در دعاى ابوحمزه ثمالى درباره سختى اهوال قیامت گفته شده است؛ به

طور کلى مواقف و ایستگاه هاى قیامت چند تا است و فلسفه آنها چیست؟

پس از اینکه همه بندگان ـ به استثناى مخلَصین و شیعیان واقعى ـ در

صحنه قیامت حاضر مى شوند، ایستگاه هایى را باید طى کنند تا به مقصد نهایى خود

برسند. براساس روایات، صحنه محشر و قیامت، پنجاه موقف و ایستگاه دارد که نخستین

آنها، به پاخاستن از قبر و حضور در صحنه محشر است. قرآن مى فرماید: «تَعْرُجُ

الْمَلائِکَةُ وَ الرُّوحُ إِلَیْهِ فِى یَوْمٍ کانَ مِقْدارُهُ خَمْسِینَ أَلْفَ

سَنَةٍ»[1]

؛ «فرشتگان و روح [در روز قیامت] به سوى او عروج مى کنند، در روزى که مقدارش پنجاه

هزار سال است».

امام صادق علیه السلام با استناد به این آیه مى فرماید:

«فَحَاسِبُوا أَنْفُسَکُمْ قَبْلَ أَنْ تُحَاسَبُوا عَلَیْهَا فَإِنَّ

لِلْقِیَامَةِ خَمْسِینَ مَوْقِفاً کُلُّ مَوْقِفٍ مِقْدَارُهُ أَلْفُ سَنَةٍ»[2]

؛ «پیش از اینکه [در دادگاه عدل الهى]

حساب شما را محاسبه کنند، از خود [در دنیا]

حساب بکشید؛ زیرا قیامت داراى پنجاه ایستگاه است که هر ایستگاه، هزار سال به طول

مى انجامد».

ابن مسعود مى گوید: ما نزد امیرمؤمنان على علیه السلام نشسته بودیم

که فرمود: «إن فى القیامة لخمسین موقفا کل موقف ألف سنة فأول موقف خرج من قبره»[3]

؛ «در قیامت پنجاه موقف و ایستگاه است که هر ایستگاه هزار سال به طول مى انجامد و

نخستین ایستگاه هم بیرون آمدن از قبر است».

هدف از وجود این ایستگاه ها، پاک شدن انسان ها و پیدا کردن آمادگى

ملاقات با خداى سبحان است؛ زیرا قیامت، بازگشت هر چیز به مبدأ خود است[4]

و تنها کسى مى تواند به بارگاه الهى، بار یابد که با تمام وجود خود، تنها او را

بخواهد و خدایى شود. این ایستگاه ها نیز براى پاک شدن انسان ها است؛ اما کسانى که

از پیش، در دنیا خود را پاکیزه کرده اند، توقفى بس کوتاه دارند و به اندک زمانى به

محضر حق راه مى یابند.[5]

نکته دیگر اینکه ماندن در این توقفگاه ها و طول آن، بستگى به خود

فرد دارد. برحسب بعضى از روایات، سران شرک ـ که هیچ امیدى به اصلاح آنها نیست و

حساب آنان روشن است ـ در این موقف ها نمى ایستند و به سوى دوزخ برده مى شوند.[6]

همچنین شیعیان واقعى نیز در این توقفگاه ها، درنگ ندارند و مستقیم به بهشت مى روند.

منابع