پرسشگر محترم با سلام و تشکر از ارتباطتان با این مرکز.بایدعرض کرد.انسان در طول زندگی خود همواره به دنبال پیشرفت و کسب موفقیت است. موفقیت در زندگی متأثر از نوع نگرش انسان به خود و جهان پیرامون است. قرآن کریم که کتاب جامع برنامة زندگی انسان است، در آیات خود انسان ها را به توجه به فضل و هدایت الهی دعوت و تشویق می کند. یکی از اهداف پیامبران نیز تغییر نگرش امت ها نسبت به خود و جهان هستی است. در احادیث، شواهد فراوانی پیرامون این موضوع به چشم می خورد.مثبت اندیشی شکلی از فکر کردن است که بر حسب عادت درپی به دست آوردن بهترین نتیجه از بدترین شرایط می باشد. شخص مثبت اندیش هیچ گاه مسایل منفی را به رسمیت نمی شناسد، بلکه به مقابله با آن می پردازد. مثبت نگری، فرایندی تعمدی و انتخابی است. زمانی که به دنبال خوب می گردید، احتمال یافتن آن بسیار زیاد است.شخص مثبت اندیش هیچ اتفاقی را در عالم شر و بد نمی داند. بلکه از نظر او، همة رخدادهای دنیا حساب شده و هشیارانه و تحت کنترل کارگردان بزرگ عالم است. وقتی انسان خردمند درمی یابد جهان خلقت بر نظام احسن ولطف ومحبت خداوند خلق شده، در وجود خود از این همه لطف و رحمت خداوند احساس شادمانی می کند. قرآن کریم قُلْ بِفَضْلِ اللهِّ و بِرَحْمَتِهِ فَبِذَلِکَ فَلْیَفْرَحُوا.این شادمانی را تأیید می کند و می فرماید.بگو پس باید به فضل خدا و بخشایش او شاد باشند. هُوَ خَیْرٌ مِمَّا یَجْمَعُونَ که آن بهتر است ازآنچه جمع می کنند یونس،/ ۵۸-درروایات اهل بیت علیهم السلام نیزبه شادی و شادکردن اهمیت بسیار داده شده است. چنان که پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله می فرمایند.انّ احب الاعمال الی الله عزوجل ادخال السرورعلی المؤمنین .دوست داشتنی ترین کارها نزد خدای عزوجل شادکردن مؤمنان است. شبیه همین روایت ازامام باقر و امام صادق علیهم السلام هم نقل شده است. درواقع شادمانی را بایدفرد مثبت اندیش. در خود ایجاد کرد و این امر جز از راه مثبت اندیشی حاصل نمی شود.

شخص مثبت اندیش هیچ اتفاقی را در عالم شر و بد نمی داند، بلکه از نظر او، همة رخدادهای دنیا حساب شده و هشیارانه و تحت کنترل کارگردان بزرگ عالم است. وقتی انسان خردمند درمی یابد جهان خلقت بر نظام احسن ولطف ومحبت خداوند خلق شده، به راحتی در تمام امور به او توکل کرده و در همه امور به او تکیه می کند ، چون توکل یعنی این که اعتماد کردن و مطمئن بودن دل بنده در جمیع امور خود به خدا و حواله کردن همه کارهای خود را به پروردگار و بیزار شدن از هر حول و قوه ای غیر از خدا و تکیه نمودن بر حول و قوه الهی.

پس کسی توکل دارد که به قدرت و حکمت و رأفت و شفقت خداوند اعتقاد دارد. این اعتقاد، حالتی را در شخص به وجود می آورد که موجب می شود فرد در تمام حالات و رفتار خویش، حضور پروردگار را در نظر بگیرد و در این حضور، احساس قدرت و توانمندی کند و خود را به وی وابسته ببیند و از این رو آرامش در دلش ایجاد می شود که با پدید آمدن حوادث سخت در زندگی دچار شک و تردید نمی شود و کارهایی را که مدیریت و برنامه ریزی آنها خارج از تدبیر اوست به خدا واگذار می کند.