نکته اساسی که در دوران غیبت وجود دارد. بحث تقیه و پنهان کاری است زیرا در دوران غیبت صغری خلفای بنی عباس به شدت دنبال امام زمان(ع) بودند. بنابراین یک عالم شیعه که شهرت داشت و تحت نظر بود، نمی توانست نقش مرتبط را بازی کند چراکه او هر جا برود و با هر کس ارتباط برقرار کند، برای دولت و حاکمیت مشخص می شد که این مساله در اسناد ما آمده است.

در غیبت شیخ طوسی همین سوال را از علمای همان وقت پرسیدند. از ابوسهل نوبختی پرسیدند، چطور شد که شما نایب امام زمان(ع) نشدید و حسین بن روح نایب شد. پاسخ می دهد: اهل بیت(ع) اعلم هستند. آنها بهتر می دانند که چه کسی باید نایب باشد، البته من کسی هستم که چون عالمم با دیگران بحث می کنم و اگر در بحث دلیل، کم می آوردم، شاید جای امام را می گفتم. اما ابوالقاسم، اگر امام زمان(ع) زیر عبایش هم باشد و اگر قرار باشد با قیچی او را تکه تکه کنند، عبایش را کنار نمی زد، یعنی ویژگی های خاصی برای نواب لازم بود تا این تقیه را داشته باشند.

وقتی ما می گوییم نواب خاص مثلا روغن فروش بودند. بعضی فکر می کنند که فرد بی سواد و عامی بود که اشتباه بزرگی است. زیرا کار آنها پوششی بوده برای اینکه امر تقیه را داشته باشند. در غیر این صورت نایب اول و دوم از کودکی در منزل ائمه بودند و از لحاظ آگاهی به دین از عالمان بزرگ محسوب می شوند.

در کتاب غیبت صغری آمده است. کسانی بودند که ادعا می کردند ما نایب خاص امام زمانیم. همان وقت هم امام نامه نوشتند که اینها نایب من نیستند و دروغ می گویند.

امام و نواب اربعه با این مساله مبارزه کرده و این فتنه ها را دفع می کردند. به طوری که با توجه به فعالیت نواب اربعه نسبت به این موضوع، در دوران نایب چهارم مدعیان دروغین بسیار کم بودند.