قرآن کریم، کلام الهى است که معجزه جاویدان پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله بوده و اعجاز آن داراى ابعاد مختلف است؛ از جمله: فصاحت، بلاغت، محتوا و قوانین عالى، مطالب علمى اعجازآمیز و… که مقصود از اعجاز علمى، مطالبى از قرآن است که به علوم بشرى اشاره دارد. به طورى که قبل از اسلام کسى از این مطالب آگاه نبوده؛ بلکه مدت ها بعد از نزول قرآن، آن مطالب علمى کشف شده است.وجود این گونه مطالب در قرآن، نوعى اِخبار غیبى و سرّ گویى قرآن و معجزه است. مثل اشارات قرآن به نیروى جاذبه[ رعد 13، آیه 2 ؛ لقمان (31)، آیه 10.]؛ مراحل خلقت انسان[ حج 22، آیه 5 ؛ مؤمنون (23)، آیه 12.]؛ لقاح ابرها و گیاهان[ حجر 15، آیه 22.] و زوجیت عام موجودات[ ذاریات 51، آیه 49.].
در قرآن کریم بیش از هزار آیه به کیهان شناسى، زیست شناسى، زمین شناسى، علوم پزشکى و… اشاره دارد که براى فهم و تفسیر آنها نیازمند علوم تجربى هستیم. البته در این مورد سه شیوه وجود دارد:
الف. تحمیل نظریه هاى اثبات نشده علمى بر قرآن.
ب. استخراج علوم قطعى از قرآن.
ج. استخدام علوم در فهم قرآن.
شیوه اول غلط و موجب تفسیر به رأى مى شود و شیوه دوم و سوم صحیح است و موجب فهم بهتر قرآن مى گردد.
در مواردى تفسیر علمى قرآن جایز است که:
1. ظاهر آیه شریفه قرآن بر مطلب علمى دلالت داشته باشد.
2. مطلب علمى، قطعى باشد (یعنى نظریه هاى اثبات نشده علمى نباشد).
در پایان گفتنى است؛ برخى آیات حاوى اشارات علمى است و برخى آیات انسان ها را دعوت به تفکر و تعقل مى کند که انگیزه ساز حرکت هاى علمى و کشفیات بشرى است.[ جهت آگاهى بیشتر در این زمینه:
الف. رضایى اصفهانى، محمدعلى، درآمدى بر تفسیر علمى قرآن، انتشارات اسوه، چاپ اول، 1375؛
ب. همو، پژوهشى در اعجاز علمى قرآن، (انتشارات مبین)؛
ج. همو، اشارات اعجازآمیز علمى قرآن، (نشر معارف).]