قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۵/۰۱/۰۵
–
۲۴۴۳ بازدید
پرسشگر محترم نگاه مثبت و اعتماد شما به این مجموعه را قدر می دانیم و همچنین از صداقت شما در بیان مساله خود تشکر می نماییم.
پرسشگر محترم نگاه مثبت و اعتماد شما به این مجموعه را قدر می دانیم و همچنین از صداقت شما در بیان مساله خود تشکر می نماییم.
دانشجوی گرامی آسیب های خودارضایی از چند منظر قابل بررسی است، خصوصا از همان جهت که شما مطرح کرده اید، یعنی روابط زناشویی، که فرد را در رابطه با همسرش با مشکلاتی مواجه می نماید. از لحاظ روانشناختی «وقتی رابطه جنسی[با همسر] رضایت بخش نیست یا به علت بیماری یا … »( کاپلان سادوک، خلاصه روانپزشکی، جلد 3، ص 16) فرد به ارضاء نیاز جنسی فیزیکی و نه فیزیکی_ روانی، از طرق انحرافی روی می آورد. بنابراین انجام این عمل در زمانی که فرد دارای همسر می باشد، علاوه بر وجود رشد نایافتگی روانی_ جنسی در فرد، خبر از وجود یک مشکل در روابط زناشویی نیز دارد، که البته درمان پذیر می باشد.
در ادامه ما به آسیب های خودارضایی (که از دیدگاه شرع، انجام آن حرام می باشد) از لحاظ روانی، معنوی و خصوصا اجتماعی، به صورت کوتاه می پردازیم تا معلوم شود که این عمل نه قبل از ازدواج و نه پس از آن، نه تنها نمی تواند مفید باشد؛ بلکه حتما فرد را گرفتار آسیب های جدی خواهد کرد.
خودارضایی از حیث روانی تاثیرات سوئی بر فرد می گذارد در این زمینه موسس مکتب روان تحلیل گری یعنی زیگموند فروید، معتقد بود « که نورآستنی در نتیجه افراط در خودارضایی پدید می آید»(کاپلان سادوک، خلاصه روانپزشکی، جلد 3، ص 38)، البته این تشخیص حداقلی، تقریبا مربوط به صد سال پیش است و امروزه وجود شواهدی به ما نشان داده است که احساس گناه و افسردگی، کاهش اعتماد به نفس، خودکم بینی و در موارد پیشرفته تر حتی تفکر خودکشی و… از عوارض روانی خودارضایی می باشد.
از لحاظ معنوی نیز ادیان مختلف از جمله اسلام این عمل را تحریم کرده اند و آثار منفی معنوی در دنیا و آخرت برای آن برشمرده اند. طبعا فردی که این عمل را انجام می دهد نه تنها از رحمت پروردگار دور می باشد؛( رسول خدا صلی الله علیه و آله: کسى که خودارضایى مى کند، ملعون است (میزان الحکمه، ح 18751))؛ بلکه خود فرد نیز همین احساس تلخ دوری از پروردگار خویش را تجربه می کند و در نتیجه آن و به مرور زمان از دین که یکی از نیاز های وجودی و مایه آرامش انسان است فاصله می گیرد و چنین فردی مطابق آنچه که در روایات به صورت قطعی آمده است در آخرت نیز گرفتار عذاب خواهد شد. به عنوان نمونه امام صادق علیه السلام فرمود: براى کسى که خودارضایى کند در قیامت عذاب دردناکى در نظر گرفته شده است. (میزان الحکمه، ح 18749)
اما یکی از آسیب های نقد تر و محسوس تر آن برای افراد، آسیب های اجتماعی آن می باشد. ناسازگاری خانوادگی، بی میل شدن به همسر و ازدواج، ناتوانی در ارتباط با همسر، احساس طرد شدن، از بین رفتن عزّت، پاکی، شرافت و جایگاه اجتماعی، دیر ازدواج کردن و لذت نبردن از زندگی مشترک برخی از عوارض اجتماعی آن می باشد که واقعا قابل تامل می باشد. (نگا: قائمی، علی، خانواده و مسائل جنسی کودکان، تهران: انتشارات انجمن اولیا و مربیان، چاپ دهم، 1376)
از لحاظ جسمی نیز فرد پس از مدتی، تغییراتی در جسم خود مشاهده می نماید و علاوه بر اینکه از وجود این علائم در خود رنج می برد، به علت فاش شدن رازش ممکن است به گوشه گیری و انزوا نیز روی بیاورد.
بنابراین با وجود چنین مشکلات و مسائلی و حتی با احتمال وجود چنین مشکلاتی، هر انسان عاقلی به این نتیجه خواهد رسید که، چند لحظه لذت در مقابل این همه پیامدهای ناگوار نخواهد ارزید.
جواد ترکاشوند
دانشجوی گرامی آسیب های خودارضایی از چند منظر قابل بررسی است، خصوصا از همان جهت که شما مطرح کرده اید، یعنی روابط زناشویی، که فرد را در رابطه با همسرش با مشکلاتی مواجه می نماید. از لحاظ روانشناختی «وقتی رابطه جنسی[با همسر] رضایت بخش نیست یا به علت بیماری یا … »( کاپلان سادوک، خلاصه روانپزشکی، جلد 3، ص 16) فرد به ارضاء نیاز جنسی فیزیکی و نه فیزیکی_ روانی، از طرق انحرافی روی می آورد. بنابراین انجام این عمل در زمانی که فرد دارای همسر می باشد، علاوه بر وجود رشد نایافتگی روانی_ جنسی در فرد، خبر از وجود یک مشکل در روابط زناشویی نیز دارد، که البته درمان پذیر می باشد.
در ادامه ما به آسیب های خودارضایی (که از دیدگاه شرع، انجام آن حرام می باشد) از لحاظ روانی، معنوی و خصوصا اجتماعی، به صورت کوتاه می پردازیم تا معلوم شود که این عمل نه قبل از ازدواج و نه پس از آن، نه تنها نمی تواند مفید باشد؛ بلکه حتما فرد را گرفتار آسیب های جدی خواهد کرد.
خودارضایی از حیث روانی تاثیرات سوئی بر فرد می گذارد در این زمینه موسس مکتب روان تحلیل گری یعنی زیگموند فروید، معتقد بود « که نورآستنی در نتیجه افراط در خودارضایی پدید می آید»(کاپلان سادوک، خلاصه روانپزشکی، جلد 3، ص 38)، البته این تشخیص حداقلی، تقریبا مربوط به صد سال پیش است و امروزه وجود شواهدی به ما نشان داده است که احساس گناه و افسردگی، کاهش اعتماد به نفس، خودکم بینی و در موارد پیشرفته تر حتی تفکر خودکشی و… از عوارض روانی خودارضایی می باشد.
از لحاظ معنوی نیز ادیان مختلف از جمله اسلام این عمل را تحریم کرده اند و آثار منفی معنوی در دنیا و آخرت برای آن برشمرده اند. طبعا فردی که این عمل را انجام می دهد نه تنها از رحمت پروردگار دور می باشد؛( رسول خدا صلی الله علیه و آله: کسى که خودارضایى مى کند، ملعون است (میزان الحکمه، ح 18751))؛ بلکه خود فرد نیز همین احساس تلخ دوری از پروردگار خویش را تجربه می کند و در نتیجه آن و به مرور زمان از دین که یکی از نیاز های وجودی و مایه آرامش انسان است فاصله می گیرد و چنین فردی مطابق آنچه که در روایات به صورت قطعی آمده است در آخرت نیز گرفتار عذاب خواهد شد. به عنوان نمونه امام صادق علیه السلام فرمود: براى کسى که خودارضایى کند در قیامت عذاب دردناکى در نظر گرفته شده است. (میزان الحکمه، ح 18749)
اما یکی از آسیب های نقد تر و محسوس تر آن برای افراد، آسیب های اجتماعی آن می باشد. ناسازگاری خانوادگی، بی میل شدن به همسر و ازدواج، ناتوانی در ارتباط با همسر، احساس طرد شدن، از بین رفتن عزّت، پاکی، شرافت و جایگاه اجتماعی، دیر ازدواج کردن و لذت نبردن از زندگی مشترک برخی از عوارض اجتماعی آن می باشد که واقعا قابل تامل می باشد. (نگا: قائمی، علی، خانواده و مسائل جنسی کودکان، تهران: انتشارات انجمن اولیا و مربیان، چاپ دهم، 1376)
از لحاظ جسمی نیز فرد پس از مدتی، تغییراتی در جسم خود مشاهده می نماید و علاوه بر اینکه از وجود این علائم در خود رنج می برد، به علت فاش شدن رازش ممکن است به گوشه گیری و انزوا نیز روی بیاورد.
بنابراین با وجود چنین مشکلات و مسائلی و حتی با احتمال وجود چنین مشکلاتی، هر انسان عاقلی به این نتیجه خواهد رسید که، چند لحظه لذت در مقابل این همه پیامدهای ناگوار نخواهد ارزید.
جواد ترکاشوند