پرسش: خداوند چه کسانی را دوست ندارد و به ندای درون و دعاهای آنها

گوش نمی دهد و توبه آنها را نمی پذیرد؟

الف.

با بررسی آیات قران روشن می شود که خداوند برخی افراد را دوست ندارد . این افراد

عبارتند از :

۱-

إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ الْمُعْتَدِینَ (آیه

190 سوره بقره)

قطعاً

خدا متجاوزین‌ را دوست‌ نمی‌دارد.

۲-

إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ مَنْ کَانَ مُخْتَالًا فَخُورًا (آیه 36 سوره

نساء)

چون‌

قطعاً خدا، کسی‌ که‌ متکبّر و فخرفروش‌ باشد، دوست‌ نمی‌دارد.

۳-

إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ مَنْ کَانَ خَوَّانًا أَثِیمًا

(آیه 107 سوره نساء)

زیرا خدا

افراد خیانتکار و گناهکار را دوست‌ نمی‌دارد.

۴-

إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ الْمُعْتَدِینَ (آیه

87 سوره مائده)

قطعاً

خدا متجاوزین‌ را دوست‌ ندارد.

۵-

إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ الْخَائِنِینَ (آیه 58 سوره انفال)

قطعاً

خدا افراد خائن‌ را دوست‌ نمی‌دارد.

۶-

إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ کُلَّ خَوَّانٍ کَفُورٍ

(آیه 38 سوره حج)

حتماً

خدا هیچ‌ خیانتکار ناشکری‌ را دوست‌ ندارد.

۷-

إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ الْفَرِحِینَ (آیه

76 سوره قصص)

قطعاً

خدا شادهای‌ (به‌ زخارف‌ دنیا را) دوست‌ ندارد.

۸-

إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ الْمُفْسِدِینَ (آیه 77 سوره قصص)

قطعاً

خدا فسادکنندگان‌ را دوست‌ نمی‌دارد.

۹-

إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ کُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ

(آیه 18 سوره لقمان)

قطعاً

خدا هیچ‌ متکبّر مغروری‌ را دوست‌ نمی‌دارد.

ب.

اما کسانی که خداوند آنها را دوست دارد، عبارتند از:

۱-

إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ (آیه 195

سوره بقره)

قطعاً

خدا نیکوکاران‌ را دوست‌ می‌دارد.

۲و۳-

إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ التَّوَّابِینَ وَیُحِبُّ

الْمُتَطَهِّرِینَ (آیه 222 سوره بقره)

خدا

توبه‌کنندگان‌ و پاک‌کنندگان‌ روح‌ را دوست‌ می‌دارد.

۴-

وَاللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ (آیه 134 سوره

آل عمران)

خدا

نیکوکاران‌ را دوست‌ می‌دارد.

۵-

وَاللَّهُ یُحِبُّ الصَّابِرِینَ (آیه 146 سوره

آل عمران)

خدا

صابرین‌ را دوست‌ می‌دارد.

۶-

إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُتَوَکِّلِینَ (آیه 159 سوره آل عمران)

چون‌

قطعاً خدا کسانی‌ را که‌ توکّل‌ می‌کنند، دوست‌ دارد.

۷-

إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ (آیه 13 سوره مائده)

خدا

نیکوکاران‌ را دوست‌ می‌دارد.

۸-

إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطِینَ (آیه 42

سوره مائده)

قطعاً

خدا عادلها را دوست‌ می‌دارد.

۹-

إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُتَّقِینَ (آیه 4 سوره

توبه)

قطعاً

خدا پرهیزگاران‌ را دوست‌ می‌دارد.

۱۰-

إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُتَّقِینَ (آیه 7 سوره

توبه)

خدا

قطعاً پرهیزگاران‌ را دوست‌ می‌دارد.

۱۱-

إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطِینَ (آیه 8 سوره ممتحنه)

قطعاً

خدا عدالت‌ پیشگان‌ را دوست‌ می‌دارد.

۱۲-

إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الَّذِینَ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِهِ

صَفًّا کَأَنَّهُمْ بُنْیَانٌ مَرْصُوصٌ (آیه ۴ سوره صف)

خداوند

کسانی را که در راه او صف به صف جهاد می کنند چنان که گویی بنیانی آهنین هستند دوست

دارد .

ج.

خداوند با دو شرط توبه را می پذیرد:

1- جهل

باعث گناه شده باشد، نه عناد و استکبار در برابر حق.

2- توبه

در زمان حیات و با اختیار صورت گیرد، نه لحظه ای که نشانه های مرگ پیدا شده باشد.

با

ملاحظه این دو شرط، مشخص می شود که توبه دو گروه قبول نمی شود:

1-

افرادی که با عناد و دشمنی با حق، به کفر و گناه خود ادامه می دهند و با همان حال

بمیرند.

2- کسانی که از روی جهل و

نادانی به گناه می پردازند؛ولی امر توبه را سبک شمرده،آن را تا لحظه مرگ به تأخیر

بیندازند.[1]

خداوند در این زمینه می

فرماید: إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى اللَّهِ لِلَّذینَ

یَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهالَةٍ ثُمَّ یَتُوبُونَ مِنْ قَریبٍ فَأُولئِکَ یَتُوبُ

اللَّهُ عَلَیْهِمْ وَ کانَ اللَّهُ عَلیماً حَکیماً *وَ لَیْسَتِ التَّوْبَةُ

لِلَّذینَ یَعْمَلُونَ السَّیِّئاتِ حَتَّى إِذا حَضَرَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قالَ

إِنِّی تُبْتُ الْآنَ وَ لاَ الَّذینَ یَمُوتُونَ وَ هُمْ کُفَّارٌ أُولئِکَ

أَعْتَدْنا لَهُمْ عَذاباً أَلیماً.[2]

پذیرش

توبه از جانب خدا براى کسانى است که کار بد و ناشایستى از روى نادانى مرتکب شوند و

بلافاصله توبه کنند. خدا توبه آنها را مى پذیرد (و از تقصیرات آنها مى گذرد) خدا

داناى با حکمت است.

و توبه

کسانى که گناه مى کنند، تا وقتى که مرگ یکى از ایشان در رسد، مى گوید: «اکنون توبه

کردم»، پذیرفته نیست و [نیز توبه ] کسانى که در حال کفر مى میرند، پذیرفته نخواهد

بود، آنانند که برایشان عذابى دردناک آماده کرده ایم.

بنابراین

،گناهکاری دو جور است:یکی از روی جهالت و غالب آمدن هواهای نفسانی و شهوت و غضب و

دیگری از روی عناد و بد ذاتی و خبث طینت.

توبه در

مورد گناهانی که شخص آنها را در میان مردم به صورت سنت در آورده و موجب انحراف آنها

از راه حق شده است. و گناه کسانی که به سنت عمل کنند و یا به خاطر آن گمراه شوند

،به عهده کسی است که آن سنت را پایه گذاری کرده است.توبه ی این شخص به درگاه الهی

پذیرفته نمی شود؛زیرا گناه وآثارش به گونه ای است که او هرگز قادر نخواهد بود آنها

را از بین ببرد

توبه نیز

دو جور است:یکی بدون درنگ ودیگری پس از دیدن نشانه های مرگ.توبه ای پذیرفته می شود

که بااختیار وپیش از فرا رسیدن مرگ باشد.چون با ظهور نشانه های مرگ دیگر اختیاری

برای بنده نمی ماند و دو راهی اطاعت و معصیت معنا ندارد تا راه اطاعت را انتخاب

کند.

3- توبه در مورد گناهانی

که مربوط به حقوق الناس است.در اینجا مردمی که صاحب حق هستند باید از شخص راضی شوند

وتا آنها راضی نشوند توبه فایده ای ندارد؛زیرا خداوند برای مردم حقوقی تعیین کرده و

آن را محترم شمرده است و تعدی به آن حقوق را ظلم می داند.البته این مطلب در یک مورد

استثناء دارد و آن توبه از شرک است؛یعنی کسی که از شرک توبه کند و اسلام بیاورد همه

گناهانش اعم از حق الناس و حق الله بخشیده می شود.[3]

4- توبه در مورد گناهانی

که شخص آنها را در میان مردم به صورت سنت در آورده و موجب انحراف آنها از راه حق

شده است. و گناه کسانی که به سنت عمل کنند و یا به خاطر آن گمراه شوند ،به عهده کسی

است که آن سنت را پایه گذاری کرده است.توبه ی این شخص به درگاه الهی پذیرفته نمی

شود؛زیرا گناه وآثارش به گونه ای است که او هرگز قادر نخواهد بود آنها را از بین

ببرد.[4]

منابع:

1- کتاب

آموزه نجات از دیدگاه علامه طباطبایی، مصطفی آزادیان..

2- کتاب

اخلاق و تربیت های اسلامى، مرکز تحقیقات اسلامی سپاه.