امام صادق علیه السلام مى فرماید: «هر کس در حال جوانى، قرآن بخواند و با ایمان هم باشد… به او گفته مى شود: بخوان و یک درجه بالا برو».سپس به قرآن مى گویند: آیا آنچه تو خواستى به او رساندیم و تو را خشنود کردیم؟ مى گوید: آرى».[ اصول کافى، ج 4، ص 406.]از دیگر مصادیق روایت مذکور، حافظان حقیقى قرآن اند. بدین معنى که اگر رفتار انسان با آیات الهى همخوانى داشته باشد، قرآن و مفاهیم آن با گوشت و خون او آمیختگى مى یابد. چنین انسانى به طور طبیعى هنگام تلاوت قرآن یک نوع تخاطب و هم سخنى را با خداى خویش خواهد یافت. رسول خدا صلى الله علیه و آلهفرموده است: «در روز قیامت، قرآن به انسان گوید: منم که شب تو را به بیدارى به پایان بردم، روزهاى داغ تو را به تشنگى به سر آوردم و آب دهانت را خشک کردم و اشکت را روان ساختم [اکنون] هر کجا بروى، من هم با تو باشم… آن گاه به او گفته شود: بخوان و بالا برو. سپس هر یک آیه که بخواند، یک درجه بالا مى رود»[ اصول کافى، ج 4، ب 34، ح 2.].
به عبارت دقیق، قرآن خواندن و بالا رفتن در آخرت، تجسّم عینى حقیقت عمل در این دنیا است و با توجه به اینکه حفظ قرآن مراتبى دارد و مرتبه عالى آن، حفظ و محافظت در همه ابعاد است، میزان ترقى در آن عالم نیز متناسب با مراتب حفظ است. بنابراین کسى که روح و حقیقت قرآن را حفظ کرده و آن را با جان و دل آمیخته و مورد فهم و عمل قرار داده است، مراتب بسیار بالایى را کسب خواهد کرد. و همچنان که خواندن و عمل کردن به آیات قرآن در دنیا، انسان را از نظر روحى و معنوى بالا مى برد؛ در قیامت نیز این واقعیت در ارتقاى به مقامات والاى بهشت، تجلى مى یابد.