قرآن واکنشی را که فرعونیان در برابر بلاهای آموزنده و بیدارکننده پروردگار نشان دادند، بیان میþکند، آنان هنگامی که در چنگال بلا گرفتار میþشدند ـ همانند همه تبهکاران ـ موقتاً از خواب غفلت بیدار میþگشتند، و به دست و پا میþافتادند و از موسی(ع) میþخواستند که دست به دعا بردارد و نجات آنها را از خدا بخواهد، اما همین که طوفان بلا و امواج حوادث فرو میþنشست، همه چیز را فراموش کرده به حال اول باز میþگشتند. نخست میþخوانیم «هنگامی که بلا بر آنها مسلط میþشد، میþگفتند ای موسی، برای ما از خدایت بخواه تا به عهدی که با تو کرده است وفا کند، و دعایت را در حق ما مستجاب نماید. اگر تو این بلا را از ما بر طرف سازی، سوگند یاد میþکنیم که قطعاً هم خودمان به تو ایمان خواهیم آورد و هم بنی اسرائیل را آزاد ساخته و با تو میþفرستیم». اعراف/134.سپس، اشاره به پیمانþشکنی آنها کرده، و میþگوید «هنگامی که بلا را پس از مدت معینی که به آنها میþرسید، از آنها بر میþداشتیم، پیمان خود را میþشکستند» نه خودشان ایمان میþآوردند و نه بنی اسرائیل را از زنجیر اسارت رها میþساختند.موسی، برای آنها مدتی معین میþکرد، و میþگفت در فلان وقت، این بلا بر طرف خواهد شد، برای اینکه کاملاً روشن شود این دگرگونی تصادفی نبوده، بلکه به برکت در خواست او از خدا بوده است و بلا برطرف میþشد، اما آنها باز ایمان نمیþآوردند و بدعهدی میþکردند. قصه های قرآن، حضرت آیت الله مکارم شیرازی به نقل از سایت تبیان