پرسشگرگرامی؛ بر طبق آیات و روایات متعدد همنشینی و دوستی و نشست و بر خاست با دیگران در ایجاد اخلاق خوب یا بد انسان تاثیر غیر قابل انکار دارد و به همین دلیل در آیات و روایات بر همنشینی با بندگان خوب و صالح و دوری کردن از افراد بد و ناشایست تاکید و اصرار شده است . بنابراین رفاقت و معاشرت با افراد بی دین و یا بی نماز تاثیر منفی و نامطلوبی در روحیه و افکار و اعمال انسان مومن دارد و نمی تواند نتایج خوب و مثبتی به دنبال داشته باشد . البته اگر هدف از رفاقت و همراهی و همنشینی با چندین افرادی تاثیر گذاشتن بر آنها و عوض کردن مسیر غلط و هدایت و ارشاد آنها باشد این امری مطلوب و ارزشمند است اما در این صورت باید مواظب بود در طول زمان تحت تاثیر اخلاق بد آنها قرار نگیریم و با تقویت ایمان و تثبیت و تعمیق اعتقادات خود را از لغزش و سقوط حفظ کنیم . بنا بر این اگر دوستی ما با چنین افرادی با هدف هدایت آنها و تاثیر مثبت داشتن بر انها باشد این عمل موجب خشوندی دل امام زمان عج است اما اگر چنین هدفی در کار نباشد و صرفا به خاطر دلمان چنین رفاقتی داشته باشیم این کار موجب ناراحتی ایشان می گردد .
آدمى همان طور که مى تواند بر محیط، دوستان، خواهر و برادر خود تأثیر بگذارد، از آنها نیز تأثیر مى پذیرد. اگر یکى از دوستان مان یک لطیفه ى خنده دار تعریف کند، ما مى خندیم. اگر یک حرف زشت به ما بزند، از دستش ناراحت مى شویم. سوال چرا انسان با شنیدن یک حرف خوشحال و با شنیدن حرف دیگر ناراحت مى شود؟ از این مطلب مى توان یک قانون بدست آورد که انسان اثر پذیر است، اگر چه افراد در این زمینه متفاوت باشند.در مورد این سوال باید بگویم که نمى توان یک حکم کلى داد و عنوان کرد با کسى که نماز نمى خواند، ایرادى دارد، یا ندارد که ارتباط برقرار نمود چراکه حکم نزدیکان، دوستان، اثر پذیرى افراد و اثر گذاریشان، در این مسئله باید مورد بررسى قرار گیرد.اگر فرد بى نماز از افرادى است که جزء ارحام انسان محسوب مى شود، هرگز نمى توان به خاطر ترک کردن نماز ارتباط خود را با او قطع نمود، زیرا خود این کار ترک صله ى رحم محسوب گردیده و حرام مى باشد. ارحام عبارتند از: والدین، فرزندان، عموها، خاله ها، عمه ها، دایى ها و فرزندان آنها.اگر رفت و آمد با ارحام باعث اثرات سوء بر افراد شده و در نماز خود ممکن است دچار سهل انگارى شود، لازم است که به حداقل ارتباط، مانند: تلفن زدن و کمتر رفت و آمد کردن و یا مدت کمترى را در آنجا ماندن بسنده کرد.اگر کسى که نماز نمى خواند جزء دوستان مى باشد، و مى دانیم و یا احتمال مى دهیم که ارتباط با او ممکن است وى را به نماز بکشاند و یا اثرات خوبى بگذارد، باید با او ارتباط داشته باشیم اما اگر در برقرارى این ارتباط تحت تاثیر نظرات و دیدگاههاى فرد بى نماز قرار گرفته و ممکن است وى نیز نماز را رها نماید در اینجا باید از برقرارى ارتباط با او جدا پرهیز نمود.بنابراین عدم اجازه ارتباط با بى نماز در جایى است که انسان به دلیل اثر پذیرى، باورها و اعتقادات قلبى خود را از دست داده و به مرور او نیز از نماز رویگردان شود نه در جایى که مى تواند دیگران را نسبت به نماز ارشاد نماید و یا به دلیل صله ارحام باید ارتباط خود را – ولو در پائین درجه آن – حفظ نماید.