائیلنزد نوح علیه السلام برای قبض روح آمد نوح در برابر تابش آفتاب بود، عزرائیل سلام کرد، نوح علیه السلام جواب سلام او را داد و پرسید: برای چه به این جا آمده ای؟ عزرائیل گفت: آمده ام روح تو را قبض کنم.
نوح علیه السلام فرمود: اجازه بده از آفتاب به سایه بروم، عزرائیل اجازه داد و نوح علیه السلام به سایه رفت، سپس نوح این سخن عبرت آمیز را به عزرائیل گفت: ای فرشته مرگ آن چه در دنیا زندگی نمودم، به قدری زود گذشت که همانند آمدن من از آفتاب به سایه بود، اکنون مأموریت خود را در مورد قبض روح من انجام بده. عزرائیل نیز روح حضرت نوح را قبض کرد.[۱۰]اخلاق و فضائل و ویژگی های حضرت نوح علیه السلام
حضرت نوح علیه السلام اولین پیغمبر اولواالعزم و از بزرگان انبیاء علیهم السلام است، که خداى عزوجل او و سایر انبیاء اولواالعزم را بر تمامى بشر مبعوث کرده و با کتاب و شریعت فرستاده است، بنابراین، کتاب او اولین کتاب آسمانى است که مشتمل بر شرایع الهى است وشریعت او نیز اولین شریعت خدایى مى باشد.
و آن جناب پدر دوم نسل حاضربشر است، چون تمامى افراد بشر امروز از طرف پدر و مادر به آن جناب منتهى مى شوند و همه ذریه آن حضرتند که قرآن کریم درباره اش فرمود: «وَ جَعَلْنا ذُرِّیَّتَهُ هُمُ الْباقِینَ»: و نژاد و اولاد او را در روى زمین باقى گذاشتیم. (سوره صافات، آیه 77) و آن جناب پدر بزرگ همه انبیاء است، غیر حضرت آدم وحضرت ادریس علیهم السلام، و خداى تعالى در این باب فرموده: «وَ تَرَکْنا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ» و در میان آیندگان براى او نام نیکویى قرار دادیم. (سوره صافات، آیه 78)
و آن جناب اولین پیغمبرى بوده که باب تشریع احکام و کتاب و شریعت را گشوده و فتح نمود و علاوه بر طریقوحى، با منطق عقل و طریق احتجاج با مردم صحبت کرد، بنابراین آن جناب ریشه و منشا دین توحید در عالم است و بر تمامى افراد موحد عالم که تاکنون آمده و تاقیامت خواهند آمد منت داشته و همه مرهون اویند و به همین جهت است که خداى عزوجل او را به سلامى عام اختصاص داده و هیچ کس دیگر را در آن سلام شریک وى نساخت و فرمود: «سَلامٌ عَلى نُوحٍ فِی الْعالَمِینَ»: سلام بر نوح در همه ادوار عالم بشریت تا روز قیامت. (سوره صافات، آیه 79)
و باز به همین جهت است که خداى عزوجل او را از همه عالمیان برگزید و از نیکوکارانش شمرد. (سوره انعام، آیه 84 و سوره صافات، آیه 80) و او را عبدى شکور خواند. (سوره اسراء آیه 3»، و او را از بندگان مؤمن خود دانست. (سوره صافات، آیه 81)، و او را عبدى صالحخواند. (سوره تحریم، آیه 10)
و آخرین دعایى که خداى تعالى از آن جناب نقل فرموده این است که به درگاه پروردگارش عرضه داشت: «رَبِّ اغْفِرْلِی وَلِوالِدَیَّ وَلِمَنْ دَخَلَ بَیْتِیَ مُؤْمِناً وَلِلْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِناتِ وَ لاتَزِدِ الظَّالِمِینَ إِلَّا تَباراً»: بارالها! مرا و پدر و مادرم را و عموم کسانى که با داشتن ایمان به خانه من درمى آیند و عموم مؤمنین و مؤمنات را بیامرز و درباره ستمگران به جز تبار و هلاکت میفزا.(سوره نوح، آیه 28)[۱۱]پانویس
پرش به بالا↑ علل الشرائع (ترجمه مسترحمى)، ص70.پرش به بالا↑ قصص الأنبیاء (قصص قرآن)(فاطمه مشایخ)، ص112.پرش به بالا↑ أنساب الأشراف (احمد بن یحیى بلاذرى )، ج1، ص3.پرش به بالا↑ ترجمه المیزان (موسوى همدانى سید محمدباقر)، ج10، ص371.پرش به بالا↑ بحارالأنوار (علامه مجلسى)، ج23، ص120.پرش به بالا↑ نهج الفصاحة (ابوالقاسم پاینده)، ص714.پرش به بالا↑ حیوة القلوب (علامه مجلسى)، ج1، ص246.پرش به بالا↑ حیوة القلوب (علامه مجلسى)، ج1، ص250.پرش به بالا↑ بحارالانوار (علامه مجلسى)، ج11، ص288ـ289.پرش به بالا↑ امالى شیخ صدوق (ترجمه کمره اى) ص: 511.پرش به بالا↑ ترجمه المیزان (موسوى همدانى سید محمدباقر)، ج10، ص376.