نظر همه فقها و مراجع تقلید این است که زن حایض نمی تواند وارد حرم ائمه اطهار شود اما قیاس این حکم با زمان حیات و زندگی این بزرگواران صحیح نیست. به بیان بهتر ما نمی توانیم به خاطر وجود حکم در یک موضوع، بحث را تعمیم داده و به موضوعات دیگر یا حواشی دیگر آن موضوع، هم همان حکم را نسبت دهیم. «قیاس» یعنی این که بگوییم ما برای مس خانه خدا(کعبه) نیازی به وضو نداریم، پس چرا برای مس کلام خدا (قرآن) نیاز داریم؟! چرا با این که کشتن ابولهب جایز بود، اما به نام او در قرآن بدون وضو نمی توانیم دست بزنیم؟ یا این که مس کردن نام ائمه معصومین باید با وضو همراه باشد اما در هیچ روایات تاریخی نداریم که مسلمانان برای دست دادن و مصافحه با ائمه وضو گرفته یا باید وضو می گرفتند. بنابراین با قیاس نمی شود به سوال شما پاسخ داد.توجه نمایید که یکی از مهم ترین وظایف ائمه اطهار هدایت مردم بود. در بین مردم، کافر و بی دین، نجس و ناپاک، جنب و حایض وجود داشت و اگر بنا بود که پرهیزی در زمینه طهارت وجود داشته باشد، ارتباط بین ائمه معصومین و عامه مردم قطع می شد و امکان هدایت بسیاری از دست می رفت. این یعنی داشتن طهارت در زمان زیارت و حضور در محضر امام معصوم، ادب زائر را می رساند و وظیفه اوست. این که وی بداند که در حضور چه بزرگواری حاضر شده و به همین سبب پاکی و نظافت را تا حد امکان هم در ظاهر و بدن و هم در فکر و ذهن و هم در حق و حقوقی که بر عهده دارد، رعایت کرده باشد. پس وظیفه زائر، کسی که در محضر امام است، چه در زمان حیات و چه در زمان فوت، رعایت طهارت جسم و روح و حق الناس است. اگر زائر مسلمان و مودب باشد، این ادب را رعایت می کند و اگر مسلمان یا مودب نباشد، این زائر است که وظیفه را رعایت نکرده است. در روایت داریم که ابو بصیر می‌گوید: براى غسل جنابت به حمام می‌رفتم که در کوچه به دوستانی برخوردم که نزد امام صادق علیه السلام می‌رفتند؛ ترسیدم که اینان بر من پیشى گیرند و من نتوانم نزد آن‌حضرت شرفیاب شوم؛ (با همان حال جنابت) به همراه ایشان رفتم تا وارد خانه آن حضرت شدم؛ چون برابر آن‌حضرت قرار گرفتم به من نگاه کرده فرمود: اى ابا بصیر آیا ندانسته‌ اى که در خانه پیغمبران و فرزندان پیغمبران شخص جنب داخل نمی‌شود؟ من از آن‌حضرت شرم کرده عرض کردم: اى فرزند رسول خدا من دوستان خود را دیدار کردم و ترسیدم دیگر دسترسى به دیدار شما پیدا نکنم، و از این پس هرگز چنین کارى نخواهم کرد و بی‌درنگ از نزد آن‌حضرت بیرون آمدم. (الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج 2، ص 185)بنابراین ممکن است که همسران ائمه معصومین علیهم السلام نیز این ادب را رعایت کرده و یا به ضرورتی که خود امام تشخیص داده بودند با همان حال به حضورشان می رسیدند. در روایات موجود سندی در این زمینه یافت نشد.