موجود ازلی در مقابل موجود حادث است. حادث یعنی موجودی که مسبوق به عدم است و سابقه عدمی دارد. به بیان دیگر موجودی که نبود و سپس موجود شد. موجود ازلی یا قدیم موجودی است که سابقه عدمی ندارد و همواره موجود بوده است. خداوند قدیم ذاتى است و موجودی ازلی است که هیچ سابقه عدم در او راه ندارد ، به این معنا که «هستى عین ذات اوست و در وجود خود به هیچ چیز نیاز ندارد». و جهان بر اساس دیدگاه فلاسفه قدیم زمانى است؛ یعنى، مسبوق به عدم زمانى نیست، ولى حدوث ذاتى دارد، به این معنا که چون در ذات خود ممکن الوجود است، نیازمند آفریننده و هستى بخش مى باشد و خداوند آن را از ازل آفریده است.بنابراین مانعى ندارد که خدا و جهان هر دو ازلى باشند؛ لیکن خداوند ازلى ذاتى و ناوابسته به دیگرى است، اما جهان ازلى زمانى و وابسته و متعلق به وجود خداست.البته منظور از جهانی که ازلی است ، ماسوی الله (آنچه که غیر خداست ) می باشد و منظور از این امر غیر خدا جهان ماده نیست بلکه موجودات غیر مادی و مجرداتی هستند که به سبب علت بودن خدا وجود یافته اند. برگرفته از :کتاب «شرح نمط پنجم الاشارات و التنبیهات /صنع و ابداع/ ابن سینا، ترجمه و شرح دکتر احمد بهشتی، انتشارات دانشگاه تهران، ص 3 )