امام کاظم علیه السلام فرمودند:«إِجْتَهِدُوا فى أَنْ یَکُونَ زَمانُکُمْ أَرْبَعَ ساعات:ساعَةً لِمُناجاةِ اللهِ، وَساعَةً لاَِمْرِالْمَعاشِ، وَساعَةً لِمُعاشَرَةِ الاِْخْوانِ والثِّقاةِ الَّذینَ یُعَرِّفُونَکُمْ عُیُوبَکُمْ وَیُخَلِّصُونَ لَکُمْ فِى الْباطِنِ، وَساعَةً تَخْلُونَ فیها لِلَذّاتِکُمْ فى غَیْرِ مُحَرَّم وَبِهذِهِ السّاعَةِ تَقْدِروُنَ عَلَى الثَّلاثِ ساعات.»بکوشید که اوقات شبانه روزى شما چهار قسمت باشد:1 ـ قسمتى براى مناجات با خدا، 2 ـ قسمتى براى تهیّه معاش، 3 ـ قسمتى براى معاشرت با برادان و افراد مورد اعتماد که عیب هاى شما را به شما می فهمانند و در دل به شما اخلاص میورزند، 4 ـ و قسمتى را هم در آن خلوت می کنید براى درک لذّت هاى حلال [و تفریحات سالم] و به وسیله انجام این قسمت است که بر انجامِ وظایف آن سه قسمت دیگر توانا می شوید.
امام کاظم علیه السلام در این گفتار حکیمانه ضمن اینکه به زندگی برنامه و جهت می دهد و آن را به چهار قسمت تقسیم می کند و روشن است که منظور از ساعت در اینجا، ساعت مصطلح امروز نیست بلکه ساعت به مفهوم لغوى آن است یعنى بخشى از زمان که باید به گونه ای هدفمند زندگی را به حرکت درآورد، بنابراین انسان بخشی از زمان خود را در راه مناجات با خدا و بخشی را برای کسب روزی حلال و قسمتی را هم برای ارتباط و معاشرت با دوستان خالص قرار دهد و این دوستان در این روایت کسانی هستند که امین و مورد اطمینان در معاشرت که همنشینی با آنها، موجب رشد شخصیت اجتماعی و تقویت ارزشهای اخلاقی و معنوی انسان گردد چرا که با دوستان درستکار و مورد اعتماد می توان در زمینه های دنیوی و اخروی به تبادل نظر و همکاری پرداخت. البته نشست دوستانه می تواند در بالا بردن روحیه اجتماعی و اخلاقی و سطح بینش فکری، به یکدیگر کمک کند، به شرط آن که دوستان خوب به مصداق این حدیث شریف که «مؤمن آینه مؤمن است» باشند و در اصلاح و رفع عیوب همدیگر تلاش نمایند؛ کوشش صمیمانه برای اصلاح یکدیگر، موجبات ارتقای اخلاقی خود و دیگران را فراهم می سازد.