معانی متعددی از بیان تکبیرات در آغاز زیارت بیان شده است که برخی از آن موارد عبارتند از:

1. اعتراف به عظمت خداوند و برتر شمردن خداوند از هر وصف و ثنا و بعد از این اعتراف، ثناگویی و شمارش کمالات اهل بیت(علیهم السلام)[ ادب فناى مقربان، جوادى آملى، ج 1، ص 83.].

مرحوم مجلسی اول می گوید: تکبیرهای صدگانه برای تفهیم این نکته است که عظمت و کبریایی تنها از آن خداست.[ روضه المتقین، ج 5، ص 453.] زیرا معنای اللّه اکبر به فرموده امام صادق(علیه السلام) این است که خداوند بزرگ تر از آن است که توصیف شود[ توحید، صدوق، ص 312، روایت اول و دوم.] و تکرار تکبیرات موجب می شود از افراط و غلو جلوگیری شود.

2. اظهار تعظیم در برابر حق تعالی است که چنین امامان بزرگوار و حقایق وجودیه ای را از خود صادر نموده و ما را به توجه و توسل به ایشان مفتخر نموده است. به عبارت دیگر، این تکبیرات، جهت احترام به امامان و تعظیم شعائر است که امامان هر چه دارند از خداوند دارند.

3. با توجه به معنای اللّه اکبر و امر به توقف و سپس نزدیک قبر مطهر شدن و تکبیر گفتن، شاید بخواهند ما را متوجه این حقیقت کنند که توصیف امامان بالاتر از عهده افراد عادی است و ایشان باید خود را توصیف کرده و ما تنها وظیفه داریم توصیف ایشان را درباره خودشان بازگو کرده و به آن معتقد شده و درک کنیم.

4. شاید امر به تکرار تکبیرات برای تقاضای کنار رفتن پرده های بین خود و حقیقت امام و مقام ولایة اللّه باشد.[ جلوه هاى لاهوتى، تحریرى، ج 1، ص 40.]

5. از آنجا که اوصاف و ویژگی های امامان(علیهم السلام) مظهر و تجلّی صفات و اسمای الهی است با تکرار تکبیر شناخت مقامات امامان آسان تر می گردد و باور داشتن این مقامات برای امامان به اذن خداوند امکان پذیر خواهد شد.