این حدیث در منابع متعددی از مصادر روایی آمده است: در بحارالانوار (ج 95، ص 452) به عنوان حدیث قدسی و در (ج 2، ص 32) به عنوان حدیث پیامبر(ص) نقل شده است. در بسیاری از دیگر مجامع روایی نیز مطالبی از قول امیرالمؤمنین(ع) و یا دیگر ائمه(ع) نقل شده است. برخی از منابعی که آن را نقل کرده اند، عبارت است از: نهج البلاغه، الصراط المستقیم (ج 1، ص 156)؛ غررالحکم (ص 232) ؛ مصباح الشریعه (ص 13) ؛ روضةالجنان (ص 92) و کنزالدقائق (ص 286). البته در همه این مجامع، روایت یاد شده بدون ذکر سند نقل گردیده است. بنابراین سند راویان آن دقیقاً مشخص نیستند؛ لیکن به لحاظ شهرت روایت و وثاقت مضمونی آن، قابل اعتماد و اعتبار می باشد.