پوشیدن انگشتر متصل به اورا در روز و شب می‌تواند به شما کمک کند دریابید که چقدر خوب می‌خوابید. پوشیدن پچ متصل شده به دیابت، به پوشندگان این امکان را می‌دهد که سطح قند خون خود را بدون سوزن زدن انگشتانشان کنترل کنند. در 9 فوریه، این دو شیء یکی از جوایز مراقبت‌های بهداشتی موبایل ارائه شده در Paris-Diderot IUT را که توسط یک هیئت خبره به آنها اعطا شده بود، دریافت کردند، که گواهی بود بر ارزش افزوده قابل توجه آنها برای کاربران.
 
در سالهای اخیر تولید کنندگان ساعت، دستبند، عینک و سایر اشیاء متصل به بدن، در بر دارنده نویدهای زیادی بوده‌اند. خیلی‌ها در مورد شکاف بین تکثیر این اشیاء و نقش اندکی که این دستگاه ها در زندگی روزمره ما دارند قضاوت می‌کنند. در بیشتر مواقع آنها به عنوان وسایلی دیده می‌شوند، که با هوی و هوس خریداری شده و به سرعت در پشت کشو فراموش می‌شوند. هنوز زمان آن نرسیده است که این دستگاه‌ها به اندازه تلفن‌های هوشمندمان برای ما آشنا و حیاتی باشند.
 
در حالی که اشیاء متصل برای تندرستی در تلاش برای اثبات مفید بودن خود هستند، وسایل پزشکی متصل شده معینی برای بیماران ضروری شده‌اند. آنها در درجه اول برای اهداف تشخیصی یا پیشگیری و یا برای کمک به درمان بیماری از جمله به صورت مانیتور قند خون در دیابت استفاده می‌شوند. این امر باعث می‌شود تا ما فرایندی را که کاربران از طریق آنها این اشیاء را به خود اختصاص می‌دهند، بررسی کنیم.
 

اشیاء متصلی که بیشتر از انسانها در سیاره ما هستند

در سال 2017، برای اولین بار، تعداد اشیاء متصل از تعداد انسانهای موجود در سیاره ما پیشی گرفت. براساس اعلام شرکت مشاوره فناوری گارتنر، اکنون 8.4 میلیارد از این دستگاه‌ها به جمع آوری، ذخیره، پردازش و انتقال داده‌ها می‌پردازند. و پیش بینی می‌کند این تعداد تا پایان سال 2020 از 20 میلیارد تجاوز کند.
 
انتظار می‌رود دستگاه‌های بهداشتی و درمانی به همان اندازه رشد چشم گیری داشته باشند. طبق اعلام شرکت مشاوره Grand View Research ، تعداد این دستگاه ها از 73 میلیون در سراسر جهان در سال 2016 به 161 میلیون در سال 2020 افزایش می‌یابد.
 
اما کاربران چه فکر می‌کنند؟ آنها مشکوک باقی می‌مانند …. گر چه 73٪ از مردم فرانسه بر این باورند که اشیاء متصل میتوانند برای سلامتی آنها مفید باشند، براساس بررسی انجام شده توسط Opinion Way در مارس 2017، تنها 35٪ اعلام کردند که برای نظارت بر سلامتی آنها فواید چنین محصولاتی را می بینند. و فقط 11٪ گزارش داشتن یک ساعت متصل را گزارش می‌دهند.
 

قیمت‌های بالا، خطر وابستگی، و نبود اندازه گیری قابلیت اطمینان

از این رو چگونه می‌توان این عدم اشتیاق در بین کاربران را توضیح داد؟ در سال 2017، دو انجمن که تولید کنندگان اصلی اشیاء متصل را با همدیگر جمع می‌کنند، Acsel  و Carrefour de l’Internet des objets، “رصدخانه زندگی متصل” را منتشر کردند. در حالی که اشیاء متصل برای تندرستی در تلاش برای اثبات مفید بودن خود هستند، وسایل پزشکی متصل شده معینی برای بیماران ضروری شده‌اند. آنها در درجه اول برای اهداف تشخیصی یا پیشگیری و یا برای کمک به درمان بیماری از جمله به صورت مانیتور قند خون در دیابت استفاده می‌شوند. مطالعه آنها موانع مختلفی را برای این دستگاه‌ها نشان داد: قیمت‌های بیش از حد بالا، ترس از استفاده از داده‌های شخصی بدون رضایت آگاهانه، خطر وابستگی، مشکلات مربوط به قابلیت اطمینان و اندازه گیری امنیت.
 
حتی فراتر از این نگرانی‌ها، به نظر می‌رسد تولید کنندگان کمی سریع باور داشتند که این اشیاء انقلابی بر هموطنان خود پیروز شوند. در نتیجه، گر چه برخی از مصرف کنندگان آنها را قبول کرده‌اند، اما تعداد کمی از آنها در واقع مالکیت این اشیاء را به دست آورده‌اند.
 
این دو مفهوم کاملاً متفاوت هستند، زیرا تولیدات فقط شروع به کشف کردن می‌کنند. یک محصول یا خدمات توسط مصرف کنندگانی “قبول” می‌شود که تصمیم بگیرند آن را امتحان کنند یا آن را خریداری کنند. با این حال، “گرفتن مالکیت” این اشیاء فرایندی طولانی‌تر را شامل می شود و تنها زمانی حاصل می‌شود که این فناوری بخشی از زندگی روزمره یک فرد شود،
 

یک شی‌ء فیزیکی، همراه با یک سرویس برای فرد

مالکیت یک شیء متصل به معنای تملک هر یک از جنبه خاص آن است.
 
اول، کاربران باید از جنبه‌های فیزیکی آن، مالکیت خود محصول را تصاحب کنند. به عنوان مثال یک ساعت متصل در درجه اول و مهمتر از هر چیز، یک ساعت است، به این معنی که یک جسم پوشیده بر مچ دست برای گفتن زمان است.

 

 
تصویر: حلقه اورا اطلاعات مربوط به کیفیت خواب را ثبت می کند.  Ouraring.com
 
سپس، کاربران باید بر خدمات ارائه شده توسط این شیء، ابعاد نامشهود آن – که اغلب از طریق یک برنامه موبایل استفاده می‌کنند، تملک پیدا کنند. این سرویس شامل ارائه داده‌های جمع آوری شده به صورت نمودار یا چارت است و معمولاً یک عملکرد یا برنامه مربیگری را ارائه می‌دهد که برای بهبود سلامت کاربر طراحی شده است. به عنوان مثال، مقیاسهای متصل، اندازه گیری وزن و درصد چربی بدن را به یک برنامه منتقل می‌کنند. سپس برنامه توصیه‌هایی را ارائه می‌دهد تا به ما در ثبات آنها کمک کند.
 
خود جسم که به یک یا چند شیء دیگر وصل شده است، این داده‌ها را به یک تلفن هوشمند، اشیاء دیگر متصل یا یک بستر داده انتقال می‌دهد. این بعد فراتر از خود جسم است، و همچنین باید جزئی از زندگی روزمره فرد شود.
 
و در آخر این که، با به اشتراک گذاشتن قدم‌های برداشته شده در طول روز مثلاً با گروهی از دوستان شرکت کننده در یک چالش، شیء امکان برقراری ارتباط با دیگران را فراهم می‌سازد. کاربران فقط ممکن است از طریق فرآیندی که در آن از مالکیت کامل دستگاه استفاده می‌کنند، به این ارتباط اجتماعی انسان با انسان عادت کنند.
 

چهار مرحله برای تملک اشیاء متصل

قبل از این که یک شیء متصل را قسمتی از زندگی روزمره‌مان بسازیم، باید چهار مرحله مختلف را طی کنیم بدون اینکه متوجه شویم چنین کاری انجام می‌دهیم.
 
مرحله اول تصاحب مالکیت جسم در سطح نمادین است. این یا قبل از خرید جسم در فروشگاه، یا در اولین باری که فرد در صورت هدیه‌، شیء متصل را می بیند اتفاق می‌افتد.
 
سپس کاربر وارد مرحله دوم می‌شود که “اکتشاف” نام دارد. این مرحله شامل دستیابی فیزیکی به شیء برای یادگیری در مورد دستگاه و کاربرد آن است، تعاملاتی که منجر به یک فرآیند شناختی برای کاربر می شود تا درک کند که چگونه کار می‌کند.
 
مرحله سومِ تملک یک شیء، تعیین عملکرد شیء برای کاربر آن است. افراد ممکن است از یک شیء برای یکی از بسیاری از کارکردهای خاص موجود مانند اندازه گیری فعالیت بدنی، ضربان قلب یا وزن استفاده کنند.
 
در مرحله آخر که به عنوان “تثبیت” شناخته می‌شود ، کاربر شیء را به بخشی از زندگی روزمره خود تبدیل می‌کند و تعامل کاربر با دستگاه منفعل می شود. به عنوان مثال، کاربر یک دستبند متصل را پوشیده اما فراموش می‌کند که در آنجاست، در حالی که شیء به طور مداوم داده‌ها را جمع می کند و به طور خودکار آن را به برنامه تلفن همراه در تلفن هوشمند کاربر ارسال می‌کند.
 
منبع: کریستاین بالاگوئه – Institut Mines-Télécom Business School