شخصیتی مانند حر دارای ایمان وعمل صالح بود اما کسانی او را فریب داده بودند و غفلت او را فراگرفته بود و فکر می کرد کار درستی می کند ولی همین که متوجه اشتباه و غفلتش شد ، با وجود این که ممکن بود مانند بسیاری دیگر که متوجه اشتباهشان شدند ولی غرور و دنیا طلبی به آنها اجازه نداد که از مسیر رفته برگردند ، ایشان نیز ممکن بود که برنگردد ولی پا روی نفسش گذاشت و ایمانش را تقویت کرد و از راه رفته پشیمان شد و توبه کرد و بازگشت و نجات پیدا کرد!از جمله فلسفه وجودی امام معصوم بین مردم هدایتگری و راهنمایی بسوی خداست لذا چرا در آن معرکه امام ادعای پشیمانی فردی مثل حر را نپذیرد؟از کلام امام (ع) در آخرین لحظات عمر حر به خوبی روشن می شود که پشیمانی او واقعی است آنجا که در مورد او فرمودند: تو آزاده ای! همان طور که مادرت تو را نامیده است و تو در دنیا و آخرت آزاده ای ، نقل شده که در طول مدتی که امام حسین(ع) را مشایعت می کرد تا مانع ورود حضرت به کوفه شود، یک مورد هم نسبت به حضرت جسارت به خرج نداد و معلوم بود که او دارای طینتی پاک و فطرتی زلال است که نیاز به مقداری تلنگر از جانب خلیفةالله دارد تا به سوی اوج آسمانها کشیده شود و به درجات عالی برسد.
حر در طی مدتی که پا به پای کاروان امام حسین(ع) حرکت می کرد، مدام شیفته رفتار و اخلاقیات حضرت می شد تا جایی که در مکانی همراه با سپاهش پس از اذن امام(ع) پشت سر ایشان و سایر کاروانیان نماز خواند. (کوفی، ابن اعثم، الفتوح، ج5، ص79)
آری او به این مقام رسید و این شاید بخاطر رفتاری بود که 10 روز قبل از شهادتش انجام داد و در مشاجره با امام حسین(ع) به احترام مادرشان سکوت کرد و از جسارت به امام عاجز شد و خداوند به خاطر ادب او، مقام والای توبه‌ی روز عاشورا را به او عطا کرد.