ارتباط ظهور با شایستگی‌ ذاتی مردم برای پذیرش امام(عج)

خبرگزاری شبستان: غیبت و عدم حضور حضرت مهدی علیه‎ السلام از طرف خداوند نیست و از طرف خود امام(عج) هم نیست بلکه از طرف مکلفین و مردم است در واقع از خوف و ترس این‌که مردم از ایشان نکنند، غیبت ادامه دارد.

به گزارش گروه مهدویت خبرگزاری شبستان، حجت الاسلام والمسلمین رحیم کارگر، کارشناس مباحث مهدوی و عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی در کانال تلگرامی آینده نگاری ایران می نویسد:

غیبت و پنهان زیستی مهدی موعود(عج)، نه تنها برای شیعیان که برای بشریت هم یک مشکل و درد بزرگ تاریخی است و تا زمانی که واقعه مهم ظهور روی ندهد، گره مشکلات جهان گشوده نخواهد شد، چنان که پیشینه چند قرن زندگی در زمین هم نشان داده که هیچ وقت بشر نتوانسته به طور کامل در صلح و آرامش و آسایش زندگی کند! با این حال چرا آن شور و اشتیاق و خواست همگانی برای ظهور منجی موعود(عج) و زمینه سازی و آمادگی برای ظهور او وجود ندارد؟ بخصوص چرا جامعه شیعی – که نزدیک ترین امت ها به منجی موعود(عج) هستند – آن پویایی و تحرک و احساس نیاز لازم برای ظهور امام زمان(عج) را از خود نشان نمی دهد!؟ چرا نسبت به وضعیت خود و غیبت طولانی امام زمان(عج) ناراحتی واقعی و نارضایتی درونی خویش را نشان نمی دهد و درصدد تغییر جدی و اوضاع نابسامان خود نیست؟!

ما نه تنها عملا هیچ نوع تغییر خاص و موثری را در جامعه شاهد نیستیم بلکه نوعی عادت و رضایت به غیبت و محرومیت از وجود امام زمان(عج) را هم می بینیم! گویا ما زندگی با امام غایب و دور از دسترس را زندگی با امام قائم(عج) پا به رکاب ترجیح می دهیم و به این نوع پنهان زیستی امام خود خو کرده ایم!! بلی متاسفانه رضایت به غیبت و طولانی شدن محرومیت ما از حضور مستقیم امام در جامعه به یک معضل تاریخی شیعه تبدیل شده است!! منتظران نه تنها به این وضع ناگوار و تلخ خود خشنودند بلکه خود عامل تشدید آن نیز شده اند. احساس نیاز و ندبه و دعای صوری و ظاهری نیز گره گشا نیست و احساس نیاز و خواست عمومی ظهور منجی، باید در تمامی وجود انسان ها موج بزند و درماندگی و وابستگی کاملشان به او در عمل اثبات شود.

تا زمانی که ما آماده همراهی با امام قائم(عج) و جهادگر نباشیم و نسبت به وضعیت فعلی خود واکنش درخوری نشان ندهیم، این وضع به همین منوال باقی خواهد ماند. خواجه نصیرالدین طوسی می‌گوید: «وجودهُ لطف و تصرُّفُه لطفٌ آخر و غَیبتُهُ منّا؛ وجود امام زمان لطفی است و تصرف او لطفی دیگر و غیبت آن حضرت(عج) از جانب ما است».

در واقع «غیبت و عدم حضور حضرت مهدی علیه‎ السلام از طرف خداوند نیست و از طرف خود امام هم نیست بلکه از طرف مکلفین و مردم است از خوف و ترس این‌که مردم از او اطاعت نکنند، است و وقتی موانع غیبت از طرف مردم از بین رفت ظهور واقع می شود.» (بدایه المعارف ، ص 148، به نقل از رسالة الامامة، فصل 3، ص 25)

بر این اساس باید بدانیم که: میان قابلیت‌ها و شایستگی‌های ذاتی مردم برای پذیرش امام(عج) و میزان حضور او در جامعه ارتباطی متقابل وجود دارد به هر اندازه که مردم شایستگی و لیاقت خود را از دست داده و از ارزش‌های الهی فاصله بگیرند، امام معصوم نیز که یکی از تجلیّات رحمت الهی به شمار می‌آید، از جامعه فاصله گرفته و از حضور خود در جامعه می‌کاهد؛ چرا که رحمت الهی در جایی فرود می‌آید که سزاوار رحمت باشد.

به بیان دیگر قرآن کریم می‌فرماید: «ذَلِکَ بِأَنَّ اللهَ لَم یَکُ مُغَیِّراً نعمةً أَنعَمَها عَلَی قَومٍ حتّی یُغَیِّروا ما بِأَنفُسِهِم …؛ این (کیفر) بدان سبب است که خداوند نعمتی را که بر قومی ارزانی داشته، تغییر نمی‌دهد مگر آن که آنان، آن‌چه در دل دارند تغییر دهند.»(انفال ، آیه 53). پس یکی ار راه های مهم رهایی از وضعیت نابسامان فعلی، آغاز تغییرات وسیع درونی و نارضایتی نسبت به وضع اسفناک فعلی است.

گفتنی است، کانال تلگرامی «آینده نگاری ایران» به نشانی IranianForesight@ در دسترس کاربران است.