همه مراجع (به جز مکارم و تبریزى): اگر گرفتن روزه براى او ضرر دارد، یا تحمل آن برایش زحمت و مشقّت زیاد دارد، روزه بر او واجب نیست؛ ولى ترک آن به صرف برخى عذرها، جایز نیست و هر زمان توانست باید قضاى آن را به جا آورد.[ امام، استفتاآت، ج1، روزه، س76 و 88؛ خامنه‌اى، اجوبه‌الاستفتاآت، س731، 732؛ فاضل، جامع‌المسائل، ج1، س568؛ صافى، جامع‌الاحکام، ج 1، س 491، 498؛ نورى، استفتاآت، ج 2، س 2893؛ دفتر: بهجت و وحید.]
آیت‌الله تبریزى: اگر گرفتن روزه براى او ضرر دارد، یا تحمل آن برایش زحمت و مشقت زیاد دارد، روزه واجب نیست و اگر تا ماه رمضان سال بعد، ضعف او برطرف شد، باید قضاى آن را به جا آورد و اگر نتوانست، باید براى هر روز یک مد طعام (تقریبا ده سیر)، به فقیر بدهد و قضاى روزه لازم نیست؛ ولى اگر فدیه ممکن نبود، باید هر زمان که توانست روزه‌ها را قضا کند.[ تبریزى، صراط‌النجاة، ج 2، س 458 و 1519.]
آیت‌الله مکارم: در فرض یاد شده، روزه بر او واجب نیست و باید براى هر روز یک مد طعام بدهد و قضاى این روزه‌ها هم بر او واجب نیست.[ مکارم، استفتاآت، ج 2، س 439.]