شواهد فراوانى در تاریخ به چشم مى‌خورد که روزه، در میان یهود و مسیحیت و اقوام و ملت‌هاى دیگر رایج بوده است. آنان به هنگام مواجهه با غم و اندوه و توبه و طلب خشنودى خداوند، روزه مى‌گرفتند تا با این کار، در پیشگاه او اظهار عجز و تواضع نموده و به گناهان خود اعتراف کنند. از انجیل استفاده مى‌شود که مسیح علیه‌السلام چهل شبانه روز، روزه داشته است.[ ر.ک: تفسیر نمونه، ج 1، ص 633.]

قرآن مجید به صراحت بیان مى‌کند: این فریضه الهى، در امت‌هاى پیشین نیز واجب بوده است.[ بقره2، آیه 183.]