محاکات؛ جایی برای درددل، نه لزوما اشکی

برترین‌ها: «محاکات» عنوان مسابقه تلویزیونی است که سرگذشت انسان‌ها را روایت می‌کند.  هرکس ده دقیقه وقت دارد سرگذشت خود را به جذاب‌ترین شکل ممکن بیان کند. منصور ضابطیان به‌عنوان مجری برنامه، پس از تأملی کوتاه و سؤالاتی که به ذهنش می‌رسد، از داوران می‌خواهد درباره روایت بیان‌شده نظر بدهند. فلورا سام، امیرشهاب رضویان، رسول نجفیان، کارشناسان و داروان برنامه هستند که از راوی سؤالاتی می‌پرسند.

 

 

امیری در شهرآرانیوز نوشت: شنیدن داستان‌ها و سرگذشت‌ها برای مردم و تماشاگران برنامه جذاب است. با اینکه صفحه اینستاگرام برنامه محاکات فقط ۲۹ هزار دنبال‌کننده دارد و تعداد نظرها پای پست‌ها اندک است، از میان همین نظرها می‌توان متوجه جذابیت برنامه برای تعداد زیادی از تماشاگران این برنامه شد. به‌ویژه که فضای نقدی برای نظرهای داوران نیز به وجود آمده است. تماشاگران گاه با نظرهای داورن و مهمانان برنامه موافق‌اند و گاه مخالفت خود را بیان و آن‌ها را نقد می‌کنند. یکی از پرشمارترین نقدها به نظر داوران و مهمان برنامه درباره سرگذشت مادری بود که فرزندانش او را رها کرده بودند.

 

یکی از مخاطبان در پاسخ به نظر مهمان برنامه درباره سرگذشت این مادر گفته است:من فاز این عظیمی (کارشناس و مهمان برنامه) را نمی‌فهمم، برگشته می‌گه داستان خاصی نداشت، ارزش فیلم نداشت و این حرف‌ها. به‌نظرم ازشون سؤال کنیم کدوم یکی از اطرافیانت این همه سختی کشیده؟

 

از این دست نظرها برای دیگر قسمت‌های برنامه نیز وجود دارد که تا حدودی تفاوت میان احساسات و تکنیک‌های قصه‌گویی را بیان و احساسات برخی مخاطبان فضای مجازی را برانگیخته می‌کند. به‌ویژه که موسیقی متن نیز تا حد زیادی به فضاسازی کمک می‌کند. یکی دیگر از کاربران دراین‌باره نوشته است: موسیقی متن فضا را بسیار غمگین می‌کند و نمی‌گذارد احساسات واقعی راوی را متوجه شویم.

 

 

مهرداد خدیر در عصر ایران نوشت: همان‌قدر که محمد حسین میثاقی دلیلی است برای تماشانکردن هر برنامه‌ای که او اجرا ‌کند، منصور ضابطیان هم انگیزه‌ای است تا ببینی این بار چه کار متفاوتی عرضه کرده است.ضابطیان البته هیچ ربطی به فوتبال از نوع برتر و غیر برتر ندارد و نه در شبکۀ سه که قبل‌تر هم در شبکۀ آموزش بود و حالا هم در شبکۀ دو با «محاکات» آمده است تا سنت حکایت و قصه‌ گویی را زنده کند. برگ برندۀ «محاکات» بی گمان، خود منصور ضابطیان است. شاید در نگاه اول از حیث صدا و تصویر چهرۀ مناسبی برای اجرا در نظر نیاید و قابل مقایسه با احسان علیخانی یا علی ضیا نباشد اما اطلاعات و دانش اوکاستی های دیگر را می پوشاند و از این حیث شبیه عادل فردوسی پور است اگر چه نه به محبوبیت و نه با جسارت و البته نه جویده گویی‌های او.

 

 

طنز نویسی نوشته بود برنامه‌های تلویزیونی چهار رکن دارد: مجری، میهمان، اسپانسر و دودی که آن پشت برای خواننده راه می‌اندازند!در اصطلاح «سبک‌ شناسی» و آن گونه که از استاد شفیعی کدکنی آموخته‌ام، سبک وقتی شکل می گیرد که «انحراف از نُرم» اتفاق افتاده باشد. اگر نُرم را «دورهمی» مهران مدیری فرض کنیم انحراف از نُرم در «محاکات» این است که به شیوۀ مرسوم و مثلا مانند مهران مدیری از میهمان سؤال نمی‌شود و او را به سوی عریانی ذهنی و پیشینه‌ای در مقابل دوربین سوق می‌دهند و در واقع مخاطب از همین لذت می‌برد اما وقتی میهمان امتناع می‌کند تدبیری ندارند. کما این که یوسف تیموری آشکارا طفره می‌رفت.باز از استاد آموخته‌ام که «بسامد»ها در این انحراف از نُرم مؤثر است و منصور ضابطیان باید برای فرکانس یا بسامد انحرافات یا تمایزات خود از برنامه‌های گفت و گو محور بیش از این ابتکار به خرج دهد. هر چند شاید قدری برای قضاوت زود باشد.

 

 

دقیقا مشخص نیست داوران چه می کنند و کی و چگونه امتیاز می‌دهند و خود داوران را چگونه می‌توان داوری کرد. در حالی که در «عصر جدید» داوریِ داوران هم در معرض داوری است.در این میان صحبت‌های خانم روان شناس با همۀ وجاهت و آرامش‌بخشی انگار ربطی به برنامه ندارد. اتفاقا کارشناس میهمان که هر برنامه تغییر می کند مرتبط تر است.

 

با این که بر وقت تأکید می‌شود اما ضابطیان عزیز ناگاه وقت را نگاه می‌دارد تا دل تنگ میهمان هر چه می‌خواهد بگوید! اگر قراراست در ۱۰ دقیقه بگوید باید تنظیم کنند و آدم را یاد نوع وقت نگه داشتن‌های دکتر پور حسین در مناظره‌های ۸۸ نیندازند!با این همه همین که « محاکات» غیر قابل پیش بینی است و نام منصور ضابطیان بر آن نقش بسته کافی است تا باز ببینیم.