نخست باید دانست «آزادی» با «رهایی» متفاوت است. و داشتن «قدرت انتخاب و اختیار» با جسارت در «بی بند و باری» قابل توجیه نیست. واقعیت آن است که نمی توان ناهنجاری های شخصی در جامعه را یک مسئله فردی دانست بلکه رفتارهای نامناسب در سطح جامعه آثار منفی فراوانی دارد و فضای جامعه را آلوده می کند. به‌گونه ای که نسل جدید به ویژه کودکان و نوجوانان آسیب می بینند هم‌چنان‌که کسی که در فضای عمومی سیگار می کشد نمی تواند توجیه کند که کارش براساس آزادی فردی است. از این‌رو در بینش اسلامی، هر کسی تا هنگامی که گناهش علنی نشده، آزاد است و کسی حق مزاحمت او را ندارد؛ هر چند خدا در روز جزا او را به سبب این گناه مجازات خواهد کرد؛ اما اگر این گناهان آشکار شوند، جنبه اجتماعی می یابند و از مصادیق منکرات آشکار به شمار می روند. در این صورت است که حاکم و بلکه هر فرد مسلمان وظیفه ی نهی و بازداشتن از ارتکاب عمل را دارد. بنابراین می توان گفت که فریضه امر به معروف و نهی از منکر با آزادی در تعارض نمی باشد بلکه حد و مرز آزادی های افسار گسیخته را که نتیجه ای جز هرج و مرج اجتماعی ندارد تصحیح می نماید.