نظام جمهوری اسلامی ایران به دلیل نقشی که در بیداری عظیم جهانی و مقابله با خواسته های نامشروع نظام سلطه داشته است همواره در معرض دشمنی نظام سلطه و اذناب آن قرار داشته است، یکی از جلوه های دشمنی نظام سلطه با نظام اسلامی استفاده از ترفند شایعه سازی بوده است به گونه ای که همواره تلاش شده است تا چهره ای زشت و منفی از این نظام در اذهان جهانیان ترسیم گردد تا از تبدیل شدن آن به یک الگو جلوگیری شود، همچنین در داخل کشور نیز بدخواهان نظام با توجه به حقد و کینه ای که از نظام داشته اند و نیز با مشاهده پیوندی که میان مردم با این نظام اسلامی وجود داشته است همین رویه را در پیش گرفته اند تا با تشویش اذهان عمومی و مشوه جلوه دادن چهره نظام اسلامی به تدریج این پیوند را سست نموده و اهداف نامشروع خویش را محقق سازند، به عبارت دیگر در طول سی و چهار سالی که از عمر انقلاب اسلام و نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران می گذرد همواره «شایعه سازی و شایعه پراکنی» یکی از شگردهایی بوده است که دشمنان نظام اسلامی با اهداف مختلف از آن استفاده کرده اند . مبنای شایعه دروغ است و گاه به اندازه ای زیرکانه طراحی می شود که حتی ممکن است دل های برخی نخبگان را نیز به خود جلب کند و یا حداقل در دلشان بذر تردید بکارد . به ویژه زمانی که مواد شایعه ترکیبی از واقعیت ها و دروغ ها باشد و یا با استفاده از شیوه هایی همچون مغالطه به گونه ای چیده شوند که در نهایت نتیجه غلطی از آن استخراج شود . گاهی نیز طرح شایعه از زبان افرادی صورت می گیرد که نسبت به منبع و منشا شایعه نزدیک هستند و به دلیل انتساب منبع شایعه به موضوع شایعه ، آن شایعه باورپذیرتر می نمایاند و حال آنکه در اکثر موارد ، بعدها مشخص می شود که آن فرد ، اگر چه به موضوع شایعه نزدیک بوده است اما در واقع با نیت سوء خود را به او نزدیک کرده بود تا در آینده بتواند ازاین قرابت ها در جهت درست جلوه دادن شایعات و دروغ پردازی های خود بهترین سوء استفاده را بنماید . گاهی نیز این شایعه به دروغ از زبان کسانی که به نوعی با شایعه در ارتباط هستند مطرح می شود و حتی منبعی هم برای آن قید می شود که متاسفانه به دلیل آنکه کمتر اتفاق می افتد افرادی که شایعه را در سطح جامعه می شنوند محققانه به دنبال منبع شایعه بگردند بازتاب زیادی در جامعه پیدا کرده و افراد در نقل های خود به دیگری ، آن شایعه را مستند معرفی می کنند که نظیر چنین شایعاتی بارها و بارها توسط برخی افراد حقیقت جو همچون شما برای ما ارسال شده است که در تحقیق مقدماتی متوجه شده ایم که چنین مطلبی صحیح نمی باشد . به عنوان مثال سخنی به حضرت امام خمینی ره نسبت داده شده است و حتی منبع دقیق آن از صحیفه امام ذکر شده است و بر اساس آن دیدگاهی منفی نسبت به حضرت امام ره اتخاذ شده است که با مراجعه ای به همان آدرس و حتی کل صحیفه امام ره متوجه شده ایم که نه تنها چنین جمله ای در آن وجود ندارد بلکه حتی عبارت شبیه به آن نیز وجود ندارد . در هر صورت امواج شایعه هر روز بسان رگبار مسلسل از سوی دشمنان به سوی ملت روانه می شود و تنها راه مصونیت در برابر آن نیز حفظ هوشیاری و نیز ایجاد روحیه محققانه در خود ماست تا به محض شنیدن شایعه ، آن را باور نکنیم . در همین راستا یکی از وزارتخانه هایی که به دلیل نقش موثرش در خنثی کردن توطئه های دشمنان و بدخواهان داخلی و خارجی نظام مورد هدف آنها قرار گرفته است وزارت اطلاعات می باشد که همواره دشمنان تلاش دارند تا شایعاتی در مورد وجود شکنجه در این وزارتخانه مطرح نمایند تا در نهایت این وزارتخانه را همچون سازمان های اطلاعاتی و امنیتی خود که وجود شکنجه های سیستماتیک در آنها به اثبات رسیده است جلوه گر سازند، از این روی در پاسخ به سوال شما ابتدا بهتر است تعریف شکنجه را بیان نماییم :
سازمان جهانی مبارزه علیه شکنجه ( World Organization Against Torture (OMCT، از سازمانهای تابعه سازمان ملل و کمیسون حقوق بشر می باشد که در سال 1986 در پی درخواست دولتها و سازمانهای مختلفی که خواهان دفاع از حقوق زندانیان و نظارت بر نحوه برخورد با آنان بودند در ژنو به وجود آمد . هدف اصلی این سازمان جلوگیری از شکنجه زندانیان و اسرای جنگی است . کنوانسیون سال 1984 سازمان ملل، شکنجه را به این شرح تعریف می کند: شکنجه به معنی هر نوع عملی است که به واسطه آن فردی به منظور اخذ اعتراف یا کسب اطلاعات در باره خود وی و یا شخص ثالث عمدا در معرض درد یا رنج شدید، چه جسمانی و چه روانی، قرار می گیرد و یا به دلیل اقدامی که یک فرد یا شخصی ثالث مرتکب شده یا مظنون به ارتکاب آن است تنبیه می شود یا مورد ارعاب و تهدید قرر می گیرد.
(جهت کسب اطلاعات بیشتر می توانید به سایت http://www.omct.org/ مراجعه نمایید .)
پس از تعریف شکنجه در پاسخ به سوال اصلی شما لازم است بگوییم که اساسا در دین اسلام شکنجه مشروعیت نداشته و تنها در مورد مجرمین ، اجرای حدود الهی و تعزیرات قانونی پذیرفته است . به همین دلیل بر اساس اصل سی و هشتم قانون اساسی جمهوری اسلامی نیز « هرگونه شکنجه برای گرفتن اقرار و یا کسب اطّلاع ممنوع است، اجبار شخص به شهادت، اقرار یا سوگند مجاز نیست و چنین شهادت و اقرار و سوگندی فاقد ارزش و اعتبار است.متخلّف از این اصل طبق قانون مجازات می شود.» تنها در موردی که حاکم اسلامی علم و یقین داشته باشد که فرد خاصی دارای اخبار و اطلاعات مهمی است و آن اخبار برای حفظ امنیت جامعه اسلامی و رفع توطئه های دشمن بسیار ضروری و حیاتی است به گونه ای که با عدم افشای آن جان عده زیادی از مردم به خطر می افتد , در این صورت اگر متهم از افشای آن اطلاعات خودداری کند , جایز است او را تعزیرکنند . هر چند باز هم این قبیل اطلاعات و اعترافات نمی تواند سند جرمی برای صدور رأی قضایی بر علیه وی شود.(در این زمینه رک : عراقی، القضاء، (تعلیق و تحقیق علی امهات القضاء)ص:368 نقل از محمد هادی صادقی ، ممنوعیت شکنجه در حقوق اسلام ، مجله علوم اجتماعی و انسانی دانشگاه شیراز 1380 شماره 33 و نیز محمد بن عمر بن واقد، المغازی، عالم الکتب، بیروت، ج:2، ص:671-672 که در این کتاب نیز داستان مردی ذکر می شود که به دلیل داشتن اطلاعات مهمی از بنی نضیر و علیرغم قرار قبلی مبنی بر همکاری با پیامبر و با علم مسلمانان به اینکه وی از این مساله اطلاع دارد به فرمان پیامبر مورد تعذیب قرار گرفت تا اطلاعات خود را افشا نمود که در همه این موارد علت تجویز شکنجه در واقع تعزیر فرد به خاطر کتمان کردن واجبی بوده است که باید آن را افشا می کرد و نیز به دلیل تعارض ادله ممنوعیت شکنجه با مصلحت اهم که حفظ جان مردم باشد و چون طبیعتا مصلحت اهم همواره مقدم می شود لذا در اینجا به صورت استثنا شکنجه مجاز شمرده می شود بدون اینکه قاعده ای کلی در جواز شکنجه به دست بدهد)
از این رو در جمهوری اسلامی ایران هر گونه شکنجه به ویژه با هدف اعتراف گیری ممنوع می باشد و اگر در مواردی از سوی افراد خودسر چنین عملی انجام شود، مخالف قوانین و خطوط اصلی نظام اسلامی بوده و برخلاف برخی کشورها، بصورت سیستماتیک نمی باشد و به جهت مبارزه با این پدیده نامیمون، علاوه بر توجه مسولان امر، راهکارهای نظارتی نیز وجود دارد که با متخلفین بر خورد می شود. از این رو نمی توان گفت در بخش های مختلف جمهوری اسلامی از جمله وزارت اطلاعات شکنجه های قانمونمند و فراگیر وجود دارد و در صورتی که شخصی با مواردی از این قبیل رفتارهای خلاف قانون مواجه شد می تواند با مراجعه به مراجع قضایی ذیربط همچون سازمان قضایی نیروهای مسلح ، دیوان عدالت اداری و یا کمیسیون اصل 90 مجلس با تنظیم شکایت خواستار رسیدگی گردد .